Γονείς.
Παντοδύναμοι.
Παντογνώστες.
(Αν και όχι πάντα φωτεινοί.)
Πανταχού παρόντες όταν δεν χρειάζεται.
Και από παντού απόντες όταν θα έπρεπε η φωνή τους να σείει κτίρια.
Γονείς.
Που βάζουν βουλευτές για να μπει το βλαστάρι τους στη σημαία.
Που βρίζουν καθηγητές για το δωδεκάρι στα θρησκευτικά.
Που βρίζουν τα παιδιά τους για το 18 (γιατί όχι 20;) στα μαθηματικά.
Γονείς.
Που δεν διστάζουν να πάρουν χαρτί γιατρού για να κάνει το πιτσιρίκι τους γυμναστική (αν και πάσχει από σοβαρότατη ασθένεια, η οποία προφανώς και απαγορεύει κάτι τέτοιο) μόνο και μόνο για να μην στιγματιστεί ως άρρωστο σε μια μικρή ελληνική πόλη.
(Ακολουθεί ειρωνικός καγχασμός):
-Καλύτερα νεκρό, λοιπόν;
Γονείς που θα έπρεπε πρώτα να ζητούν την απομόνωση (εντάξει, εντός εισαγωγικών) του δικού τους παιδιού λόγω ακραίας συμπεριφοράς σε μία τάξη σχολείου.
Γονείς υστερικοί. Γονείς αλλόφρονες. Γονείς επηρμένοι.
Γονείς που δεν ξέρουν ότι:
Γονιός δε γεννιέσαι.
Ούτε γίνεσαι άμα τη εμφανίσει ενός βρέφους.
Μαθαίνεις να είσαι.
Προσπαθείς να είσαι.
Παλεύεις να είσαι.
Και αν μάθεις κάτι στο τέλος, είναι αυτό:
