Η μεγάλη ημέρα έχει έρθει. Η μέρα που επιστρέφουμε από το μαιευτήριο με το νέο μέλος της οικογένειας. Είναι μια ημέρα χαράς, αλλά και άγχους κάποιες φορές για το μεγάλο μας παιδί. Η αλλαγή είναι πολύ μεγάλη για ένα παιδί, όσο καλά και αν το έχουμε προετοιμάσει τους προηγούμενους μήνες.
Κάποιες φορές τείνουμε να ξεχνάμε πως το μεγαλύτερο παιδί μας παραμένει ένα μικρό παιδί και έχουμε εξαιρετικά πολύ μεγάλες προσδοκίες από εκείνο. Αφήνουμε πίσω ένα παιδί 4 ετών και νομίζουμε ότι επιστρέφουμε σε ένα παιδί… 14 ετών που θα αγκαλιάσει αμέσως το μωρό. Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα!
Ας δούμε λοιπόν μαζί 3 πράγματα που συνήθως λέμε στα μεγαλύτερα παιδιά μας και είναι καλό να αποφύγουμε.
–«Είσαι μεγάλο παιδί πια». Όχι δεν είναι, παραμένει ένα μικρό παιδί. Κι ενώ το λέμε συχνά με τις καλύτερες των προθέσεων και νομίζουμε ότι αυτό θα τονώσει την αυτοπεποίθηση του, τελικά το παιδί καταλήγει να νιώθει μεγάλη πίεση να είναι μάλιστα κάτι που δεν είναι. Είναι απλώς ο εαυτός του, το μικρό παιδάκι που αφήσαμε πριν πάμε στο μαιευτήριο.
-«Μην κάνεις σαν μωρό». Τα μεγαλύτερα παιδάκια μερικές φορές παλινδρομούν και ζητάνε παράλογα πράγματα για την ηλικία τους, όπως να πιούν το γάλα τους σε μπιμπερό ενώ το έχουν αφήσει εδώ και καιρό ή έχουν ανάγκη από περισσότερες αγκαλιές. Είναι η ασυνείδητη προσπάθεια τους να κεντρίσουν και πάλι το ενδιαφέρον των γονιών τους. Έτσι, αν τους πούμε κάτι τέτοιο το μόνο που θα νιώσουν είναι απόρριψη και ανασφάλεια- ακριβώς ό,τι φοβούνται δηλαδή.
-«Μην το λες αυτό και βέβαια αγαπάς το αδερφάκι σου». Το μεγαλύτερο παιδί μπορεί να νιώσει ζήλια ή θυμό και γενικώς να δυσκολεύεται στην αρχή να αποδεχθεί το αδερφάκι του. Όλες οι σχέσεις χρειάζονται τον χρόνο τους, το ίδιο ισχύει και για τα αδέρφια. Το μεγαλύτερο παιδί σίγουρα χρειάζεται χρόνο και τη δική μας βοήθεια για να διαπραγματευτεί όλα όσα αισθάνεται, χωρίς να ξέρει πολλές φορές και τι ακριβώς αισθάνεται. Εκείνο που θα πρέπει να κάνουμε εμείς είναι να το ακούσουμε και να δεχθούμε όσα εκφράζει, προσπαθώντας να το βοηθήσουμε να αποδεχθεί την τόσο μεγάλη αλλαγή στη ζωή του. Όχι να του επιβάλλουμε το τι πρέπει να νιώθει.
