Σε καμία άλλη εποχή της ιστορίας δεν υπήρξε τόσο εύκολη, άμεση και γρήγορη η πρόσβαση των γονέων στις πληροφορίες. Στην εποχή μας κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πλέον πως «δεν ήξερε» όπως έκαναν ίσως οι δικοί μας γονείς. Μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της γονεϊκότητας είναι να επουλώσουμε πρώτα εμείς οι ίδιοι τα δικά μας τραύματα προκειμένου να περιορίσουμε, όσο είναι εφικτό, τα λάθη που θα κάνουμε κι εμείς με τη σειρά μας.
Έτσι, δεν αρκεί να προσέχουμε ή να «προγραμματιστούμε» σχετικά με όσα λέμε μόνο στα παιδιά. Τα παιδιά παρατηρούν με μεγάλη ακρίβεια τους γονείς και το περιβάλλον τους και αντλούν πληροφορίες και από το πώς εμείς συμπεριφερόμαστε στον εαυτό μας. Πόσο επιτρεπτικοί ή αυστηροί είμαστε, πόσο ελεύθεροι ή περιορισμένοι, πόσο πιστεύουμε σε νέες ευκαιρίες κ.ό.κ. Πώς δηλαδή «μιλάμε» στον εαυτό μας, ποια είναι η δική μας εσωτερική φωνή.
Ας δούμε μερικά παραδείγματα μαζί:
-Το πως ζητάμε συγγνώμη και συγχωρούμε γίνεται και το δικό τους μονοπάτι στη ζωή
-Το πώς χειριζόμαστε τα δικά μας λάθη τους διδάσκει τι είναι συγχώρεση και επιτρεπτικότητα
-Το πώς διαχειριζόμαστε τον θυμό ή τη δυσαρέσκεια μας τους διδάσκει πώς να κάνουν υπομονή και να είναι ψυχικά ανθεκτικοί
-Το πώς αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις της ζωής τους δείχνει πώς μπορεί κανείς να ωριμάσει και να προχωρήσει
-Οι λέξεις που χρησιμοποιούμε τόσο για να εμψυχώνουμε τον εαυτό μας όσο κι εκείνα γίνεται το κίνητρο τους
-Ο τρόπος που μιλάμε για το σώμα μας τα καθοδηγεί και στη σχέση που θα χτίσουν και με το δικό τους σώμα
-Ο τρόπος επίσης που υποδεχόμαστε και διαχειριζόμαστε τα δύσκολα συναισθήματα τα δικά τους και τα δικά μας διαμορφώνει το EQ τους
-Το πώς μιλάμε για τους άλλους τα διδάσκει ενσυναίσθηση και καλοσύνη
