Δεν έχουμε μόνο εμείς δύσκολες μέρες, έχουν και τα παιδιά μας. Κι αυτές τις μέρες πρέπει να είμαστε πιο κοντά τους. Να τους στηρίζουμε ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι δεν θα μας πουν τίποτα για το τι συνέβη… δεν χρειάζεται πάντα να δίνουμε λύσεις. Αρκεί να κάτσουμε δίπλα τους και να ξέρουν ότι δεν θα φύγουμε από εκεί. Μαζί θα το περάσουμε.
Όπως έκανε και το Γουρουνάκι σε μια δύσκολη μέρα του Γουίνι:
” Σήμερα ήταν μια δύσκολη μέρα,” είπε ο Γουίνι.
Έγινε μια παύση.
” Θες να μιλήσεις για αυτό;” ρώτησε το Γουρουνάκι.
” Όχι”, απάντησε ο Γουίνι μετά απο λίγο.
” Όχι, δε νομίζω πως θέλω.”
” Εντάξει τότε”, είπε το Γουρουνάκι και πήγε και κάθισε δίπλα στον φίλο του.
” Τι κάνεις; ” ρώτησε τότε ο Γουίνι.
” Τίποτα.” απάντησε το Γουρουνάκι.” Να, είναι μόνο που ξέρω πως είναι οι δύσκολες μέρες. Πολύ συχνά δεν θέλω να μιλάω για τις δύσκολες μέρες μου επίσης. Μα Θεέ μου” , συνέχισε το Γουρουνάκι. “Οι δύσκολες μέρες είναι τόσο πολύ πιο εύκολες όταν ξέρεις οτι έχεις κάποιον εκεί για σένα. Και θα είμαι πάντα εδώ για σένα Γουίνι.”
Κι όπως ο Γουίνι καθόταν, κι επεξεργαζόταν μέσα του την δύσκολη μέρα του κι ενώ το σταθερό κι αξιόπιστο Γουρουνάκι, σιωπηλά καθόταν δίπλα του, κουνόντας τα μικρά του ποδαράκια…
Ο Γουίνι σκέφτηκε πως ο καλύτερος του φίλος, δεν είχε ποτέ περισσότερο δίκιο.
Γουίνι το Αρκουδάκι: Επιστροφή στο δάσος των γαλάζιων ονείρων, Εκδόσεις Ψυχογιός
