Το 2060…
Θα γίνεται χαμός, η Ελλάδα δεν θα έχει κανέναν πια στο κεφάλι της. Τέρμα η λιτότητα! Να το γιορτάσουμε όμως, μη ξεχαστούμε…
Στον 7ο χρόνο μνημονίου λοιπόν μαθαίνουμε ότι «είναι απαραίτητο να παραχθούν πλεονάσματα 3,5% το 2018» (που κανείς δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει αλλά ok) κι ότι θα μπούμε στον ίσιο δρόμο ολοκληρωτικά και τελεσίδικα το 2060.
Το 2060, αν σταματήσω να τρώω μαλακίες, στρωθώ στη γιόγκα και έχω τύχη βουνό, θα είμαι 100 χρονών. Ο μεγάλος μου γιος (με τις ίδιες προϋποθέσεις) θα είναι 66 χρονών και τα μικρότερα παιδιά μου, 52 χρονών έκαστο.
Δε μας λες και φρεσκαδούρες, όλους μαζί… αλλά βέβαια θα αρχίσουμε το χτίσιμο μιας νέας Ελλάδας με κέφι. Η νέα Ελλάδα θα έχει τον μισό πληθυσμό από αυτόν που έχει σήμερα, επειδή από τώρα μέχρι το 2060 θα γεννάμε όλο και λιγότερα παιδιά, μια και δεν μπορούμε να τα θρέψουμε – εδώ και 7 μνημονιακά χρόνια δεν γεννάμε παιδιά εμείς οι Έλληνες, απλώς πεθαίνουμε ένας-ένας. Τώρα που το σκέφτομαι, επειδή η όποια κρατική ιατρική περίθαλψη θα σταματάει στα 70 χρόνια του Έλληνα, αναρωτιέμαι πως θα φτάσω ως τα 100 με κλεμμένο Πι. Αλλά ας θεωρήσουμε ότι θα τα καταφέρω. Ας θεωρήσουμε ότι τα παιδιά μου, εφευρετικά όπως θα έχουν αναγκαστεί να γίνουν, θα μπορούν να μου φτιάξουν ένα ωραίο Πι της προκοπής από σπασμένες σωλήνες, που θα μαζεύουν οι φίλοι τους οι Πακιστανοί στα σκουπίδια.
Το σχέδιο είναι να βρούμε ένα μεγάλο σπίτι με πολλούς καμπινέδες και να συγκατοικήσουμε όλοι οι υπέργηροι πρώην λαυφσταυλάδες/περιοδικατζήδες/καλλιτέχνες/νούμερα (Γιώργος Παυριανός, Γιώργος Πανόπουλος, Σοφία Κιντή, Γιάννης Νένες, Γιώργος Ευσταθίου, Σταυρούλα Παναγιωτάκη to name but a few και όποιος άλλος προαιρείται από τις παλιές παρέες, συν μερικούς νεώτερους που τους συμπαθήσαμε με τα χρόνια, συν τις κολλητές και κάποιους παιδικούς μου φίλους που είναι κρίμα να αφήσουμε απέξω κλπ κλπ, μαζευόμαστε κάμποσοι, δόξα σοι ο θεός…) Σε αυτό το μεγάλο σπίτι λοιπόν δεν θα πληρώνουμε τον ως τότε εκατονταπλό ΕΝΦΙΑ επειδή θα είμαστε καρα-άφραγκοι πλην όμως εφευρετικοί – θα παίρνουμε ρεύμα από τους πυλώνες της ΔΕΗ με απλώστρες, και νερό με ηλεκτρικές σκούπες από τους σωλήνες της ΕΥΔΑΠ, ίντερνετ από την Βουλή/ένα φροντιστήριο μαθηματικών, τρόφιμα από κοντινές ενορίες και δωρεάν προσκλήσεις για θέατρα από όπου βρούμε.
