Όσο ήμασταν παντρεμένοι μαύρο εγώ άσπρο εσύ. Μέρα εγώ, νύχτα εσύ. Και στη μέση το παιδί. Ένα παιδί που προσπαθούσε να καταλάβει τι συμβαίνει στους δυο ανθρώπους που αγαπάει περισσότερο στον κόσμο. Στους γονείς του, που μόνο στην αγκαλιά τους και τη ματιά τους βρίσκει ασφάλεια και λιμάνι.
Κάναμε το λάθος και όσο ήμασταν μαζί προβάλλαμε τις δικές μας ανάγκες πάνω στο παιδί. Και το χρησιμοποιούσαμε άλλοτε σαν ασπίδα για να κρατήσουμε αυτή τη σχέση ζωντανή. Κι άλλοτε σαν σάκο του μποξ για να διεκδικήσουμε πράγματα ο ένας από τον άλλον.
Δεν κατάλαβα ποτέ πως αν δεν με βοηθάς στις δουλειές του σπιτιού, είναι κάτι που’πρεπε εγώ να’χα δει απ’την αρχή. Και πως δεν είχε καμιά δουλειά το παιδί μας με αυτό. Δεν κατάλαβα ποτέ ότι το να παίζεις μπάλα με τον ανιψιό σου δεν δίνει εχέγγυα για το αν θα παίζεις και με τον γιο σου. Δεν κατάλαβα ποτέ ότι οι αντιθέσεις δεν κουκουλώνονται κάτω από ένα καλό σεξ. Δεν κατάλαβα ποτέ πως αν ήθελες ν’απομονώνεσαι τα βράδια στο pc και να μην ανταλλάσσεις κουβέντα μαζί μου είχε να κάνει με την μεταξύ μας επικοινωνία, της οποίας είχαν κοπεί τα καλώδια.
Δεν κατάλαβες ποτέ πως η μεταμόρφωσή μου σε μια γκρινιάρα κι απαιτητική γυναίκα οφειλόταν σε μια συνολική κούραση που είχε συσσωρευτεί στους ώμους μου. Πως το “κοριτσάκι” που γνώρισες μπορεί να μην ήταν έτοιμο για περιπέτειες και νέες εμπειρίες. Και να προτιμούσε την αγκαλιά του καναπέ – ούτε καν τη δική σου – γιατί ένιωθε μόνο. Δεν κατάλαβες ποτέ ότι τα λεφτά δεν αρκούν για να είμαστε ευτυχισμένοι. Το “να μην μας λείπει” τίποτα σε κουρτίνες και καφέδες και βόλτες δεν είναι το παν.
Αυτό που καταλάβαμε κι οι δυο με τον καιρό ήταν πως ένα τουβλάκι να τραβούσαμε απ’τον γάμο που’χαμε φτιάξει θα κατέρρεε.
Ωστόσο μέχρι να το καταλάβουμε αυτό πληγώσαμε το παιδί μας με την “ασυμφωνία χαρακτήρων”. Με αυτή τη γενική έννοια που τακτοποιεί ένα χαρτί διαζυγίου όχι όμως και τα μεταξύ μας προβλήματα. Αυτά έπρεπε να τα λύσουμε μόνοι μας.
Και το λύσαμε.
Αποφασίσαμε να χωρίσουμε τους δρόμους μας.
Με όλες τις δυσκολίες που εμπεριέχει αυτή η απόφαση. Και για τους δυο μας και κυρίως για το παιδί που έχασε τον κόσμο κάτω από τα πόδια του. Δεν θα αναφερθώ σε αυτές γιατί θέλω να καταλήξω στο αποτέλεσμα που ήταν πιο αίσιο απ’ ότι το φανταζόμουν.
Διακτινίζομαι, λοιπόν, χρονικά. Έναν χρόνο μετά κι αφού όλα είχαν καταλαγιάσει, οι θυμοί, τα “γιατί;”, τα “μήπως;” βρήκαμε ξανά τους ρυθμούς μας. Και το βασικότερο είναι ότι βρήκαμε ξανά ο ένας τον άλλον σαν γονείς πια. Η απόσταση, το ότι δεν μέναμε, πλέον, μαζί, λείανε τις αντιθέσεις μας. Όταν τα “εγώ” μας, που ζητούσαν, διαρκώς, έφυγαν από τη μέση, καταφέραμε, επιτέλους, να γίνουμε οι γονείς που μέχρι τώρα δεν ήμασταν. Συναντηθήκαμε ψυχικά για το παιδί. Αξίζει να σημειώσω ότι σε αυτό συντέλεσε μια λοίμωξη του αναπνευστικού του μικρού που συνέβη κοντά στα Χριστούγεννα. Πάνω από το κρεβάτι του νοσοκομείου συνειδητοποιήσαμε πως το παιδί ήταν κάτι που θα μας δένει για πάντα. Και πως για χάρη του έπρεπε να σβήσουμε τα παράπονά μας ή έστω να τα κρατήσουμε για τον εαυτό μας.
Οι ψυχολόγοι λένε ότι αυτό πρέπει να κάνουν οι χωρισμένοι γονείς.
Να έχουν κατανόηση, σύμπνοια, συνεννόηση και σεβασμό απέναντι στους εαυτούς τους. Στη σχέση που τελείωσε και κυρίως, στον μικρό αυτό άνθρωπο που ήδη έχει περάσει πολλά. Δεν θα πω ότι είναι εύκολο να το καταφέρεις αυτό, όσο κι αν ξέρεις ότι είναι το σωστό. Θέλει πάρα πολλή δύναμη και δουλειά με τον εαυτό σου για να φτάσεις στο σημείο να δεις τον άνθρωπο που θεωρείς ότι σε πλήγωσε – άσχετα αν το έκανε ή όχι, εσύ έτσι νιώθεις – με άλλο μάτι. Θέλει να πατήσεις τον εγωισμό σου και να βάλεις τον εαυτό σου σε δεύτερη μοίρα. Γιατί η προτεραιότητά σου είναι μόνο το παιδί.
Στη δική μου περίπτωση καταφέραμε να συνεννοηθούμε με τον σύζυγό μου – πρώην πλέον – ένα χρόνο μετά το διαζύγιο. Και είναι καλύτερα έτσι. Είναι καλύτερα από το καθόλου, όταν είσαι γονιός. Γιατί το παιδί θέλει και τους δυο γονείς του. Αυτοί είναι τα “πόδια” του μέχρι να καταφέρει να “περπατήσει” πια μόνο του. Είναι η βάση του. Δε έχουμε δικαίωμα να το πληγώνουμε άλλο. Τελεία και παύλα.
Γράφει η Λίνα Παπαδοπούλου
Διαζύγιο – Οι «προσπάθησες αρκετά;» – και άλλα «όμορφα» που θα ακούσεις
