Για τρεις δεκαετίες η έρευνα του Edward Tronick διερεύνησε την αλληλεπίδραση μεταξύ των βρεφών και των μητέρων τους. Ο ίδιος κι οι συνάδελφοί του στο τμήμα νεογέννητων της Ιατρικής Σχολής του Χάρβαρντ ανακάλυψαν ότι οι μητέρες αλληλεπιδρούσαν ασυνείδητα με τ’αγόρια τους πιο προσεκτικά και σ’επαγρύπνηση απ’ό,τι έκαναν με τις κόρες τους. Οι γιοι χρειαζόντουσαν περισσότερη υποστήριξη για να ελέγχουν τα συναισθήματά τους. Μερικές απ’τις έρευνές τους διαπίστωσαν ότι η συναισθηματική αντιδραστικότητα των αγοριών τελικά ήταν “πιο άξια αλλαγής απ’την αντιδραστικότητα των κοριτσιών”. Οι μητέρες το ξεκίνησαν – μέσα από φυσική απόσυρση.
“Η «επάνδρωση» των νεογέννητων αγοριών ξεκινά νωρίς στις τυπικές αλληλεπιδράσεις τους», δήλωσε ο Δρ. Tronick.
«Πολύ πριν η γλώσσα διαδραματίσει το ρόλο της».
Η Judy Chu, βιολόγος, διεξήγαγε μια διετή μελέτη για αγόρια 4-5 ετών. Διαπίστωσε ότι ήταν εξίσου έξυπνα με τα κορίτσια στο να “διαβάζουν” τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων. Όπως, επίσης, στο να καλλιεργούν στενές, ουσιαστικές φιλίες. Στο βιβλίο της «Όταν τ’αγόρια γίνονται αγόρια», υποστηρίζει ότι τ’αγόρια διαπραγματεύονται την έμφυτη συμπάθειά τους για να μάθουν να’ναι στωικοί. Και, παράλληλα, ν’αποκτήσουν μεγαλύτερη συναισθηματική απόσταση απ’τους φίλους.
Γιατί περιορίζουμε το συναισθηματικό λεξιλόγιο στα αγόρια;
Γιατί προετοιμάζουμε τα αγόρια για να πολεμήσουν (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Να αγωνιστούν σε έναν κόσμο και μια οικονομία που είναι ακατάστατη και σκληρή. Όσο πιο σύντομα μπορούμε να τους προετοιμάσουμε για αυτό το δυστοπικό μέλλον, τόσο καλύτερα θα είναι. Αλλά η ψυχολόγος του Χάρβαρντ Σούζαν Ντέιβιντ επιμένει ότι το αντίθετο είναι αληθές.
“Η έρευνα δείχνει ότι όσοι καταπιέζουν τα συναισθήματά τους έχουν αντοχές και συναισθηματική υγεία σε χαμηλά επίπεδα”
Πώς μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό; Μπορούμε να ξεκινήσουμε, λέει η Δρ. Ντέιβιντ, επιτρέποντας στα αγόρια να βιώσουν τα συναισθήματά τους, χωρίς να τα κρίνουμε – ή να τους προσφέρουμε λύσεις. Αυτό σημαίνει να τα βοηθήσετε να μάθουν τα βασικά διδάγματα. Π.χ. «Τα συναισθήματα δεν είναι καλά ή κακά» και ότι «δεν είναι μεγαλύτερα από αυτά που είναι. Δεν πρέπει να φοβούνται να τα εκφράσουν.”
Πείτε στα αγόρια: “Βλέπω ότι έχεις εκνευριστεί” ή ρωτήστε τα: “Τι νιώθεις;” ή “Τι συμβαίνει; Τι σκέφτεσαι;” Δεν χρειάζεται να υπάρχει κανένα μεγάλο σχέδιο πέρα από αυτό”.
“Απλά μιλήστε τους. Δείξτε τους ότι θέλετε να ακούσετε αυτό που έχουν να σας πουν”
