Κάποτε οι γονείς μας έλεγαν “θα το κάνεις επειδή το λέω εγώ” κι εμείς δεν το αμφισβητούσαμε. Νιώθαμε, βέβαια, ότι η δική μας άποψη δεν είχε σημασία, ότι δεν έπρεπε να εκφραζόμαστε και καταπιεζόμασταν.
Σήμερα αρκετοί γονείς λένε “κάνε ό,τι αισθάνεσαι” χωρίς όριο, χωρίς κανόνες. Και το παιδί θα σηκωθεί στον καναπέ και θα ρίξει κάτω όλα τα βιβλία ή θα πάει στην τάξη και θα πει στη δασκάλα “δεν διάβασα επειδή δεν το ένιωθα”. Κάπου χάθηκε η ισορροπία και φτάσαμε στο άλλο άκρο;
Στην προσπάθειά μας να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας διαφορετικά από τους γονείς μας, συχνά πέφτουμε στην παγίδα να εξηγούμε πολύ περισσότερα στα παιδιά από ό,τι πρέπει, να τους ζητάμε τη γνώμη τους σε πράγματα που εμείς οφείλουμε να δείξουμε ηγεσία. Ως παιδιά νιώθαμε ότι δεν είχαμε ελευθερία και δεν είχαμε επιλογές. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να δίνουμε επιλογές στα παιδιά για τα πάντα. Η λύση δεν είναι αυτή. Τα παιδιά χρειάζονται όρια, χρειάζονται κανόνες. Δεν μπορούν να αποφασίσουν για το πώς ο γονιός θα ξοδέψει τα χρήματα της οικογένειας, ούτε για το τι ώρα θα κοιμηθούν το βράδυ.
Ακούω το παιδί μου, δεν σημαίνει ότι του κάνω όλα τα χατίρια. Συμπεριλαμβάνω το παιδί μου, δεν σημαίνει ότι το ρωτάω για κάθε απόφαση που πρέπει να πάρω. Χρειάζεται ισορροπία.
Η ιδανική συνθήκη είναι στη μέση. Εκεί που οι γονείς αναγνωρίζουμε τα συναισθήματα των παιδιών, τα κατονοούμε και τους δίνουμε αξία, αλλά ταυτόχρονα εμπιστευόμαστε την κρίση μας, θέτουμε ξεκάθαρα όρια και είμαστε γονείς όχι φίλοι. Τα παιδιά μας σέβονται αλλά τα σεβόμαστε κι εμείς. Εκείνα είναι παιδιά κι εμείς οι καθοδηγητές που παρέχουμε ασφάλεια και παίρνουμε τις αποφάσεις.
Διάβασε επίσης:
