Πέρυσι είχε κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο κι είχε γίνει viral ένα περιστατικό που είχε συμβεί σε παραλία στην Ελλάδα ανάμεσα σε παιδιά 10 ετών και ένα λουόμενο. Το περιστατικό -που αναδημοσιεύτηκε και φέτος και σύμφωνα με την αρχική ανάρτηση στο Facebook συνέβη στον ίδιο τον άντρα που αποφάσισε να το δημοσιεύσει- αφορά σε μια παρέα παιδιών που μιλούσαν μεταξύ τους αποκαλώντας ο ένας τον άλλον με την γνωστή ελληνική λέξη που αρχίζει από “μ” και έναν λουόμενο που αποφάσισε να τα νουθετήσει.
Όπως αναφέρει η ανάρτηση: “Χθες, βρέθηκα στην παραλία. Καθώς ετοιμαζόμουν να βουτήξω, ακούω κάτι παιδιά, θα ήταν δεν θα ήταν 10 ετών, να προσφωνούν το ένα το άλλο με κοσμητικά επίθετα όπως “μ@@@κ@” και “βλάκας”. Ανέβαλα τη βουτιά και πήγα κοντά τους. Τα ρώτησα τα ονόματά τους και πόσο ετών είναι. “Γιώργος” μου απάντησε το ένα παιδί και “Νίκος” το άλλο. “Τότε γιατί όταν μιλάτε ο ένας στον άλλο δε χρησιμοποιείτε τα ονόματά σας”; Τα παιδιά σάστισαν, με κοίταξαν με προσοχή και μου είπαν “έχετε δίκιο, κύριε”. Μετά από λίγο, εμφανίζεται ο πατέρας ενός εκ των δύο παιδιών και με ύφος μου λέει: “Όπως θέλουν θα μιλάνε. Εσύ τι είσαι; Διαιτητής τους”; Εκείνη τη στιγμή εξοργίστηκα. Όχι γιατί μπροστά μου είχα έναν ηλίθιο, αλλά γιατί αυτός ο ηλίθιος, ο οποίος ήταν πατέρας, έδωσε το χείριστο δυνατό παράδειγμα στα παιδιά. Ήθελε να υποδυθεί το μάγκα, προκειμένου να τύχει της προσοχής του γιού του. Μάλλον αγνοεί ότι τα παιδιά δεν θέλουν «μάγκες» γονείς, αλλά γονείς με ήθος. Γονείς που θα μεταλαμπαδεύσουν αξίες στα παιδιά τους. Γονείς που θα τούς δώσουν ουσιαστική προσοχή. Τον ηλίθιο δεν τον έβρισα. Θα ήταν πολύ άσχημο να υποβαθμίσω τον πατέρα του παιδιού. Όμως, έπραξα το καθήκον μου. Και τα παιδιά κατάλαβαν”.
Όποια κι αν είναι τα συναισθήματα που μας δημιουργεί μια τέτοια ανάρτηση, όποια κι αν είναι η άποψή μας για το εάν είχε δίκιο ο λουόμενος ή όχι, η ερώτηση παραμένει: “Έχει δικαιώμα κάποιος να επιπλήττει ή να νουθετεί τα παιδιά άλλων;”.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, όταν ένας γονιός βλέπει ότι ένα παιδί ενοχλεί το δικό του – το δαγκώνει, το χτυπάει, το βρίζει κλπ.- έχει το δικαίωμα να απευθυνθεί στους γονείς του ώστε να το προστατεύσει. Εάν οι γονείς δεν είναι παρόντες ή είναι αδιάφοροι, τότε με ηρεμία και ψυχραιμία μπορούμε να μιλήσουμε στο παιδί ώστε να σταματήσει την επικίνδυνη συμπεριφορά. Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση που ένα ξένο παιδί κινδυνεύει – π.χ. βάλει κάτι στο στόμα του στην παιδική χαρά και οι γονείς είναι μακριά ή δεν το δουν-ως ενήλικες πρέπει να το προστατεύσουμε. Τι συμβαίνει, όμως, στις περιπτώσεις που το παιδί ή τα παιδιά δεν απειλούν με κάποιον τρόπο το δικό μας παιδί ή δεν κάνουν επικίνδυνο; Έχουμε δικαίωμα να νουθετήσουμε ξένα παιδιά επειδή συμπεριφέρονται με τρόπο που δεν μας αρέσει;
Η απάντηση που δίνουν οι ειδικοί είναι πως το σωστό είναι να απευθυνθούμε στον γονιό. Εκείνος είναι υπεύθυνος για το παιδί του, για τον τρόπο που το μεγαλώνει και τον τρόπο που το καθοδηγεί στη ζωή του. Γιατί εάν εμάς κάτι μας φαίνεται σωστό και δίκαιο σε κάποιον άλλο μπορεί να φαίνεται λάθος και άδικο. Σε μια δημοκρατική κοινωνία, εξάλλου, όλοι έχουμε δικαίωμα να έχουμε τις δικές μας απόψεις, τον δικό μας τρόπο ζωής και έκφρασης. Κι ακόμα κι αν σε κάποιες περιπτώσεις, παιδιά φέρονται με τρόπο που δεν είναι επιτρεπτός για τους περισσότερους -δεν μιλάμε για παραβατικότητα, βία κλπ- εκείνα είναι ανήλικα και εμείς ενήλικες, δεν μιλάμε επί ίσοις όροις. Ο καταλληλότερος για να ακούσει τους προβληματισμούς μας ή την άποψή μας είναι ο γονιός κι όχι το ίδιο το παιδί. Διαφορετικά, φανταστείτε, τι θα γινόταν αν κάποιος που το παιδί μας κι εμείς δεν γνωρίζουμε και δεν εμπιστευόμαστε, θεωρούσε ότι έχει δικαίωμα να νουθετήσει το παιδί μας -ακόμα κι αν έχει καλές προθέσεις – για τον τρόπο που ντύνεται, που τρώει, που μιλάει, που εκφράζει τα συναισθήματά του…