Τα θέατρα βέβαια θα είναι ελάχιστα, μερικά κρατικοδίαιτα που θα έχουν ξεμείνει, άντε και κανα-δυο ανεξάρτητες σκηνές σε αποθήκες, με εθελοντικούς θιάσους, και κουτιά στην πόρτα «ό,τι έχετε ευχαρίστηση» αντί εισιτηρίου. Η ιδέα «σκηνικά, κοστούμια και φωτισμοί» δεν θα συζητιέται καν, όλα θα διαδραματίζονται στην φαντασία των θεατών. Οι οποίοι θα πηγαίνουν μόνον σε κοντινά τους μέρη, μια και τα ΜΜΜ θα λειτουργούν λίγες ώρες της ημέρας και με αστρονομικά εισιτήρια. Ε και πόσο μακριά να πας με το συναρμολογημένο Πι;
Καλά, εμείς οι πουρότεροι δεν θα έχουμε πολλά θέματα, θα μας έχουνε μείνει 5 τρίχες στα κεφάλια οπότε το κούρεμα-βαφή-χτένισμα δεν θα υφίσταται ως απασχόληση, ούτε η ανυπαρξία οδοντιατρικής κάλυψης θα μας χολοσκάει (να’ ναι καλά οι μασέλες…). Θα ανακυκλώνουμε τα ρούχα μας (ποιος αγοράζει ρούχα;) και θα παίζουμε παλιακά επιτραπέζια παιχνίδια στο ημι-φωτισμένο κοινό σαλόνι όπου οι γηραιότεροι θα κοιμούνται μπροστά σε οθόνες-όπως-τηλεόραση-όμως-λάπτοπ. Τα οποία λάπτοπ θα είναι σαβούρες, σημερινής κοπής, γιατί δεν θα μας ενδιαφέρουν τα υπερσύγχρονα, εκτός που θα είναι απλησίαστα. Θα έχουμε όλα τα app για να βρεις γκόμενο/α σε κοντινό σου τετράγωνο και στα γράδα σου, «Grrr» κλπ, αλλά μόνον για χάζι, επειδή θα βαριόμαστε λόγω υπερημερίας.
Τα παιδάκια μου όμως; Στα 66 του ο μεγάλος δεν θα έχει ακούσει την λέξη «σύνταξη» ούτε «κατάθεση στην τράπεζα», ίσως ούτε καν «τράπεζα». Θα πηγαίνει για κυνήγι με τους φίλους του στα γύρω βουνά με σφεντόνες μπας και αρπάξουν καμιά αφηρημένη μπεκάτσα για να φάνε; Μου φαίνεται πολύ χλωμό (το κυνήγι προϋποθέτει πρωινό ξύπνημα…), μάλλον τον βλέπω σε χώρα του εξωτερικού να έχει ήδη βρει την τύχη του και να διαμαρτύρεται που δεν πηγαίνω ποτέ να κρατήσω τα εγγόνια μου (κάνει κρύο εκεί στην ξενιτειά…).
Οι δύο μικρότεροι, στα 52, θα αισθανθούν ένα βάρος να φεύγει από πάνω τους το 2060 με την άρση της λιτότητας – αν και στο ελληνικό νησί όπου θα ζούνε ασχολούμενοι με τον τουρισμό, δεν θα αλλάξουν και πολλά, έτσι κι αλλιώς τα παιδιά τους θα παρακολουθούν μαθήματα στο σπίτι από κάτι ξεχαρβαλωμένες Εγγλέζες πρώην τουρίστριες, μια και δεν θα υπάρχει δημόσια εκπαίδευση ούτε για δείγμα.
Τα νησιά θα είναι σούπερ όλα αυτά τα χρόνια, η λιτότητα είναι ήδη λιγότερο λιτή εκεί, και σκέφτομαι μήπως πριν κλείσω τα 90 πείσω τους κολλητούς και αγαπημένους μου, ακόμα και τον σύζυγο που δεν είναι πολύ της παρέας, να μετακομίσουμε σε ελληνικό νησί με ζέστη (όχι ότι αποκλείω και το ξένο, απλώς το ελληνικό θα έχει τζατζίκι). Να πιάσουμε στο νησί ένα μεγάλο σπίτι δηλαδή με πολλούς καμπινέδες. Καλά, έχουμε καιρό ως τότε, δεν υπάρχει λόγος να αγχωνόμαστε.
