Οι αρχές Δεκέμβρη ήταν πάντα μια αισιόδοξη περίοδος. Ήταν ο μήνας των εορτών, των δώρων, της οικογένειας. Μέχρι το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008. Ανήμερα του Αγίου Νικολάου.
Μια νύχτα που στάματησε τις παιδικές φωνές, τα νεανικά πάρτι, τα πειράγματα των γονιών. Τα “να περάσεις καλά με τα παιδιά” με κλείσιμο στο μάτι. “Που θα πάτε;”- “Ά στα Εξάρχεια ε; Να προσέξεις τα ποτά!“. Εφηβεία και ανησυχίες γονιών. Και μετά λες ας ήταν, ας είναι μόνο αυτές.
Μια νύχτα που κάθε μάνα που ήξερε ότι το παιδί της διασκεδάζει με φίλους μπορεί “τελικά να κινδυνεύει”. Έγινε σχεδόν κανονικότητα από τότε. Θα βγει με φίλους του, θα το ξαναδώ το παιδί μου; Ο Επαμεινώνδας Κορκονέας έκοψε το νήμα της ζωής ενός 15χρονου παιδιού, του Αλέξανδρου Γρηγορούπολου, που είχε βγει να γιορτάσει τον κολλητό του φίλο ανήμερα της ονομαστικής του γιορτής, τον Νίκο Ρωμανό. Εκείνη τη νύχτα ένα παιδί δεν επέστρεψε σπίτι του, ένα άλλο δεν επέστρεψε ποτέ ξανά το ίδιο και χιλιάδες ακόμα που βγήκαν στους δρόμους γιατί ήξεραν ότι αυτή η αδικία, αυτό το έγκλημα θα επηρεάζει για πάντα το μέλλον τους και των γονιών τους. Κανένα παιδί- και καμιά μάνα- δεν ήταν το ίδιο από τότε.
Ο Δεκέμβρης πλέον στην Ελλάδα είναι ο Ελληνικός Δεκέμβρης, η εξέγερση του Δεκέμβρη, μια μέρα που ό,τι κι αν κάνεις, θα σταματήσεις να σκεφτείς. Θα βγεις από το εορταστικό κλίμα. Θα αγκαλιάσεις το παιδί σου, θα το φιλήσεις, θα το σκεπάσεις το βράδυ κι ας είναι 15 χρονών. Κυρίως επειδή είναι 15 χρονών.
Από τότε είχαμε κι άλλες τέτοιες νύχτες. Κι άλλες τέτοιες μάνες. Θα βγει το παιδί μου, θα το ξαναδώ; Θα πάει να δει μπάλα. Θα ταξιδέψει με το τρένο. Θα ξεκινήσει να πάει στη δουλειά. Θα φύγει για σπουδές. Θα το ξαναδώ το παιδί μου;
Μάγδα Φύσσα. Μαρία Καρυστιανού. Κατερίνα Κότη. Μαρία Γιακουμάκη. Σούκραν Μπίμπι. Ονόματα που σε κάνουν να καταλάβεις βαθιά μέσα σου ότι πέρα από κάθε ιδεολογία, κάθε θρησκεία, καταγωγή, τάξη, η μάνα που χάνει ένα παιδί πριν από την ώρα του τόσο άδικα είναι σύμβολο. Σύμβολο χωρίς να το ήθελε ποτέ. Ας είχε το παιδί της και τίποτα άλλο.
Κάθε κοινωνία που χάνει ένα παιδί εξαιτίας του ρατσισμού, του φασισμού, του σεξισμού, της αδιαφορίας, της ασυδοσίας.. είναι μια κενή κοινωνία.
Για κάθε παιδί που φεύγει άδικα πριν την ώρα του, για κάθε μάνα που πενθεί, η 6η Δεκέμβρη θα είναι μια μέρα που οι μαμάδες (κι όχι μόνο) θα θυμόμαστε.
Θα θυμόμαστε αυτές τις δηλώσεις της Τζίνας Τσαλικιάν:
«Εκεί δεν υπήρχαν ομάδες παιδιών, ταραχοποιών, απλώς 4-5 παιδιά που έπαιζαν και οι θαμώνες των καφετεριών εκεί έπιναν αμέριμνοι τον καφέ τους. Αυτό αποτελεί για εμένα ένα αδυσώπητο ερωτηματικό «γιατί δολοφόνησαν τον Αλέξανδρο;». Δεν έχω καμία απάντηση και θα έχω μία απορία μέχρι το τέλος της ζωής μου γιατί έχω χάσει το παιδί μου».
«Τη βραδιά που έκανε τη δολοφονία του Αλέξανδρου πήρε τηλέφωνο τη σύζυγό του και της είπε «Μαράκι κάτι έγινε στη δουλειά. Θα αργήσω. Και είχε δολοφονήσει ένα αθώο παιδί»
«Ο πόνος της απώλειας δεν απαλύνεται και προστίθεται και όλος αυτό ο καημός για τις συκοφαντίες κατά του Αλέξανδρου και το αδυσώπητο ερωτηματικό «γιατί δεν ζει το παιδί μου. Τι συνέβη και έγινε αυτή η δολοφονία».
(Δηλώσεις της μητέρας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στην εκπομπή «Συνδέσεις»)
