“Ποτέ δεν είπα στον γιο μου, αν δεν κάνεις αυτό ή εκείνο “δεν θα σ΄αγαπώ”. Ποτέ και καμιά προϋπόθεση στην αγάπη μου. Μπορεί να τον μάλωνα, να θύμωνα, να μαλώνουμε, να θυμώνω μαζί του, αλλά ποτέ δεν αγγίζουμε την αγάπη μας”.
Η Μάρω Βαμβουνάκη απαντά σε 15 ερωτήσεις του The Mamagers.
Ποια θα ήταν η πρώτη σου λέξη αν γεννιόσουν ενήλικας;
«Μαμά» πάλι θα έλεγα…
Ο (σούπερ) ήρωας που θα ‘θελες να σε σώσει από δύσκολες καταστάσεις
Ο πατέρας μου! Διαρκώς γενναίος με έσωζε και με σώζει ακόμα και τώρα που έφυγε στον ουρανό.
Πώς είναι το παιδί που κρύβεις μέσα σου;
Βουτυρόπαιδο
Τί θα συμβούλευες τον 18χρονο εαυτό σου αν ήξερες τότε αυτά που ξέρεις σήμερα;
Να μην επηρεάζεται από τι του λένε οι άλλοι.
Μάνα είναι…
Πολύ καμάρι. Πολλή αγωνία…
Ποια τέρατα κρύβονται κάτω απ’ το κρεβάτι σου;
Ο Καλαμάς, ο Μεσημεράς, η μητριά της Σταχτοπούτας, η Κρουέλα, τέτοια!
Το μεγαλύτερο «παραμύθι» που σου έχουν πει ποτέ.
Του Κινέζου Τσιν-Τσον που θα έρθει με βάρκα και κόκκινο πανί να φέρει ό,τι του ζητήσω. Μας το έλεγε ο πατέρας μου χρόνια και χρόνια και τον πίστευα όπως πάντα.
Πού θα πήγαινες αν μπορούσες να γυρίσεις στην παιδική σου ηλικία για μια ώρα;
Στην αμμουδιά στο Σταλό, έξω απ΄τα Χανιά που πηγαίναμε κάθε καλοκαίρι. Ο Παράδεισος δηλαδή!
Ποιο παιχνίδι σου θυμίζει τη ζωή σου;
Η Μπερλίνα
Περπατώ, περπατώ μες στο δάσος όταν…
Μόνο όταν ο λύκος είναι εδώ.
Ποιο τραγούδι σε νανουρίζει;
Ένα παλιό και πολύ λυπημένο που μου τραγουδούσαν. Μάλλον με κοιμίζει για να το ξεχνώ: “Αν τύχει και πεθάνω εγώ στα ξένα, περιστεράκι θα σου το πει εσένα…”
Τί σε κάνεις να νιώθεις «σπίτι σου»;
Η ησυχία, η μεγάλη ησυχία
Δεν θα έλεγα ποτέ στο παιδί μου…
Ποτέ δεν είπα στον γιο μου, αν δεν κάνεις αυτό ή εκείνο “δεν θα σ΄αγαπώ”. Ποτέ και καμιά προϋπόθεση στην αγάπη μου. Μπορεί να τον μάλωνα, να θύμωνα, να μαλώνουμε, να θυμώνω μαζί του, αλλά ποτέ δεν αγγίζουμε την αγάπη μας.
Μια παιδική σου συνήθεια που σε ακολουθεί μέχρι τώρα.
Μόλις πούμε ταυτόχρονα μια λέξη με κάποιον, του ζητώ να παίξουμε φλικ-φλοκ.
Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Μπαλαρίνα! Όπως πάντα όσο με θυμάμαι. Πού θα πάει; κάποτε θα γίνει!
Η Μάρω Βαμβουνάκη μας λέει λίγα λόγια για το τελευταίο της βιβλίο “Η μπαλάντα της ζήλιας”
Όταν ο γονιός δε σε χορτάσει με αποδοχή, εμπιστοσύνη και αναγνώριση, όση επανάσταση κι αν κάνεις εναντίον του, θα παραδέχεσαι κάθε τόσο, κυρίως στα ζόρικα περάσματα, πως δεν είσαι παρά το πρόσωπο που ο γονιός θεωρεί πως είσαι. Στα παιδικά χρόνια, που για πάρα πολλούς δυστυχώς συνεχίζονται ισόβια, τουλάχιστον μέχρι να πεθάνουν οι γονείς ‒αν και όχι πάντοτε, ούτε ο θάνατος κάποιους τους αποσυνδέει‒, είσαι όπως θα σου υποδείξει πως είσαι η γνώμη του γονέα. Η αντικειμενική αλήθεια κάνει πέρα, δεν την παραδέχεσαι, δεν τη γνώρισες καν.
Άλλωστε, τι είναι σε τελευταία ανάλυση η νεύρωση; Η διαστρέβλωση, λίγο ως πολύ, του προσώπου που όντως είσαι. Πρόκειται για μια παραμόρφωση, όμως, διαρκώς αγχογόνα και νοσογόνα, με τα χρόνια ακόμη χειρότερη, αφού μια λάθος στροφή που πήρες κάποτε από τον ίσιο δρόμο στρίβει κι άλλο και σε πάει αλλού κι αλλού, μακριά από το γνήσιο θέλω που άξιζες. Τίποτα δεν αποδεικνύει τόσο τούτη την αντίφαση μεταξύ αντικειμενικής και υποκειμενικής εικόνας, όσο όταν ένα πανέμορφο πλάσμα αισθάνεται ανάξιο να αγαπηθεί, ανίκανο να κερδίσει μια ασφαλή, πιστή σχέση, ανάξιο να κερδίσει σταθερά το ταίρι που θα ήθελε, και υποφέρει, χάνει έδαφος όσο οι εποχές προχωρούν, καταθλίβεται. Κυρίως ‒το πιο μαρτυρικό‒ ζηλεύει και ζηλεύει ακαταπαύστως.
Γελάω με κάποιες γυναίκες, αλλά και άντρες, που καμαρώνουν όταν το ταίρι τους τους ζηλεύει, θεωρώντας, ως εκ τούτου, ότι είναι τρελά ερωτευμένο μαζί τους. Ας μη θεωρούν τη ζήλια του σίγουρα για δική τους επιτυχία. Τις περισσότερες φορές ένας υπερβολικά ζηλιάρης τύπος είναι ζηλιάρης συστηματικός. Δεν είναι ο μεγάλος έρωτας η αιτία που ζηλεύει, αλλά η χαμηλή του αυτοπεποίθηση. Η διαρκής φοβία του για την αξία του. Όλους και όλες με τους οποίους συνδέεται θα τους ζηλέψει με την πρώτη και ασήμαντη αφορμή.
Το να είναι ανασφαλής ένας άσχημος, ένας με προβλήματα στην όψη και στις ικανότητες, πικρό μεν, αλλά φαίνεται και λογικό. Έχει τους πραγματικούς λόγους του να φοβάται πως δεν αρέσει. Μόνο σε ένα χαρισματικό, ωραίο, ποθητότατο πλάσμα φαίνεται και βοά η παθολογία την οποία εξετάζουμε.
