Όταν είσαι καινούργια μανούλα, μια από τις πρώτες σου-αυτόνομες-βόλτες με το καρότσι, (όταν τολμάς να βγεις απ’το σπίτι μόνη και να σουλατσάρεις με το μωρό) είναι στο supermarket:
- Και λόγω ασφάλειας. Τι μπορεί να πάει στραβά στο supermarket;
- Και λόγω ανάγκης. Κάποια στιγμή πρέπει να μπει και κανονικό φαγητό σε τούτο το ρημαγμένο, απ’τον ερχομό του νέου μέλους, σπίτι.
- Και λόγω του «να βγω λιγάκι από το σπίτι και ας είναι οπουδήποτε».
Ντύνεσαι, στολίζεσαι – σαν λατέρνα ένεκα η παραπάνω κλεισούρα – και παίρνεις μαζί σου ό,τι θεωρείς ότι θα χρειαστεί το μωρό. Άρα, ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Πας με τα πόδια.
Ακόμα δεν έχεις εξοικειωθεί με την τριπλέτα παιδί-καρότσι-αμάξι και φτάνεις κορδωτή και καμαρωτή στο supermarket.
Εκεί συνειδητοποιείς πως δεν γίνεται πρακτικά να πάρεις και καρότσι για τα ψώνια. Έχεις ήδη ένα. Δεν γίνεται να πάρεις καλαθάκι για τα ψώνια. Χρειάζεσαι και τα δυο χέρια για να σπρώχνεις το καρότσι που’φερες απ’το σπίτι. Άρα, καταλήγεις πως όσα ψώνια πάρεις-άρα λίγα-μέχρι να πας στο ταμείο, θα τα χώσεις σ’όποια τρύπα/θήκη βρεις πάνω στο καρότσι. Κι εύχεσαι να μην σε χώσουν μέσα για κλοπή.
Κατά τη διάρκεια της βόλτας μέσα στο supermarket θεωρείς πως:
α) Ο διάδρομος με τα ψυγεία είναι πολύ κρύος,
β) Ο διάδρομος με τις σοκολάτες πολύ επικίνδυνος (για σένα!) και
γ) Όλοι οι παππούδες έρχονται απ’όλες τις γωνιές της γης και βήχουν ΕΝΤΟΝΑ πάνω απ’το μωρό σου.
Φτάνεις στο ταμείο κι αρχίζεις να βγάζεις από παντού ψώνια. Τυριά απ’το διχτάκι του καροτσιού. Γάλατα απ’το τσεπάκι για τις πάνες. Πάνες απ’την κουκούλα του καροτσιού. Σοκολάτες (Ναι! Τις πήρες διάολε!) απ’τις τσέπες. Κι έχεις αυτό το χαζό χαμόγελο ντροπής. Αυτό, που τώρα που το σκέφτεσαι, το’χουν πάντα αυτοί που κλέβουν στο supermarket στις αμερικανικές ταινίες. Πληρώνεις και φεύγεις ευτυχισμένη που η αποστολή αυτή στέφτηκε με επιτυχία. Αυτό που δεν ξέρεις ακόμα, όμως, είναι, πως το μωρό δεν θα μείνει μωρό.
Κάποια στιγμή θα κάθεται στην ειδική θεσούλα του καροτσιού στο supermarket και θα τραβά ότι φτάνει-μα ότι φτάνει-απ’τα ράφια.
Θ’αρχίσει να μιλάει και θα φωνάζει «ΜΑΜ» καθ’όλη τη διάρκεια που θα ψωνίζεις. Θα φωνάζει ΜΑΜ στον πάγκο των τυριών. Των αλλαντικών. Στον πάγκο με τα φρούτα. Στο ψυγείο με τα γάλατα. Στο διάδρομο με τις σοκολάτες (λογικό!). Ακόμα και στο διάδρομο με τα απορρυπαντικά, ΜΑΜ θα φωνάζει! Και θα σε κοιτούν όλοι με το βλέμμα «αφήνεις μωρέ νηστικό το παιδί για να προλάβεις να’ρθεις να πάρεις σοκολάτες;» Και θα ντρέπεσαι να πεις «Όχι, είναι φαγανό τι να κάνω; Να το πάω πίσω;». Και θα λες ναι, σ’ότι λιχουδιά το κερνάνε για να σωπάσει επιτέλους. Και θα τρως κι εσύ λιχουδιά.
Και μετά το μωρό θα κάνει εμετό σ’όλο το supermarket απ’τις πολλές λιχουδιές.
Και θα σε κοιτάνε μ’εκείνο το ύφος που κοιτούσε η Τασσώ Καββαδία τη νύφη της. Κι εσύ θα θες να πας σπίτι να κρυφτείς. Και το μωρό θα μεγαλώνει κι άλλο και πλέον θα κυκλοφορεί ελεύθερο στους διάδρομους. Μα τώρα δεν θα φωνάζει ΜΑΜ. Θ’απαριθμεί τις ανάγκες της οικογένειας φωναχτά. Σ’όλους: «Μαμά θα πάρουμε αυτό το χαρτί που χρησιμοποιούμε όταν κάνουμε κακά;», «Μαμά, μην πάρεις φακές, μετά κάνουμε προυτ και δεν μ’αρέσει», «Μαμά, πάλι πήρες σοκολάτες για σένα;».
Κι όταν θα κοιτάς αλλού, θα χώνει στο καρότσι ό,τι πιο άχρηστο βρει μπροστά του.
Κι άντε να εξηγήσεις στους διπλανούς πως δεν χρειάζεσαι 20 κουτιά επιβραδυντικά προφυλακτικά και παράλληλα 10 οδοντόπαστες για τεχνητές οδοντοστοιχίες. Όχι, δεν τα έχετε ανάγκη ακόμα (και τα δυο, να το τονίσω!). Και μετά θα κρύβεται στους διάδρομους κι εσύ θα πανικοβάλλεσαι. Και μετά θα το βρίσκεις και σαν ράκος που θα’σαι, θα γυρνάς στο σπίτι.
Κι εκείνες τις λίγες, σπάνιες, φορές που θα πηγαίνεις, πλέον, μόνη στο supermarket, θα θεωρείς πως είναι η ωραιότερη βόλτα της ζωής σου.
Θα’σαι ήρεμη και θα χαζεύεις τις μουστάρδες και τα βιολογικά γάλατα με βλέμμα ευτυχίας, λες και αντικρίζεις ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη.
Αφιερωμένο σε κάτι φίλες που είναι καινούργιες μανούλες.
