Ορισμένες αντιδράσεις των γονιών μοιάζουν λες και είναι γραμμένες στο DNA μας. Είναι τόσο βαθιά ριζωμένες μέσα μας που βγαίνουν αυτόματα, πριν καν το συνειδητοποιήσουμε. Μία από αυτές είναι το να αναγκάζουμε τα παιδιά μας να ζητάνε συγγνώμη το ένα από το άλλο όταν καβγαδίζουν κι αφού, υποτίθεται, τους έχουμε εξηγήσει εμείς ως γονείς γιατί ήταν λάθος αυτό που έκαναν.
Ας δούμε γιατί δεν έχει νόημα αυτό:
1. Τα παιδιά μπορεί να καταγράψουν τη λέξη ως άνευ ουσίας, αφού στην πραγματικότητα δεν νιώθουν αυτό που λένε
2. Το παιδί που έχει πληγωθεί καταλαβαίνει εκείνη τη στιγμή πως ο αδερφός του ή η αδερφή του δεν το εννοεί (ενίοτε βλέπει ότι τον/την κοροιδεύει) και αυτό μπορεί να συμβάλλει ακόμα περισσότερο στην ένταση του
Τι μπορούμε να πούμε εναλλακτικά στα παιδιά αντί να τα υποχρεώνουμε να λένε συγγνώμη την ίδια στιγμή:
-«Πλήγωσες την αδερφή σου και ξέρω πως είσαι άνθρωπος που δεν θέλεις να στενοχωρείς τους άλλους. Κάποιες φορές, όταν πληγώνουμε τους ανθρώπους που αγαπάμε ζητάμε συγγνώμη για να τους δείξουμε ότι καταλάβαμε το λάθος μας και ότι θα προσπαθήσουμε να μην το ξανακάνουμε»
-«Υπάρχουν πολλοί τρόποι να ζητήσει κανείς συγγνώμη. Κάποιες φορές μπορείς να γράψεις ένα σημείωμα, μπορείς να βοηθήσεις να ξαναφτιάξατε μαζί κάτι που έσπασες, να του δώσεις πίσω το παιχνίδι του ή να του δώσεις χρόνο να ηρεμήσει»
-«Αν δεν θέλεις να ζητήσεις συγγνώμη τώρα, είναι οκ. Μόλις το νιώσεις να το πεις»
-«Μπορείς να πεις κάτι σαν: λυπάμαι που σου φώναξα, όταν εκνευριστώ ξανά θα προσπαθήσω πρώτα να πάρω μια μεγάλη ανάσα πριν μιλήσω»
Ας μην ξεχνάμε πως πάνω στο μοντέλο της σχέσης των αδερφιών χτίζονται μετέπειτα πολλές σχέσεις, όπως οι σχέσεις με τους φίλους μας ή τους συνεργάτες μας. Το τελευταίο που θα θέλαμε είναι να μην κατανοούν πότε έκαναν λάθος και να μην ζητάνε με ειλικρίνεια συγγνώμη από τους άλλους ανθρώπους.
Διάβασε επίσης:
Γιατί τα αδέλφια μαλώνουν και τι δεν πρέπει να κάνουν ποτέ οι γονείς
