Μια ενδιαφέρουσα ανάρτηση έκανε η εκπαιδευτικός Αντωνία Πατσάη με αφορμή την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου από τον Μίλτο Τεντόγλου. Όπως έγραψε αναρωτήθηκε πώς θα ήταν ως μαθητής και ποια θα ήταν η συμπεριφορά των καθηγητών απέναντί του. Γιατί ένα παιδί υπερκινητικό που ασχολείται με το παρκούρ συχνά δεν επιβραβεύεται από το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Αντίθετα, προσπαθούν να το βάλουν σε καλούπια, μειώνοντας την αυτοπεποίθησή του και τη διάθεσή του να ακολουθήσει τις κλίσεις του.
“Με αφορμή τους Ολυμπιακούς αγώνες στο Παρίσι όλοι συζητούν σχετικά με το φαινόμενο “Τεντόγλου” κι όχι αδίκως!
Αξίζει όμως να εξετάσουμε το θέμα και από μια άλλη σκοπιά. Εχοντας την ιδιότητα της εκπαιδευτικου , αναρωτιέμαι πιο συγκεκριμένα πώς μπορεί να είναι ως μαθητής ένας τέτοιος σούπερ άλτης, γεμάτος ενέργεια και διάθεση για κινητικότητα.
Ποιος ξέρει, ίσως να μην μπορεί να καθίσει για 45 ολόκληρα λεπτά στην καρέκλα του.
Ίσως να του είναι αδύνατον να συγκεντρωθεί και να έχει ανάγκη να χτυπά τα πόδια στην καρέκλα ή το μολυβί στο θρανίο με σκοπό να αυτορρυθμιστεί.
Ή στο διάλειμμα να πηδάει από τοίχο σε τοίχο (ας μην ξεχνάμε πως ασχολούνταν με το parkour) ή να τρέχει σαν σίφουνας αναστατώνοντας τους εφημερεύοντες εκπαιδευτικούς και τους μαθητές.
Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, κανείς πως ένας τέτοιος μαθητής δεν επιβραβεύεται συχνά.
Το αντίθετο, επιπλήττεται διαρκώς.
Επομένως, δεν αισθάνεται ιδιαίτερα… ικανός ή έξυπνος απεναντίας, κλονίζεται η αυτοπεποίθησή του.
Εκεί λοιπόν, πρέπει να βρεθεί ένας χαρισματικός εκπαιδευτικός και να δει πως πράγματι, αυτό το παιδί είναι … ζωηρό ΑΛΛΑ έχει ταλέντο στο τρέξιμο ή είναι ιδιαίτερα αλτικό ή τέλος πάντων έχει κάποια άλλη κλίση.
Σε μια άλλη περίπτωση αυτή θα μπορούσε να είναι η ζωγραφική ή η μουσική.
Κατόπιν, να το ενθαρρύνει να ασχοληθεί με αυτό καθώς εκεί βρίσκεται η κλίση του.
Όχι για να πάρει χρυσά μετάλλια.
Άλλωστε πολλοί ασχολούνται ενώ λιγότεροι φτάνουν σε πολύ υψηλό επίπεδο.
Όχι για αυτό. Να ασχοληθεί με την κλίση του ώστε να διαπιστώσει πως μπορεί, πως αξίζει, πως κάπου τα καταφέρνει καλά.
Να αρχίσει να παίρνει πρώτα από όλα χαρά και κατόπιν επιβράβευση από κάπου.
Κι έτσι θα ηρεμήσει. Θα βρει τον εαυτό του. Θα μάθει τι του αρέσει, γιατί ως τώρα ίσως να γνώριζε μόνο τι τον κουράζει ή τον κάνει να βαριέται.
Το κάθε παιδί έχει κλίσεις και ενδιαφέροντα.
Ρόλος των εκπαιδευτικών μα και των γονιών είναι να τα βοηθήσουμε και να τα ενθαρρύνουμε να τα εντοπίσουν και κατόπιν να τα αξιοποιήσουν.
Να σχηματίσουν μια ολοκληρωμένη αυτοεικόνα, δηλαδή να ξέρουν πως μπορεί να μην είναι μαθητές του… απουσιολογίου αλλά τραγουδούν καλά ή είναι αλτικοί ή έχουν μουσικό ταλέντο..
Και όση ώρα διαβάζετε, ο νους σας θα έχει ήδη σχηματίσει τη φιγούρα ενός τέτοιου μαθητή ή παιδιού σας.
Αξίζει λοιπόν να είμαστε δίπλα τους, να ακούμε τις “φωνές” τους και να λαμβάνουμε τα εξωλεκτικά σήματα που εκπέμπουν”.
Δες την ανάρτηση:
