Φυσικά, η αγωνία των συγκρίσεων εμφανίζεται ακόμη πιο μεγεθυμένη στον κόσμο των μαμάδων/μπαμπάδων/παππουδογιαγιάδων.
Από την πρώτη μέρα που γέννησα το μόνο που άκουγα ήταν συγκριτικές ερωτήσεις. Γέννησες με καισαρική ή φυσιολογικά; Πώς και καισαρική ενώ η γειτόνισσα γέννησε φυσιολογικά; Φυσιολογικά και σου πήρε τόσες ώρες ενώ η ξαδέρφη σου τα κατάφερε με 2 σπρωξίματα; Θήλασες ή έδωσες ξένο γάλα; Γιατί δεν τα κατάφερες να θηλάσεις και η διπλανή σου τα κατάφερε μια χαρά; Γιατί θήλασες μόνο 5 μήνες ενώ μια γνωστή μου θήλασε 5 χρόνια;
Και βέβαια η συγκριτική τρέλα είχε μόλις ξεκινήσει.
Αν το παιδί σου περπάτησε στους 15 μήνες κάποιας άλλης στους 10 έκανε ήδη μαραθώνιο, αν μίλησε στα δύο χρόνια της άλλης βγήκε από την κοιλιά και απήγγειλε Παλαμά, αν έβγαλε την πάνα στα 2,5 της άλλης στο χρόνο έπαιρνε τον μπιντέ του, αν έμαθε να διαβάζει στην 1η Δημοτικού της άλλης είχε μάθει από τον βρεφικό, και τελειωμό δεν έχει… (φυσικά όλες αυτές οι ερωτήσεις συνοδεύονται με την απαραίτητη απορία στο βλέμμα: «Μα πόσο έχει καθυστερήσει το παιδί σου;»)
Μόνη μας αγωνία μοιάζει να είναι πόσο πιο έξυπνο/ προχωρημένο/ ιδιοφυές είναι το παιδί μας από το παιδί της διπλανής. Λες και υπάρχει περίπτωση ένα «υγιές» παιδί να μην περπατήσει/μιλήσει/γράψει/ μάθει πώς κάνει η πάπια και το σκυλάκι.
Κι εκεί που όλη αυτή η συγκριτική παράνοια έχει αρχίσει να παρασέρνει κι εσένα και πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται «κοίτα το καμάρι μου που λύνει δευτεροβάθμια εξίσωση ενώ της γειτόνισσας που γεννήθηκε και 6 μήνες νωρίτερα ακόμα παλεύει με την αφαίρεση» κάνεις ένα βήμα πίσω και κοιτάς λίγο τη μεγάλη εικόνα.
Κι αναρωτιέσαι μήπως πήρε κι εσένα η μπάλα όλης αυτής της κόντρας που καλλιεργεί εδώ και χρόνια η κοινωνία. Μήπως τελικά πρέπει να κάνουμε λίγο διαφορετικές ερωτήσεις στον εαυτό μας από το πόσο πιο «προχωρημένο» είναι το παιδί μας από τα άλλα; Είναι τα παιδιά μας ευτυχισμένα; Τα μεγαλώνουμε με όση περισσότερη αγάπη μπορούμε; Τους δίνουμε τις αρχές και τις κατευθύνσεις που νιώθουμε πως είναι σωστές; Μεγαλώνουμε πλάσματα που ελπίζουμε να μας κάνουν περήφανους όταν γεράσουμε, όχι γιατί θα έχουν 10 πτυχία αλλά γιατί θα είναι σωστοί άνθρωποι;
Μήπως πρέπει να σταματήσουμε να ακονίζουμε τα μαχαίρια μας, να αφήσουμε τις μεζούρες στο ντουλάπι και να σκεφτούμε πως όλη αυτή η αγωνία που μας κατακλύζει για τα παιδιά μας να τα κάνουν όλα γρήγορα, να τα κάνουν όλα πρώτα, να ξεχωρίσουν στα αθλήματα ή τα μαθήματα, δημιουργούν ανθρώπους γεμάτους άγχος και ψυχαναγκασμούς;
Ας αφήσουμε για λίγο την κατσίκα του διπλανού στη ησυχία της και ας εστιάσουμε λίγο παραπάνω στη δικιά μας κατσίκα που ακόμη κι αν βγάζει λιγότερο γάλα σίγουρα θα έχει κάτι άλλο πολύτιμο να μας προσφέρει. Γιατί το βέβαιο είναι πως αν εστιάζουμε τόσο πολύ στο λιγότερο θα χάσουμε και το περισσότερο.
Από την blogger Έφη Μόρδου και το Πρώτη Φορά Μαμά
