“Όταν ο 3χρονος γιος μου αποκάλεσε τον ιδιοκτήτη του διαμερίμαστός μας ‘παππού’, ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα ότι έπρεπε να κάνω κάτι για αυτό. Μας ρωτούσε για τους παππούδες του για καιρό και οι γενικές απαντήσεις μου δεν τον ικανοποιούσαν πια. Μια μέρα είπε στη δασκάλα του ότι θα έδειχνε τη ζωγραφιά του “στην μαμά, στον μπαμπά και στις δύο γιαγιάδες του”.
“Ο γιος μου δεν έχει παππούδες που ζουν και όλοι πλέον νιώθουμε αυτό το κενό” εξηγεί στο άρθρο της στο Goodhouseeping, η δημοσιογράφος Samantha Vincenty, προσπαθώντας να καταλάβει τι μπορεί να κάνει για να μιλήσει για αυτή την απώλεια στον γιο της.
“Οι άλλοι παππούδες φαίνεται ότι είναι παντού. Περιμένουν με ανοιχτές αγκαλιές στην παιδική χαρά. Κρατούν τα παιδιά για να πάει η μαμά στον γιατρό” γράφει, προσθέτοντας πως ο αριθμός των παιδιών που ζουν χωρίς τους παππούδες τους είτε λόγω θανάτου, είτε λόγω ασθένειας ή ακόμα και αποξένωσης από την οικογένεια. “Για να απαντήσω τις ερωτήσεις του γιου μου πρέπει να του μιλήσω για τον θάνατο. Οι ειδικοί προτείνουν να είμαι ειλικρινής και ευθύς, αλλά αρχικά ανησυχούσα ότι θα τον έβαζα από μικρό σε αυτή την άβυσσο του υπαρξιακού άγχους. Οι αόριστες εξηγήσεις μου ότι “είναι ψηλά στον ουρανό’ δεν τον κάλυπταν ενώ τόσο εγώ όσο και ο σύζυγός μου δεν πιστεύουμε στους Αγγέλους και στον Παράδεισο”
“Είχα την επιθυμία να προστατεύσω το παιδί μου από οποιονδήποτε πόνο”, γράφει τονίζοντας ότι αυτή η σκέψη την οδήγησε να αναλογιστεί: “Τι χάνει το παιδί μου μεγαλώνοντας χωρίς παππούδες;”.
“Σύμφωνα με έρευνες η σχέση ανάμεσα στο εγγόνι και τους παπούδες έχουν μεγάλα θετικά οφέλη στην ανάπτυξη και την εξέλιξη του παιδιού, προστατεύουν από προβλήματα ψυχικής υγείας και συναισθηματικά προβλήματα στην ενήλικη ζωή του”, γράφει εξηγώντας ότι αποφάσισε να δημιουργήσει μια διαφορετική σχέση ανάμεσα στο παιδί της και τους παππούδες του.
“Οι ιστορίες και οι φωτογραφίες είναι ένας τρόπος να δημιουργήσεις μια σχέση ανάμεσα στο εγγόνι και τους παππούδες ακόμα κι αν έχουν πεθάνει” συνιστά η ψυχολόγος Emily Edlynn τονίζοντας ότι οι παππούδες είναι μέρος της ιστορίας της ζωής του παιδιού.
Όπως πρόσθεσε η Vincenty βρήκε την ευκαιρία μέσα από την απώλεια να βοηθήσει τον γιο της να αντιμετωπίζει τη στεναχώρια και το πένθος, τα δύσκολα συναισθήματα. Όπως λέει “δεν νομίζω ότι δίνουμε αρκετά εύσημα στα παιδιά για όλα όσα μπορούν να αντιμετωπίσουν με τη στήριξή μας. Μερικές φορές μπορεί εμείς ως γονείς-κι όχι εκείνα- να νιώθουμε άβολα”.
Κείμενο της Samantha Vincenty στο Goodhousekeeping
