Ουσιαστικά η ανάγκη του ενός ξεκινά όταν τελειώνει η ανάγκη του άλλου. Κι εκεί αρχίζουν τα δράματα… Στην ελληνική πραγματικότητα, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Η φροντίδα του γονιού προς το παιδί είναι ισόβια, χωρίς ημερομηνία λήξης. Μοιάζει τις περισσότερες φορές οι γονείς να θέλουν τα παιδιά τους να τους έχουν ανάγκη, αφού το μικρόβιο της υπερπροστατευτικότητας έχει φωλιάσει για τα καλά μέσα τους. Να τους παρέχουν τα πάντα, πριν καν το ζητήσουν, έστω κι αν δεν το έχουν ανάγκη.
Είναι σαν να μην θέλουν οι γονείς να φύγουν τα παιδιά τους από κοντά τους, να τους έχουν διαρκώς ανάγκη…
Κι όταν οι ίδιοι οι γονείς βρεθούν στη θέση της ανάγκης, να απαιτήσουν δικαιωματικά να τους επιστραφούν όσα τόσα χρόνια πρόσφεραν απλόχερα στα παιδιά τους. Η αλήθεια είναι ότι η οικονομική κρίση έχει ευνοήσει τέτοιες συμπεριφορές κι ο ομφάλιος λώρος όχι μόνο δεν κόβεται, αντίθετα γίνεται πιο άρρηκτος, με ενήλικα παιδιά που ζουν ακόμα στο πατρικό οτους ή με οικογένεις που ζουν με τον παππού και τη γιαγιά για να μοιράζονται τα έξοδα. Φαύλος κύκλος δηλαδή…
Η ανάγκη του ενός για τον άλλο είναι υγιής και θέτει τις βάσεις για μια ουσιαστική σχέση ανάμεσα στο γονιό και το παιδί του. Εκπαιδεύεις το παιδί σου και εκπαιδεύσαι από αυτό. Η ανάγκη μοιάζει με την τραμπάλα στην παιδική χαρά, έχοντας στις δυο μεριές το γονιό και το παιδί, ισορροπώντας με την αγάπη και την αποδοχή. Αν λείψει η αγάπη ή η αποδοχή, τότε η ανάγκη του ενός για τον άλλο μεγαλώνει και η σχέση γίνεται εξαρτητική. Η διατήρηση μιας εξαρτητικής σχέσης, όμως, πληγώνει, φθείρει, εξαπατά. Μια τέτοια σχέση δεν αξίζει ούτε σε μας ούτε στα παιδιά μας.
Το μυστικό είναι η ισορροπία.
Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε εμείς οι γονείς είναι να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας ώστε να είναι ελεύθερα και ανεξάρτητα, χωρίς να φοβούνται τους δικούς μας φόβους. Να μπορούν να έχουν διλήμματα και να τα λύνουν οι ίδιοι χωρίς την επιβολή της δικής μας λύσης. Ίσως η καλύτερη φροντίδα που μπορεί να προσφέρει κάποιος στο παιδί του είναι να το μεγαλώσει ώστε να γίνει ανεξάρτητο, να πατάει γερά στα πόδια του και να είναι υπεύθυνο των επιλογών του. Σταδιακά κι όταν ένα παιδί μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον ελευθερίας, λόγου και πράξης, ανεξαρτησίας, όσο διαμορφώνει και χτίζει την προσωπικότητά του, τόσο λιγότερο θα έχει ανάγκη από τους γονείς του.
Θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα ανοίξει τα φτερά του και θα πετάξει κι ο γονιός καθώς το βλέπει να φτερουγίζει μακριά θα νιώθει υπερήφανος και ολοκληρωμένος. Η δική μας ανάγκη για αγάπη και αποδοχή θα ικανοποιηθεί σίγουρα όχι μέσα από μια εξαρτητική σχέση με τα παιδιά μας. Η αγκαλιά μας θα είναι πάντα ανοιχτή για τα παιδιά μας, υποστηρίζοντάς τα κι όχι κρίνοντας ή καπελώνοντάς τα, επιβάλλοντάς τους τη δική μας άποψη λόγω ‘πείρας’. Οποιοδήποτε συναισθηματικό κενό ή ανάγκη έχουμε, ας θυμόμαστε ότι αυτό δε μπορούν να το καλύψουν τα παιδιά μας, παρά εμείς οι ίδιοι. Κι ας φροντίσουμε να μη δημιουργήσουμε τέτοια κενά στα παιδιά μας, ώστε ούτε κι εκείνα να νιώσουν την ανάγκη να τα καλύψουν, αναζητώντας τα μέσα από τα δικά τους παιδιά.
Έχω ανάγκη το παιδί μου και με έχει ανάγκη και αυτό. Κι αυτή η ανάγκη τρέφεται μόνο με άφθονη αγάπη και αποδοχή.
Γράφει η Χαρά Μαρκατζίνου
