Αδικούμε τους ίδιους και την μεταξύ μας σχέση όταν ζητάμε “βοήθεια” από τον σύντροφό μας σε θέματα που εξ ορισμού αφορούν και τους δύο και έχουμε την δυνατότητα και οι δύο να φέρουμε εις πέρας.
Πολλές φορές και εμείς οι μαμάδες χρειάζεται να δείξουμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους συντρόφους μας για την φροντίδα των πολύτιμων μωρών μας. Είναι και εκείνοι εξίσου γονείς και χρειάζεται να τους δώσουμε χώρο για να μάθουν και να συνδεθούν με το μωρό τους.
Για τις περιπτώσεις όμως που όλα αυτά δεν είναι δεδομένα, λόγω παλαιότερων προτύπων, φόβων, στρεβλών απόψεων για τους ρόλους των δύο φύλων, κ.α. τότε αναγνωρίζουμε το πρόβλημα, το επικοινωνούμε, θέτουμε όρια, αναδιανέμουμε τις υποχρεώσεις μας μέσα στην γονεϊκότητα και την σχέση, διεκδικούμε με θάρρος και όχι με ενοχή και επαναπροσδιορίζουμε τις αποφάσεις ζωής που έχουμε πάρει.
Όταν ένας πατέρας δεν συμμετέχει στην ανατροφή των παιδιών του, για τους οποιουσδήποτε λόγους, τότε όλα τα μέλη βγαίνουν χαμένα.
Δεν είναι μόνο η κούραση που βαραίνει μόνο τον ένα γονιό, είναι ο δεσμός και η σχέση που αναπτύσσεται με το παιδί μας μέσα από την τριβή της καθημερινότητας, από τις αναμνήσεις που χτίζουμε, ακόμα και όταν αυτές οι αναμνήσεις αφορούν, ξενύχτια, γάλατα στον ώμο μας μέσα στην μαύρη νύχτα και πάνες, πολλές πάνες…
Πηγή: Healing Parenting – Χριστίνα Σκλαβενίτη Ψυχολόγος, Σύμβουλος Γονεϊκότητας
