Δεν πρόλαβα να συνεχίσω τον μονόλογο, όταν με διέκοψε η μητέρα, βουρκωμένη. Το να ακούει κάποιος ότι το παιδί του υστερεί σε κάτι δεν είναι καθόλου ευχάριστο με όποιον τρόπο κι αν το πεις.
– Καταλαβαίνω τι μου λέτε. Το έχω αντιληφθεί κι εγώ. Όμως φοβάμαι τόσο πολύ όταν την φέρνω στο σχολείο και δεν την έχω κοντά μου να την προσέχω. Κάθε πρωί μετρώ τις ώρες να γίνει μεσημέρι να έρθω να την πάρω, να δω τι κάνει, πώς είναι. Ξέρετε, την γέννησα στα 42 μου, μετά από δέκα χρόνια προσπαθειών, με φάρμακα, εξωσωματικές, πόνο σωματικό και ψυχικό, και μετά από ένα πολύ δύσκολο εφτάμηνο ακινησίας που το πέρασα ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Μόνο για τουαλέτα σηκωνόμουν. Όταν γέννησα ήταν τόσες οι επιπλοκές που το μωρό μπήκε στην θερμοκοιτίδα κι εγώ για τρεις μέρες χαροπάλευα. Όταν συνήλθα δεν είχα άντρα και δεν ήξερα αν είχα και μωρό.
Ο σύζυγός μου έπαθε ανακοπή καρδιάς όταν του μετέφεραν τα νέα για μας. Την έπαθε μέσα στο νοσοκομείο κι όμως δεν μπόρεσαν να τον κρατήσουν στην ζωή. Είχε ένα πρόβλημα εκ γενετής που όμως δεν το γνωρίζαμε. Άλλους συγγενείς δεν έχω. Το μόνο που έχω σ’ αυτήν την ζωή είναι αυτό το κοριτσάκι. Μόνη μου παλεύω να το μεγαλώσω κάνοντας δύο δουλειές και την παίρνω μαζί μου στα σπίτια που καθαρίζω αλλά και στο γραφείο που εργάζομαι τα πρωινά. Μου λέτε έχει πρόβλημα ομιλίας και γραφής, όμως τα χέρια της πιάνουν- ξέρει ήδη να ράβει και να ξηλώνει και να χειρίζεται το ψαλίδι.
Σε αυτό το σημείο τα βουρκωμένα μάτια της μητέρας έγιναν δάκρυα ενώ εγώ από το σοκ αυτών που άκουγα δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Τί μπορείς να πεις σ’ αυτήν την μητέρα; Σας καταλαβαίνω; Με ποια ιδιότητα; Υπομονή και κουράγιο; Λόγια του αέρα μιας συμπαράστασης που δεν μπορείς πραγματικά να δώσεις. Μου πήρε αρκετά λεπτά να βάλω το μυαλό μου σε τάξη ενώ η ίδια σκούπιζε τα δάκρυά της και ζητούσε συγγνώμη για την τροπή της συζήτησης.
Μιλώντας της πολύ ειλικρινά, της είπα πως το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να βοηθήσω την κόρη της μέσα στο σχολείο. Συνέστησα μια καλή ψυχολόγο που θα μπορούσε να τις δει και τις δύο και να βοηθήσει την μαμά να δώσει φτερά στο παιδί χωρίς να φοβάται τον «έξω κόσμο». Πρότεινα αν ήθελαν να τις συνοδεύσω κι εγώ, ώστε να νιώθουν μαμά και παιδί πιο ήρεμες. Η συζήτηση συνεχίστηκε σε πιο ήρεμους τόνους και πιο ανοιχτά. Πολλά κενά γέμιζαν για τις αντιδράσεις της μικρής. Και οι δύο δασκάλες της, είχαμε παρανοήσει για το τι μπορεί να συμβαίνει σε αυτό το παιδί. Ζήτησα κι εγώ συγγνώμη από την πλευρά μου, εκ μέρους και των δυο μας. Αν γνωρίζαμε νωρίτερα ίσως να λειτουργούσαμε διαφορετικά και να προλαβαίναμε καταστάσεις. Ακόμη κι έτσι όμως, βρέθηκαν λύσεις.
Οι συνεδρίες ξεκίνησαν κανονικά με την ψυχολόγο. Εμείς, στο σχολείο, ξεκινήσαμε να δείχνουμε μεγαλύτερη ανοχή στην αυστηρή τήρηση του ωραρίου, αν και πλέον οι απουσίες είχαν λιγοστεύσει αισθητά. Η μαμά άρχισε να μας εμπιστεύεται πιο πολύ αλλά περισσότερο, να εμπιστεύεται την κόρη της.
Αυτή ήταν και η πρώτη επαφή στην δουλειά μου με μονογονέα.
Μέσα από αυτήν την μαμά, γνώρισα πόσο δύσκολο μπορεί να είναι το να είσαι γονέας χωρίς βοήθεια από πουθενά.
Πόσο εύκολο μπορεί να ήταν για εμάς να γκρινιάζουμε όταν δεν κατάφερνε να είναι τυπική στην πρωινή προσέλευση ή στο σχόλασμα. Ή όταν δεν κατάφερνε να φέρει και τα τρία πράσινα χαρτόνια που χρειαζόμασταν για τις χειροτεχνίες μας. Φυσικά, κι ένα σχολείο έχει τους κανονισμούς του και πρέπει να λειτουργεί σύμφωνα με αυτούς. Όμως, όταν μπορούμε, έχουμε την δυνατότητα να διευκολύνουμε κατά περίπτωση κάποιους γονείς, χωρίς αυτό φυσικά να αποβαίνει εις βάρος των υπόλοιπων μαθητών μας και του ωρολόγιου προγράμματός μας. Άλλωστε στο σχολείο πρέπει να διδάσκουμε την ενσυναίσθηση και την αλληλεγγύη, ξεκινώντας πρώτα από το παράδειγμά μας.
Πλέον, όταν κάποιος γονέας παρεκκλίνει από το πρόγραμμα, την ρουτίνα, τα ωράρια, δεν βιάζομαι να βγάλω συμπεράσματα. Ξεκινώ με το να σκέφτομαι πως αυτός ο γονέας, ίσως, έχει πραγματικά τον λόγο του και προσπαθώ να’ρθω κοντά του.
Μερικές φορές χρειάζεται απλά να έρθουμε λίγο πιο κοντά με τους γονείς, για να φτάσουμε στα παιδιά.
Διαβάστε ακόμα:
Είναι κάποιες μαμάδες με θλιμμένα μάτια…
