Η «μάνα- κουράγιο» πέθανε, ζήτω η μαμά που ξέρει να φροντίζει τον εαυτό της. Ναι, είναι δύσκολο. Είναι πολύ δύσκολο να βάλουμε τις ανάγκες μας πρώτες, όταν έχουμε μεγαλώσει σε μια κοινωνία που απαιτεί διαρκώς από εμάς να φροντίζουμε πρώτα όλους τους άλλους και μετά τον εαυτό μας. Όμως, με αυτή την τακτική οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια προς το burn out, αφού Θεοί δεν είμαστε.
Ας το δούμε αφενός ως πράξη επανάστασης για τα κορίτσια που μεγαλώνουν τώρα, αλλά και ως το απόλυτο δώρο που μπορούμε να κάνουμε στα παιδιά μας ανεξαρτήτως φύλλου: πως όλοι έχουμε δικαίωμα να φροντίζουμε τον εαυτό μας και να προσέχουμε. Και βέβαια, το βίωμα είναι ο μεγαλύτερος δάσκαλος στη ζωή.
Αν τα παιδιά δουν πως η μαμά και ο μπαμπάς έχουν ανάγκη από λίγο (ή πολύ) χρόνο για τον εαυτό τους, προκειμένου να είναι και οι ίδιοι καλά, θα ξέρουν στο μέλλον πως και τα ίδια έχουν αυτό το δικαίωμα. Ίσως μάλιστα να το θεωρούν και δεδομένο, αν έχουμε κάνει καλά τη δουλειά μας.
Μπορεί το role model της «μάνας- κουράγιο» να μας προσέδιδε τα στοιχεία της ηρωίδας και τη συνεπακόλουθη κοινωνική αναγνώριση, αλλά όλοι ξέρουμε πια πως δεν είναι σωστό να το ανατροφοδοτούμε.
Είναι προτιμότερο να λένε στο μέλλον τα παιδιά μας: «Η μαμά μου; Η μαμά μου ήξερε να φροντίζει τον εαυτό της και έβρισκε μια καλή ισορροπία ανάμεσα στη δική μας φροντίδα και στη δική της» ή «η μαμά μου μου έμαθε πως το να είσαι γονιός δεν σημαίνει να ξεχνάς τον εαυτό σου, αλλά να μαθαίνεις στο παιδί σου να μεγαλώνει καλά την ίδια ώρα που και εσύ εξελίσσεσαι μαζί του». Δεν είναι καλύτερα;
Ας φροντίσουμε λοιπόν και τις δικές μας ανάγκες. Ας πιούμε τον καφέ μας όσο είναι ζεστός, ας πάμε να περπατήσουμε με μια φίλη, ας πάρουμε τηλέφωνο όσους θέλουμε να ακούσουμε, ας μείνουμε για λίγο περισσότερο στο κρεβάτι μας ή στην απόλυτη ησυχία, ας διαβάσουμε. Γιατί πρέπει να μην ξεχνάμε και ποιοι είμαστε ως άνθρωποι και προσωπικότητες.
