Ναι! Είμαστε κι εμείς που χωρίζουμε για τα παιδιά μας.
Όχι για να τα φορτώσουμε με τύψεις για τη θυσία, που επιλέξαμε να κάνουμε, μα για να τους προσφέρουμε ένα περιβάλλον ήρεμο, υγιές, αληθινό.
Στη ζυγαριά της απόφασης βάρυνε περισσότερο η αρμονία τους, η αλήθεια και η γαλήνη τους, παρά το δικό μας ξεβόλεμα. Γιατί κακά τα ψέματα, φέραμε τον κόσμο μας ανάποδα, όταν αποφασίσαμε να χωρίσουμε!
Ναι! Είμαστε κι εμείς που χωρίζουμε για τα παιδιά μας.
Όχι για να τα πληγώσουμε ανεπανόρθωτα με την απραξία μας, όχι για να τα βουλιάξουμε περισσότερο στο βούρκο του “δε βαριέσαι, τι να κάνω κι εγώ;”. Μα για να τα μάθουμε πως έχουν το δικαίωμα να φεύγουν από μία κατάσταση, όταν πια αυτή δεν τους ικανοποιεί, δεν τους γεμίζει, δεν τους ταιριάζει. Όταν αυτή η κατάσταση έχει κάνει τον κύκλο της και δεν έχει κάτι άλλο να προσφέρει.
Ναι! Είμαστε κι εμείς που χωρίζουμε για τα παιδιά μας.
Όχι γιατί το διαζύγιο είναι μια επιδημία που κολλήσαμε γιατί δεν προλάβαμε να εμβολιαστούμε, μα γιατί είναι μία δίκαιη, αληθινή λύση που λύνει τα δεσμά από ανθρώπους που δε μπορούν ή δε θέλουν πια να είναι μαζί, που δε χρησιμεύουν ο ένας στον άλλο για δεκανίκι, που δε μιζεριάζουν ο ένας δίπλα στον άλλο, που δεν βουλιάζουν μέσα στην κραυγή της σιωπής τους, γιατί δεν τολμούν να παραδεχτούν πως απλά αυτό που μοιράζονταν, ό,τι ήταν τους τελείωσε, διατηρώντας την ψεύτικη εικόνα, αυτή που είναι κορνιζαρισμένη πάνω στο μπουφέ του σαλονιού.
Ναι! Είμαστε κι εμείς που χωρίζουμε για τα παιδιά μας.
Όχι γιατί ήμασταν δειλοί και δεν παλέψαμε αρκετά, μα γιατί βρήκαμε το θάρρος να δώσουμε στον εαυτό μας μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσουμε αληθινά κι όχι συμβατικά. Γιατί επιλέξαμε συνειδητά να θεραπεύσουμε τον εαυτό μας και να κάνουμε δώρο στα παιδιά μας την καλύτερη εκδοχή του.
Ναι! Είμαστε κι εμείς που χωρίζουμε για τα παιδιά μας.
Κι ας βρεθήκαμε σε απόγνωση, μόνοι έναντι εκείνων που προσπάθησαν να μας πείσουν κουνώντας δεικτικά το δάχτυλό τους πως κάνουμε το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μας. Κι ας βρεθήκαμε στημένοι σ’ ένα τοίχο από την ηθική, την παντογνωσία. Την κριτική των “δικών” μας ανθρώπων. Κι ας υπήρξαν βράδια μοναξιάς που μας λύγισαν και συμπεριφορές που δεν είχαμε καν φανταστεί. Μα μετά ξημέρωνε μια τόσο φωτεινή μέρα, που επιβεβαίωνε την επιλογή μας κι έσβηνε κάθε φόβο!
Ναι! Είμαι κι εγώ που χώρισα για το παιδί μου.
Δε θα σου πω ψέματα, ούτε θα σου χρυσώσω το χάπι. Ένα διαζύγιο είναι δύσκολο, όσο καλή συνεργασία κι αν υπάρχει γιατί ο εγωισμός σιγοβράζει και σου φυτεύει μικρόψυχες εμπνεύσεις στο μυαλό. Ένα διαζύγιο είναι μια πρόκληση για τις ισορροπίες που θα κρατήσεις, για τις αμφιβολίες που θα σε τριβελίζουν.
Δε θα σου πω ψέματα, ήταν δύσκολο.
Κάθε ένα βήμα που έκανα για να κατακτήσω την ισορροπία μοου, κάθε κομμάτι του παζλ της αλήθειας μου που συμπλήρωνα, με έκανε ακόμα καλύτερη μητέρα για την κόρη μου! Υπάρχουν στιγμές που τη χαζεύω και σκέφτομαι πόσα περάσαμε, πόσα χαράχτηκαν στην ψυχή της, πόσα από αυτά θα της δώσουν φτερά κι αν κάποια άλλα την εγκλωβίσουν ή γίνουν η ασπίδα της να κλειστεί στον εαυτό της. Κι ύστερα σκέφτομαι πως είναι ήδη μια μαχήτρια, σκέφτεται, διεκδικεί, επιλέγει. Ειλικρινά δεν ξέρω πόσα από αυτά θα είχε καταφέρει αν είχε παραμείνει στην ασφυκτικά ελεγχόμενη γυάλια μιας συμβατικής συμβίωσης.
Ναι! Ανήκω στους γονείς που χώρισαν για το παιδί τους.
Γράφει η Χαρά Μαρκατζίνου
