Ένα μεγάλο συγγνώμη στα παιδιά μας.
Και ένα ακόμα μεγαλύτερο στα αγέννητα εγγόνια μας.
Για τις θάλασσες που μολύναμε.
Για τον αέρα που βρομίσαμε.
Για τα δάση που κάψαμε.
Για κάθε δέντρο που αφήσαμε να γίνει στάχτη.
Για το κλίμα που καταστρέψαμε.
Για τον πλανήτη που θα σας παραδώσουμε.
Για τους ανείπωτους καύσωνες που θα ζήσετε.
Για τις πλημμύρες που θα σας πνίξουν.
Για τα καλοκαίρια που δε θα είναι πια καλοκαίρια.
Για τα ανέμελα παιχνίδια στο δάσος που θα στερηθείτε.
Για τα ζωάκια που δε θα χαϊδέψετε.
Για τα φαγητά που δε θα ξέρετε πια τι γεύση έχουν.
Για τα mall που θα γίνουν μονόδρομος.
Για τον πλανήτη που ξεζουμίζουμε σαν να είναι δικός μας.
Για την υπεροψία μας και τον εγωισμό μας.
Για τις άχρηστες κυβερνήσεις μας.
Για κάθε ειδικό φρουρό πανεπιστημίου που προσλάβαμε γιατί δεν χρειαζόμασταν δασοπυροσβέστες.
Για την ντροπή που δε νιώθουμε.
Για την ξετσιπωσιά μας και την αλαζονεία μας.
Γιατί κοιτάζαμε τη δουλίτσα μας.
Συγγνώμη παιδιά μας. Μακάρι εσείς να είστε λίγο πιο άξια από εμάς.
Κάποιοι από εμάς ντρεπόμαστε.
