Στην Γιορτή του Πατέρα, ο πεντάχρονος γιος μου του τραγούδησε ένα τραγούδι που έλεγε: “ο μπαμπάς μου είναι μεγάλος και δυνατός”, “φτιάχνει πράγματα με το σφυρί του” και πάνω απ’ όλα “είναι “cool”. Καταρχήν, αυτές οι ιδιότητες δεν είναι κακές. Όταν, όμως, γίνονται στίχος και ο στίχος αυτός συνδέει την πατρότητα με την αρρενωπότητα, συμβαίνει το εξής: τα παιδιά δεν κατανοούν μόνο το τι σημαίνει να είσαι πατέρας αλλά και τι σημαίνει να είσαι άνδρας – και αγόρι φυσικά. Στα εικονογραφημένα βιβλία των παιδιών, οι πατέρες εμφανίζονται ως αστείοι ή περιπετειώδεις, προβάλλοντας σωματική δύναμη ή στωική ανεξαρτησία. Οι εκπρόσωποι των γυναικείων σπουδών έχουν εξετάσει τους τρόπους με τους οποίους υπονομεύει τις γυναίκες και τα κορίτσια η γλωσσική διάκριση κατά φύλο. Πολλές πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι αυτά τα στερεοτυπικά μηνύματα είναι εξίσου επιζήμια για τα αγόρια.
Μια μελέτη του 2014 στην Παιδιατρική διαπίστωσε ότι οι μητέρες αλληλεπιδρούσαν πιο συχνά με τα κορίτσια απ’ ό,τι με τ’αγόρια. Μια ομάδα Βρετανών ερευνητών διεξήγαγε μια διαφορετική μελέτη. Διαπίστωσε ότι οι Ισπανίδες μητέρες μιλούσαν με περισσότερο συναίσθημα όταν μιλούσαν στις τετράχρονες κόρες τους απ’ ό,τι στους τετράχρονους γιους τους. Η ίδια μελέτη αποκάλυψε ότι όταν μιλούσαν οι κόρες με τους πατέρες τους εξέφραζαν τα συναισθήματά τους περισσότερο απ’ τα αγόρια. Αλλά και οι πατέρες μιλούσαν για τα συναισθήματά τους με τις τετράχρονες κόρες τους απ’ ό,τι με τους τετράχρονους γιους τους.
Επιπλέον, μια έρευνα του 2017 με επικεφαλής ερευνητές του Πανεπιστημίου Emory ανακάλυψε, ότι οι πατέρες τραγουδούν και χαμογελούν περισσότερο στις κόρες τους. Χρησιμοποιούν γλώσσα που είναι πιο “αναλυτική” και αναγνωρίζουν τη θλίψη τους. Ενώ, οι λέξεις που χρησιμοποιούν με τους γιους είναι πιο επικεντρωμένες στην επίτευξη – όπως «νίκη» και «υπερήφανοι». Οι ερευνητές πιστεύουν ότι αυτές οι γλωσσικές διαφοροποιήσεις συμβάλλουν στην «συστηματική διαπίστωση ότι τα κορίτσια ξεπερνούν τα αγόρια στο σχολείο».
