Ο πρωταθλητής της ζωής μας.
Ο πρωταθλητής μαθητής, ο πρωταθλητής του στίβου, του καράτε, του σκάκι, του kick boxing. Η πρώτη μπαλαρίνα αν και μόνο δώδεκα χρόνων. Η πρωταθλήτρια της κολύμβησης, η κάτοχος του proficiency μόλις δεκατριών. Γονείς που καμαρώνουν και δικαίως. Γονείς που τα δίνουν όλα προκειμένου το παιδί τους να ανεβεί στο ψηλότερο βάθρο. Να φτάσει στην κορυφή.
Κάποτε πριν χρόνια, μου είχε πει ο δάσκαλος μου – έτσι αποκαλούσα το αφεντικό μου στη δουλειά- “στην κορυφή έχει πολύ μοναξιά. Δεν υπάρχει συνωστισμός, η κορυφή χωράει μόνο έναν”. Ο πρωταθλητισμός είναι μοναχικός. Ο πρωταθλητής, πιέζεται, στερείται, θυσιάζει στιγμές, χρόνια για να φτάσει στην κορυφή.
Ένα παιδί, χάνει τα παιδικά του χρόνια. Δεν τα ζει όπως αλλά παιδιά της ηλικίας του. Κοιμάται νωρίς, νωρίτερα από ότι συνηθίζεται, διατρέφεται by the book, ότι έχουν συστήσει οι διατροφολόγοι, ξυπνάει δυο έως και τρεις ώρες νωρίτερα ώστε να προλάβει να προπονηθεί πριν το σχολείο, δεν συμμετέχει σε πάρτυ διότι πρέπει να ξεκουραστεί αρκετά, ώστε να βγάλει όλο το προπονητικό προγράμμα της εβδομαδας και τα Σαββατοκύριακα συνήθως έχει αγώνες.
Ο πρωταθλητής μαθητής, διαβάζει. Κυνηγάει το άριστα. Τρέχει στα φροντιστήρια, κάνει ιδιαίτερα, έχει ελάχιστες εξωσχολικές δραστηριότητες. Δεν έχει φίλους, διότι δεν έχει ελεύθερο χρόνο να έχει φίλους. Ζει μοναχικά και στα διαλείμματα είναι απομονωμένος. Το άριστα είναι ο μοναδικός του στόχος. Στο σπίτι το μόνο που τον ρωτάνε είναι “διάβασες;”
Πως αποφασίζει ένα παιδί να γίνει πρωταθλητής; Τι ξέρει; Πως καθοδηγείται; Τις περισσότερες φορές εμείς οι γονείς δείχνουμε τον δρόμο. Εμείς καθοδηγούμε το παιδί από πολύ μικρή ηλικία τι πρέπει να κάνει. “Θα τον κάνω εγώ Πανελληνιονίκη”, ” Γιατί να μην είναι άριστος ;” Πίεση που τα παιδιά τη νιώθουν στο πετσί τους. Οι γονείς τους μεταγγίσουν τον ενθουσιασμό τους. “Είσαι ο πρωτος” τους λένε συχνά. Σε αυτή την τρυφερή ηλικία δεν ξέρουμε πως νιώθουν αν σε κάποιον αγώνα έρθουν δεύτερα. Δεν ξέρουμε πως νιώθουν αν δεν κρατήσουν τη σημαία, γιατί το νήμα το έκοψε κάποιος άλλος. Ίσως σκέφτονται ότι απογοήτευσαν τους γονείς τους. Ίσως, εξαρτάται ποσό πίεση έχουμε ασκήσει πάνω τους, νιώθουν ότι είναι άχρηστα.
“Το δικό μου παιδί είναι ταλέντο στην κολύμβηση. Το έχει από κούνια” . “Το δικό μου παιδί είναι ευφυέστατο. Μίλησε από εξι μηνών”. Έτσι καταλήγουμε να ζητάμε από το παιδί μας να γίνει ένας μικρός πρωταθλητής. Κανένα παιδί δεν γεννιέται με ταλέντο στο άλμα επί κοντώ. Κανένα παιδί δεν γεννιέται ξέροντας την προπαίδεια. Χρειάζεται σκληρή δουλειά για να αναπτυχθούν ιδιαίτερες ικανότητες. Πολύ σκληρή. Το παιδί σε αυτή την τρυφερή ηλικία κάνει θυσίες, που εμείς τις επιβάλλουμε. Χάνει τα παιδικά του χρόνια, χάνει την εφηβεία του.
Και όταν τα φώτα σβήσουν, τα χειροκροτήματα σταματήσουν, η μοναξιά είναι μονόχρωμη. Οι αναμνήσεις θολές. Πόσα παιδιά βάδισαν έναν δρόμο που χάραξαν άλλοι και μετά από χρόνια έκαναν επανεκκίνηση;
Θελουμε τους πρωταθλητές. Θελουμε τα χρυσά μετάλλια από τους Ολυμπιακούς, θελουμε τις πρωτιές και τα αριστεία στα σχολεία όχι όμως στον βωμό της παιδικής ψυχής. Θα με στεναχωρούσε αφάνταστα αν άκουγα μια μέρα από το παιδί μου: ‘‘Εγώ δεν ήθελα. Για σας το έκανα”.
Γράφει η Τζώρτζια Βρεττού
