Όλοι οι άνθρωποι που γνώρισαν τον ψυχικό πόνο στην παιδική τους ηλικία συχνά ζουν μια επανορθωτική εμπειρία, μια ίαση, επ’ ευκαιρία της γέννησης του δικού τους παιδιού. Όλοι έχουμε ακούσει γονείς να λένε “θέλω το καλύτερο για το παιδί μου. Δεν θέλω να περάσει όλα όσα πέρασα εγώ”.
Έτσι ακόμη και όταν έχουν ζήσει τη φτώχεια, τη βία, τον θάνατο, την εξαθλίωση και τη φρίκη σε όλες τους τις μορφές στα παιδικά τους χρόνια, δεν είναι απαραίτητο ότι θα επιβάλλουν τον πόνο στα δικά τους παιδιά. Η προσωπική ιστορία του καθενός δεν αποτελεί ειμαρμένη.
Έτσι κατά τη πρόσβαση στη γονεικότητα ενός ψυχοκοινωνικά ευάλωτου γονέα, το κατά πόσο συνωστίζονται πόνοι, τραύματα, και παλαιά πένθη , ή κατά πόσο επέρχεται ανανέωση και επανόρθωση, αυτό δεν καθορίζεται μόνο από το σενάριο του παρελθόντος των γονέων. Σε ό,τι αφορά το ψυχικό βίωμα του παρελθόντος άλλοι είναι οι παράγοντες που θα καθορίσουν το αν θα επαναληφθεί ή όχι στο παρόν, μέσω της σχέσης με το παιδί που γεννιέται.
Μέχρι πρόσφατα, αλλά δυστυχώς ακόμη και σήμερα, ορισμένοι επαγγελματίες ψυχικής υγείας και κοινωνικών υπηρεσιών πίστευαν και εξακολουθούν να πιστεύουν ότι οι καρποί του ψυχικού πόνου στην ανθρώπινη ύπαρξη είναι μόνο αρνητικοί.
Ευτυχώς, όμως, γνωρίζουμε από την κλινική μας πράξη ότι η ανθρώπινη διάσταση της ζωής μας συνίσταται στο ξεπέρασμα του πόνου που ένιωσαν οι δικοί μας γονείς μαζί μας ή του πόνου που οι δικοί μας γονείς μάς έκαναν να νιώσουμε. Ένα μωρό, όταν γεννιέται είναι κάτι καινούριο, μπορεί να αποτελέσει νέα αρχή.
Απόσπασμα από το βιβλίο “Διαδρομές γονεϊκότητας- Πώς γινόμαστε ή δεν γινόμαστε γονείς” (Εκδόσεις Παπαδόπουλος) της έγκριτης ειδικής ψυχολόγου και ψυχαναλύτριας Δρ. Μερόπη Μιχαλέλη.
