Ο Γιάννης Παπαστεφανάκης, ο μικρός οπαδός του ΠΑΟΚ που βρέθηκε τιμητικά στον τελικό του Conference League συγκίνησε με τις δηλώσεις του μετά την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου από τον Ολυμπιακό.
Όπως δήλωσε στις κάμερες μετά τη λήξη του αγώνα και την απονομή: “Μπορεί να είχα πει πως θα πάρει το τρόπαιο ο ΠΑΟΚ αλλά τον πήρε άλλη ελληνική ομάδα και το χάρηκα εξίσου όπως και αν το έπαιρνε η ΠΑΟΚάρα”.
Ξεχωριστή ήταν η στιγμή που οι πρωταγωνιστές της βραδιάς, Ελ Κααμπί και Φορτούνης πήγαν με την κούπα στον μικρό Γιαννάκη για να την σηκώσει, ενώ ο Ελ Κααμπί του έδωσε τη φανέλα του: “Την ήθελα αυτή τη φανέλα, είναι μεγάλη μου καψούρα ο Ελ Κααμπί από τον Ολυμπιακό. Θα την κρατήσω είναι συλλεκτική”.
Όπως είπε στους δημοσιογράφους αργότερα: “Χάρηκα που πήρε το Κύπελλο ο Ολυμπιακός. Είχα πει πως θα πάρει το Πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ, την EuroLeague ο Παναθηναϊκός και το Conference ο Ολυμπιακός και βγήκαν οι προβλέψεις μου. Δεν είμαι ο Γιάννης του ΠΑΟΚ, είμαι ο Γιάννης όλων των ομάδων” ενώ τραγούδησε το “Περαία μου, Περαία μου με τον Σαρώνικο σου, που έχεις για καμάρι σου τον Ολυμπιακό σου”.
Ο μικρός Γιαννάκης, παιδί με αναπηρία που έγινε «Πρεσβευτής Φιλίας» του ΠΣΑΤ διδάσκει σε όλους μας- και κυρίως στους συνομήλικούς του- ότι ο αθλητισμός είναι συναισθήματα. Κάθε νίκη- από όποια ομάδα σε αυτή τη χώρα- είναι έμπνευση για τα παιδιά να αγαπήσουν το άθλημα, να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις και να κυνηγούν τα όνειρά τους.
Όπως έγραψε ο ψυχολόγος και επιστημονικός Συνεργάτης Σχολών Προπονητών UEFA της ΕΠΟ, Αχιλλέας Υφαντιδης, στο Facebook: “Όλοι οι υγιείς φίλαθλοι της Ελλάδας εύχονται καλή επιτυχία στον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό. Και πάνω από την νίκη ή την ήττα, εύχονται αυτή η ημέρα να αποτελέσει την έμπνευση για ακόμη περισσότερα νέα παιδιά – ανεξαρτήτως οπαδικών προτιμήσεων – να ασχοληθούν με τον αθλητισμό και μέσω αυτού, να γεμίσουν με υγιείς νέες προκλήσεις τις ζωές τους”.
Σε παλιότερη συνέντευξή του, ο πατέρας του μικρού Γιάννη, Λουκάς Μήλιος, είχε πει για τον γιο του: “Ο Γιαννάκης τους αγαπάει όλους, θέλω να πω χίλια ευχαριστώ σε όλο τον κόσμο που τον αγκαλιάζει και του δίνει μεγάλη χαρά, μόνο που του μιλάει κάποιος. Δεν κοιμάται από την χαρά του. Παρά το μεγάλο ποσοστό αναπηρίας του, ζει και χαίρεται κανονικά. Δεν γίνεται να εγκαταλείψω αυτό το παιδί. Μου λέγανε πιο μικρό, να τον αφήσω σε ένα ίδρυμα. Συγγνώμη, αλλά καλύτερα να… αυτοκτονήσω”
