Όταν τα παιδιά μας βλέπουν να τσακωνόμαστε, πρέπει να μας βλέπουν και να τα βρίσκουμε.
Όταν πάλι, τσακωνόμαστε με τα παιδιά μας, πρέπει να επιστρέφουμε στο γεγονός και να υπογραμμίζουμε ρητά στο παιδί πως αυτή είναι η στιγμή που τα βρίσκουμε.
Μέσα στις εντάσεις και το χαμό της ημέρας, είναι αδύνατο να διατηρηθεί μια συνεχής ηρεμία. Δεν είναι έτσι οι ανθρώπινες σχέσεις και ποτέ δεν ήταν. Συχνά, μπορεί να δημιουργηθούν εντάσεις ακόμα και για μια λερωμένη πάνα, για ένα πιάτο που αναποδογύρισε τη λάθος στιγμή, για ένα ξεχασμένο φως.
Με μια δεύτερη ματιά, θα λέγαμε δηλαδή για το τίποτα.
Όμως αυτά τα πολλά μικρά «τίποτα» μέσα στην ημέρα μπορεί να μας βγάλουν εκτός εαυτού.
Μετανιωμένοι καθόμαστε και συχνά κλαίμε, που κάναμε κάτι, ή είπαμε κάτι στο παιδί μας που αργότερα κρίνουμε ως υπερβολικό ή και λάθος. Που θα μπορούσαμε με βάση όσα νοιώθουμε και ξέρουμε να το είχαμε διαχειριστεί αλλιώς.
Αλλά δε το κάναμε.
Επειδή ήμασταν κουρασμένοι, επειδή έχει γίνει εκατό φορές, επειδή ήταν μια κακιά στιγμή, επειδή…
Οι τύψεις είναι αναπόφευκτες κι όλοι οι γονείς τις έχουμε νιώσει. Αυτή η διαρκής αίσθηση πως τα κάνεις όλα λάθος.
Εάν κάτι όμως μπορούμε με σιγουριά να πούμε πως κάνουμε σωστά, είναι όταν επιστρέφουμε στον «τόπο του εγκλήματος» και ζητάμε από το παιδί να τα βρούμε.
– Θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη για πριν που τσακωθήκαμε, ήμουν υπερβολικός\η, έλα να κάνουμε αγκαλίτσα.
– Πριν θύμωσα πολύ με τις σκανταλιές και τσακωθήκαμε, έλα να τα βρούμε και να αγκαλιαστούμε, σ’ αγαπάω.
– Επειδή θυμώσαμε και τσακωθήκαμε δε σημαίνει πως δεν αγαπιόμαστε, έλα να τα βρούμε.
– Με την μαμά διαφωνήσαμε και φωνάξαμε ο ένας στον άλλον, αλλά τα βρήκαμε και είμαστε καλά, έλα να αγκαλιαστούμε.
Ακόμα κι αν φαίνεται αυτονόητο, έχει σημασία να το κάνουμε.
Να το υπογραμμίσουμε. Να καθησυχάσουμε το παιδί.
Να είμαστε οι ενήλικες σε αυτή τη σχέση.
Κι όλα θα πάνε καλά. Ε;
Photo by Jordan Whitt
Το διαβάσαμε στη σελίδα Μικρό Βουνό. Ευχαριστούμε θερμά.
