O θυμός προκαλείται συχνά σε όλους μας όταν νιώθουμε πως δεν έχουμε τον έλεγχο μιας κατάστασης. Οι περιπτώσεις που μπορεί να ξεφύγει η συμπεριφορά λόγω θυμού είναι η αδυναμία να επικοινωνήσουμε αυτό που νιώθουμε και να μιλήσουμε για αυτό που μας πείραξε. Για αυτό και έχει νόημα να καταβάλλουμε προσπάθεια ώστε τα παιδιά να μάθουν να αναγνωρίζουν τα συναισθήματα μας και αν δεν ξέρουν τα ίδια τι τα πυροδότησε να προσπαθήσουμε μαζί τους να βρούμε τον λόγο.
Άλλωστε θέλουμε η επόμενη γενιά των παιδιών να γνωρίζει ότι πραγματικά δυνατοί είναι εκείνοι που μπορούν να διαχειριστούν όλα τα συναισθήματα τους. Κι αυτό χρειάζεται πολλή δουλειά και υπομονή από την πλευρά μας, ακόμα και αν τα παιδιά μας γίνουν αγενή ή προκλητικά, που σημαίνει πως πραγματικά τα έχει ενοχλήσει κάτι.
Ας δούμε μαζί ένα παράδειγμα.
Ας πούμε ότι το παιδί γίνεται αγενές και κάπως επιθετικό μαζί μας κι όταν το ρωτάμε τι φταίει μας απαντούν «δεν ξέρω». Τότε μια καλή ιδέα είναι να κάτσουμε μαζί του ήρεμα και να προσπαθήσουμε να βρούμε τον λόγο. «Μήπως πιέστηκες επειδή κάναμε πολλά πράγματα σήμερα;» μπορούμε να το ρωτήσουμε. Μπορεί και πάλι να σηκώσει τους ώμους χωρίς να ξέρει. Όμως, έτσι του δίνουμε τον χρόνο να το σκεφτεί καλύτερα και το ίδιο. Μπορεί μετά π.χ. να μας πει ότι θα προτιμούσε να είχε μείνει σπίτι και να έπαιζε. Τότε είναι μια καλή στιγμή να του πούμε πως καμιά φορά όταν δεν έχουμε τον έλεγχο στο πρόγραμμα μας, μπορεί να νιώσουμε εκνευρισμένοι και πως όταν αυτό που νιώθουμε είναι δυσάρεστο τείνουμε να το εκτονώνουμε σε κάποιον άλλο, αλλά το καλύτερο θα ήταν να του εξηγήσουμε στον άλλον ότι «είμαι εκνευρισμένος για αυτό…», γιατί του δίνουμε την ευκαιρία να βρει μια λύση.
Όσο βρισκόμαστε σε διάλογο με το παιδί του δείχνουμε έμπρακτα πως ό,τι κι αν έχει να μας είναι είναι εντάξει, πως δεν πρέπει να φοβάται επειδή αισθάνεται έτσι και πως μας έχει δίπλα του όταν δεν κατανοεί κάτι ώστε να του το εξηγήσουμε. Έτσι, σταδιακά το παιδί μπορεί να αλλάξει αυτό το μοτίβο και να αρχίσει να εκφράζεται καλύτερα.
Διάβασε επίσης:
