Οι ενήλικες έχουν την τάση να αντιλαμβάνονται τα επιθετικά παιδιά ως κακά, ενώ τα παθητικά ως τεμπέλικα.
Αυτές οι αντιλήψεις είναι που μας κάνουν να μην αναγνωρίζουμε τα σημάδια, οδηγώντας το επιθετικό παιδί ένα βήμα πιο κοντά στο να γίνει θύτης και το παθητικό παιδί στο να γίνει εύκολο θύμα.
3. Ας πάμε τώρα στην Α’ και Β’ Δημοτικού
Τα πράγματα γίνονται χειρότερα όσο βαδίζουμε μέσα στον κόσμο της φιλίας. Όλοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να νιώθουν ότι ανήκουν κάπου. Αυτά τα παιδιά προσπαθώντας απεγνωσμένα να αναπτύξουν σχέσεις, συχνά οδηγούνται στο περιθώριο από συμμαθητές, εκπαιδευτικούς και το ίδιο το σχολείο. Έχουν αποκλειστεί από σχέσεις από τη στιγμή της γέννησής τους. Αυτός ο τεράστιος συναισθηματικός πόνος μεταφράζεται το ίδιο από τον εγκέφαλο, όπως ο σωματικός πόνος στο σώμα τους. Κάπου εκεί, ο κοινωνικός πόνος της απόρριψης γίνεται τόσο έντονος, όπου ο εγκέφαλός τους υφίσταται τεράστιες αλλαγές, τόσο για τους θύτες όσο και για τα θύματα σχολικού εκφοβισμού και τα παιδιά βιώνουν ένα είδος αποσύνδεσης από το σύνολο.
4. Ας δούμε τι συμβαίνει σε αυτά τα παιδιά στην ηλικία 8 έως 12 ετών.
Τόσο το θύμα όσο και ο θύτης εξακολουθούν να επιθυμούν να αναπτύξουν σχέσεις, ώστε κάπου να ανήκουν.
Από την στιγμή που η πλειοψηφία τους απορρίπτει μετακινούνται ο ένας προς τον άλλον.
Ο θύτης λέει: «Είσαι δικός μου, μου ανήκεις, κάνε ότι σου λέω, διαφορετικά…».
Το θύμα δείχνει να υποτάσσεται σε μία άσχημη σχέση, επειδή μοιάζει καλύτερη από την μοναξιά του.
Τώρα πια, τόσο ο θύτης όσο και το θύμα, δείχνουν να’χουν αποκτήσει ανοσία στις επιπτώσεις, πολύ απλά επειδή δεν τους ενδιαφέρουν.
Μια από τις βασικότερες αλλαγές που έχει υποστεί ο εγκέφαλός του είναι να «κλείσει» το σύστημα προς τους άλλους. Οι ενήλικες μπορεί να απειλήσουν:
«Θα αποβληθείς από το σχολείο».
«Άντε, λοιπόν, κάντο, δεν με νοιάζει».
«Θα καλέσουμε τους γονείς σου».
«Δεν με νοιάζει».
«Δεν θα παίξεις στον υπολογιστή για τιμωρία».
«Δεν με νοιάζει, έτσι κι αλλιώς δεν με νοιάζει ο υπολογιστής».
«Θα σε τιμωρήσουμε».
«Ε και; Δεν με νοιάζει».
Από τη στιγμή που το μέρος του εγκεφάλου που ευθύνεται για το να νοιαζόμαστε για τους άλλους έχει στην κυριολεξία σβήσει, δεν υπάρχει καμία τιμωρία ή πειθαρχία που θα βοηθήσει. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για να ενεργοποιηθεί αυτό το μέρος του εγκεφάλου είναι να δημιουργήσουμε σχέσεις με το παιδί. Όταν τα παιδιά λένε: “Δεν με νοιάζει” στην πραγματικότητα λένε: “Δεν νιώθω να νοιάζεται κανείς για μένα“.
5. Η τελευταία μας στάση είναι στην εφηβεία
Καθώς αυτά τα παιδιά μεγαλώνουν, εξακολουθούν να προσπαθούν ν’ανήκουν κάπου.
Ο θύτης εντάσσεται σε ομάδες άλλων θυτών και τελειοποιεί μέρα με τη μέρα τον εκφοβισμό μέσω του διαδικτύου, διαδίδοντας φήμες, κάνοντας επιθέσεις κι απειλές.
Σ’αυτό το σημείο ο θύτης έχει μεταμορφωθεί σ’επικίνδυνο έφηβο όπου ο εγκέφαλός του έχει αλλάξει με 2 συγκεκριμένους τρόπους.
Ο εγκέφαλος έχει πια προγραμματιστεί να βιώνει βιοχημικά ευχαρίστηση με το να πληγώνει τους άλλους. Ο εγκέφαλός του εκκρίνει οπιοειδή κάθε φορά που χτυπά κάποιον, τα οποία λειτουργούν σαν την μορφίνη που απονεκρώνει τον πόνο της ζωής του. Ο έφηβος, είναι στην κυριολεξία, εθισμένος στο να προκαλεί πόνο στους άλλους. Ο εγκέφαλός του έχει πια αποκτήσει ανοσία στην περιθωριοποίηση και τον στιγματισμό. Δεν νιώθει την ανάγκη να ανήκει κάπου ή να νοιάζεται για τους άλλους. Η ικανότητά του για συναίσθηση και συμπόνια έχει πια νεκρώσει.
Το θύμα, απ’την άλλη, στερείται των οπιωδών που εκκρίνει ο εγκέφαλος ενός θύτη και του παρέχει ένα είδος ανακούφισης.
Το θύμα είναι καταδικασμένο να υποφέρει σιωπηλά και στην συνέχεια να εκρήγνυται, ενώ ο πόνος γίνεται τόσο έντονος που μπορεί να τον οδηγήσει στην αυτοκτονία ή την δολοφονία άλλων, όπως, πολλές φορές, έχουμε δει να συμβαίνει.
Το να εκφοβίζουμε ένα θύτη με αυστηρές ποινές, με απομόνωση χωρίς καμία αποδοχή, διογκώνει το πρόβλημα.
Εφαρμόζουμε συστηματικά την ίδια «θεραπεία» που γεννά τους θύτες και περιμένουμε ότι αυτό θα λειτουργήσει.
Η αποτελεσματική πειθαρχία αποτελείται από δύο μέρη:
– την βαθμιαία δημιουργία σχέσεων για υγιείς φιλίες και
– τις άμεσες στρατηγικές που απαιτούνται ακριβώς τη στιγμή που λαμβάνει χώρα εκφοβισμός.
Η πρόληψη και παρέμβαση στον σχολικό εκφοβισμό μπορεί να συμβεί μέσα από βαθμιαία στάδια ανάπτυξης σχέσεων. Η επίγνωση των 5 αυτών σταδίων και του πώς δημιουργείται ο σχολικός εκφοβισμός θα σώσει αμέτρητες ζωές.
Η συνειδητή πειθαρχία έχει αποτελεσματική έρευνα και παρέμβαση για κάθε ένα απ’αυτά τα στάδια.
Διαβάστε επίσης:
6 τύποι γονέων που «ευθύνονται» για το bullying και δεν το ξέρουν
