Μια μέρα, ταραγμένη, ξεσπώ, ταρακουνάω την κόρη μου και της φωνάζω. Εκείνη κλαίει, μετά θυμώνει: “Δεν έχεις το δικαίωμα μαμά!” Σταμάτησα αμέσως. Είχε δίκιο, δεν είχα το δικαίωμα να την ταρακουνάω έτσι, να την τρομάζω. ‘Ημουν βέβαια εκνευρισμένη, αλλά αυτό δεν ήταν λόγος να την πληγώσω. (Γιατί είναι μεγάλο ψυχικό τραύμα να νιώθεις φόβο μπροστά στη μητέρα σου.)
Άκουσα την κόρη μου. Ο θυμός μου διαλύθηκε, ζήτησα συγγνώμη και πήρα τη Μαργκό στην αγκαλιά μου για να την καθησυχάσω.
Κανείς δεν είναι τέλειος και έχουμε τόσο συνηθίσει να προβάλουμε στον άλλο τις προσωπικές μας δυσκολίες που είναι ψευδαίσθηση να φανταζόμαστε ότι αυτό δεν Θα μας ξανασυμβεί. ‘Ομως είναι βασικό το παιδί να έχει την άδεια να νιώσει και να πει ότι αυτό είναι άδικο. Ο δίκαιος θυμός του μας προσγειώνει στην πραγματικότητα, μπορούμε να συνειδητοποιήσούμε τι συμβαίνει μέσα μας και να ζητήσουμε συγνώμη. Δεν είναι κακό αυτό.
Αντίθετα, αν το παιδί δεν μπορεί ή δεν τολμά να απαντήσει όταν ένας ενήλικας (ή ένα άλλο παιδί) το μειώνει, το πληγώνει, το ταπεινώνει, το γελοιοποιεί, αν δεν θυμώνει, παραμένει μειωμένο, ταπεινωμένο ή γελοιοποιημένο και μπορεί να κουβαλά αυτό το τραύμα για καιρό. Αν ο σεβασμός τον παιδιού δεσπόζει στη σχέση, οι προσβολές που λέγονται σε μια στιγμή αγανάκτησης δεν Θα το τραυματίσουν αυτομάτως. Αλλά μια μόνο αδέξια λέξη που λέγεται σε μια ευαίσθητη περίοδο, μπορεί να μείνει χαραγμένη για χρόνια. Καλύτερα να μην το ρισκάρετε λοιπόν! Εξάλλου, το να έχει κανείς επαφή με τα συναισθήματά του αντί να τα ρίχνει στο παιδί, επιτρέπει στον γονιό να παραμείνει συγκεντρωμένος στο άτομό του, να έχει συνείδηση τον εαυτού του. Παραδόξως, όταν αποδίδει κανείς τα λάθη στο παιδί, γρήγορα εξαντλείται!
‘Ενας δίκαιος θυμός που μιλά για τον εαυτό του
Μερικοί γονείς, από φόβο μήπως πληγώσουν το παιδί τους, δεν θυμώνουν ποτέ. Αρνούνται τις ανάγκες τους, απωθούν τα συναισθήματά τους. Το μεγάλο μειονέκτημα εδώ είναι ότι το παιδί φορτώνεται ασυναίσθητα τον ανέκφραστο θυμό των γονέων τον και τον εξωτερικεύει, χωρίς να μπορεί να εντοπίσει από πού προέρχεται αυτή η οργή, επειδή δεν του ανήκει.
Τα παιδιά είναι σε θέση να γίνουν πραγματικοί τύραννοι και να εξοργίζονται με την παραμικρή στέρηση. Αντίθετα από ό,τι λέγεται συχνά, δεν φταίνε οι τιμωρίες ή η αυστηρότητα των γονέων, αλλά η απώθηση τον θυμού τους!
Μπορούμε, οφείλουμε να μάθουμε να λέμε ΕΓΩ. Δοκιμάστε το μια δυο φορές και δείτε τι συμβαίνει σε σας, τι συμβαίνει σε κείνο.
Είστε Θυμωμένοι:
1. Νιώστε την ενέργεια τον θυμού μέσα σας και αφήστε να κυριεύσει το σώμα σας. Παραμείνετε με την αίσθηση τον σώματός σας χωρίς να σκέφτεστε.
2. Εντοπίστε την πραγματική αιτία του θυμού σας. Η συμπεριφορά τον παιδιού είναι η αφορμή, αλλά ποια είναι η αιτία; Νιώθετε ανίσχυρος; Φοβόσαστε το βλέμμα της δασκάλας, τον γιου ή τον αφεντικού σας όταν φτάνετε αργοπορημένοι στο σχολείο και μετά στη δουλειά σας; ‘Εχετε κουραστεί να κάνετε τα πάντα στο σπίτι, ενώ ο σύζυγός σας επιστρέφει με την άνεσή τον από το γραφείο; Σας τηλεφώνησε πάλι η μητέρα σας να σας παραπονεθεί για τη μοναξιά της ή για τους κιρσούς της; Είστε εξουθενωμένος και θα θέλατε να πάτε να δείτε έναν αγώνα στην τηλεόραση;
Η απλή συνειδητοποίηση της αιτίας θα σβήσει αμέσως τον θυμό σας, αναπροσανατολίζοντας την ενέργεια σας εκεί που πρέπει, οπότε μιλήστε στο παιδί γι’ αυτό πού σας συνέβη. Έτσι Θα μάθει να κάνει το ίδιο.
Αν η οργή συνεχίζει να βράζει μέσα σας
1. Πληροφορήστε τα παιδιά σας ότι είστε θυμωμένος (-η). Πείτε τους τον πραγματικό λόγο, μη φοβάστε ότι θα αμαυρώσετε την εικόνα τον συντρόφου σας, του συναδέλφου σας, της μητέρας, τον πατέρα ή της πεθεράς… Προστατέψτε καλύτερα την εικόνα τον εαυτού σας από τα παιδιά σας, αποφεύγοντας να τους φορτώσετε ό,τι δεν έχει σχέση μαζί τους.
Διάβασε τη συνέχεια στη επόμενη σελίδα
