Η έκρηξη της νεανικής παραβατικότητας έχει ξεκινήσει μια μεγάλη συζήτηση όχι μόνο φυσικά στις παρέες των γονιών και των εκαπιδευτικών αλλά και στο διαδίκτυο και στην τηλεόραση. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι ασχολούνται με τη βία ανηλίκων ως ένα θέμα που απασχολεί ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Είναι, άλλωστε, ένα ζήτημα που μας επηρεάζει όλους.
Φυσικά, όπως συμβαίνει πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, θα ακούσεις και θα διαβάσεις πολλές απόψεις για τις αιτίες και τις λύσεις που μπορεί να σε προβληματίσουν έως και να σε εκνευρίσουν. Κάποιες μπορεί να έχουν μια βάση αλλά κάποιες μπορεί να και να σε σοκάρουν. Κάπως έτσι μπήκε και η τραπ μουσική στη συζήτηση για την παραβατικότητα. Λογικό είναι. Ένα είδος μουσικής που είναι πολύ δημοφιλές στα παιδιά και μιλάει για παραβατικότητα, για λεφτά, για ναρκωτικά, υποτιμάει τις γυναίκες και εκθειάζει τη μαγκιά θα βρισκόταν στο στόχαστρο. Παρά το γεγονός πως υπάρχουν και καλλιτέχνες αυτής της μουσικής που μιλάνε για πιο όμορφα πράγματα, για κοινωνικά ζητήματα, για συναισθήματα κ.α. χωρίς βρισιές και χωρίς να διαφημίζουν αρνητικές συμπεριφορές.
Θυμάστε όταν μεγαλώναμε εμείς κι οι γονείς μας δεν ήθελαν να ακούμε χέβι μέταλ γιατί “ήταν του σατανά” ή ηλεκτρονική μουσική “γιατί θα πέρναμε έκστασι“; Κάπως έτσι είναι για τα σημερινά παιδιά και η τραπ. Κι όπως καλά ξέρουμε οι γονείς, ούτε σατανιστές γίναμε επειδή ακούγαμε μέταλ ούτε ναρκωτικά πήραμε επειδή ακούγαμε house ή τέκνο μουσική.
Ο ριάλιτι σταρ Παναγιώτης Βασιλάκος εξέφρασε αυτή ακριβώς την άποψη σχετικά με την ανεξέλεγκτη βία μικρών παιδιών, γράφοντας στο Instagram του: “Είναι τυχαίο που μετά την υπερπροβολή της άθλιας τραπ μουσικής, που λέγοντάς το μουσική σίγουρα προσβάλλω την έννοια της λέξης, βλέπουμε παντού βία μεταξύ ανηλίκων; Φτάσαμε σε σημείο πεντάχρονα να δέρνουν τετράχρονο; Σταματήστε πια οι γονείς να βάζετε στα παιδικά πάρτι αυτό το πράγμα που δε λέγεται καν μουσική! Χαζογελάτε όταν το ακούτε αλλά στα παιδιά σας περνάτε άλλα μηνύματα χωρίς να το καταλάβετε!”
Συμπλήρωσε, επίσης, ότι “Εδώ και 2 χρόνια βλέπω στους δρόμους ξυρισμένα κεφάλια με τσαντάκια στη μέση που κουβαλάνε σουγιάδες! Δεν υπάρχει τίποτα το αυθεντικό σε όλο αυτό! Μια τραγική απομίμηση της αμερικανικής τραπ! Δε θα τα βάλω όλα στο ίδιο τσουβάλι! Υπάρχουν και μερικοί που το κάνουν καλά αλλά αυτοί δεν προάγουν τη βία!”
Ας το πούμε: Δεν υπάρχουν πολλά παιδικά πάρτι στα οποία ακούγεται η τραπ μουσική. Ναι, αν γονείς έβαζαν σε 4χρονα ή 10χρονα μουσική με βρισιές θα ήταν πραγματικά περίεργο. Κι ας πούμε ότι στα παιδικά πάρτι που ακούγεται τέτοια μουσική, δηλαδή σε πάρτι παιδιών 13-14-15 και ετών σίγουρα την επιλογή δεν την έκαναν οι γονείς.
Οι γονείς εφήβων δεν είμαστε μπαμπούλες. Δεν λέμε στα παιδιά μας τι μουσική πρέπει ή δεν πρέπει να ακούν. Είμαστε καθοδηγητές. Και γνωρίζουμε καλά ότι η εφηβεία είναι μια περίοδος αντίδρασης. Δεν θα γίνουν τα παιδιά παραβατικά επειδή ακούν ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής. Θα γίνουν παραβατικά αν από μικρή ηλικία δεν τους βάλαμε όρια. Αν είμαστε εμείς παραβατικοί και το βλέπουν. Αν τα καλομάθαμε ή τα κακομάθαμε. Αν δεν τους δώσαμε αξίες. Γιατί ένα παιδί που έχει πάρει όσα πρέπει για να γίνει ένας υγιής ενήλικας από τους γονείς του, δεν γίνεται μέσα σε μια μέρα παραβατικό επειδή το είπε ο Bossikan ή ο Ricta. Ένα παιδί μπορεί να “παρασυρθεί” για λίγο αλλά δεν θα ξεπεράσει τα δικά του όρια και τις δικές του αξίες.
