Ακόμη και όσοι είμαστε εξαιρετικά αυστηροί με τον εαυτό μας και τον γονεϊκό μας ρόλο, δεν μπορεί παρά να έχουμε πέσει στην παγίδα: εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε καταφέρει πάντα (και θα πρέπει να τονίσουμε την τελευταία λέξη) όσα απαιτούμε από τα παιδιά.
Επιπλέον, φάσκουμε και αντιφάσκουμε, ενώ και τα δικά μας συναισθήματα μοιάζουν ενίοτε με ανεμοστρόβιλο. Ίσως, αν παρατηρήσουμε καλύτερα τον εαυτό μας, θα μπορέσουμε να είμαστε και πιο επιτρεπτικοί με τα παιδιά που de facto δεν μπορούν (και δεν πρέπει) να πιέσουν τόσο τον εαυτό τους για να είναι σωστά.
Ας δούμε όμως μερικές από τις αντιφάσεις που μπορεί κι εμείς οι ίδιοι να μην συνειδητοποιούμε στη ροή της καθημερινότητας:
-Υποστηρίζουμε πως παίρνουμε κάθε δυνατό μέτρο για να γαλουχήσουμε ανεξάρτητα παιδιά και όμως δυσκολευόμαστε πάρα πολύ να τα αφήσουμε να αυτενεργήσουν κι όταν έρθει η ώρα να φύγουν για να ξεκινήσουν το δικό τους μονοπάτι
-Τους λέμε διαρκώς πόσο σημαντικό είναι να κάνουν υπομονή, αλλά πολύ συχνά χάνουμε τη δική μας.
-Θέλουμε να παίζουν έξω και να είναι σε επαφή με τη φύση αλλά φοβάμαστε να πέσουν ή ακόμα και να λερωθούν
-Άλλες φορές χαιρόμαστε το κάθε λεπτό που περνάμε μαζί με τα παιδιά, άλλες πάλι ευχόμαστε από μέσα μας να τελειώσει πιο γρήγορα μια εκδήλωση ή μια εκδρομή
-Τους μαθαίνουμε να λένε τη γνώμη τους και να επικοινωνούν τις ανάγκες τους ενώ κάποιες φορές θέλουμε απλώς την ησυχία μας και να μην ακούμε απολύτως τίποτα
-Επιμένουμε να τακτοποιούν το δωμάτιο και τα πράγματα τους, αλλά κάποιες φορές και εμάς μας ξεφεύγουν οι δουλειές του σπιτιού και πότε τα πιάτα στον νεροχύτη έχουν μείνει άπλυτα, πότε το σπίτι δεν είναι και τόσο καθαρό, πότε δεν υπάρχει ούτε ένα σιδερωμένο T-shirt
-Επιμένουμε πως τα “αγαθά κόποις κτώνται” από την άλλη ενδίδουμε και κάνουμε εμείς τις δουλειές τους, που και που και τα μαθήματα τους για το σχολείο.
Αν αναγνωρίσατε κι εσείς τον εαυτό σας στις παραπάνω περιπτώσεις, μην ανησυχείτε, είμαστε πολλοί. Αρκεί κάθε μέρα να μπορούμε να γινόμαστε λίγο καλύτεροι, τουλάχιστον να προσπαθούμε.
