Πριν κάνω παιδιά, νόμιζα ότι ήξερα πολύ καλά τί είδους μητέρα θα ήμουν και πώς θα είναι τα παιδιά μου. Είχα δημιουργήσει αυτή την εικόνα στο κεφάλι μου, κυρίως, βλέποντας τα παιδιά των άλλων και λέγοντας, διαρκώς, στον εαυτό μου:
– Το δικό μου παιδί, δεν θα παίζει με το φαγητό του, το δικό μου παιδί θα είναι συνεργάσιμο”, και πολλά ακόμα.
Έλεγα, ακόμα, ότι δεν θα αφήσω ποτέ το παιδί να αλλάξει την προσωπικότητά μου και γελούσα – για να μην πω λυπόμουν – τους γονείς που είχαν μετατρέψει το σπίτι τους σε ένα απέραντο παιδότοπο.
Όταν έγινα γονιός, φυσικά, κατάλαβα ότι δεν θα μπορούσε να ισχύει τίποτα από τα παραπάνω και αναρωτιόμουν αν συμβαίνει αυτό και σε άλλους γονείς ή απλά δεν το παραδέχονται. Ψάχνοντας, διαβάζοντας και ρωτώντας, έπεσα σε ένα άρθρο μιας Αμερικανίδας δημοσιογράφου της Pamela Duckerman που διάβασα στο marie claire, που συμφωνεί δεν συμφωνεί κανείς με το περιεχόμενό του, σε βάζει σε σκέψεις κι αυτό από μόνο του είναι σημαντικό. Η συγκεκριμένη μητέρα είναι Αμερικανίδα αλλά ζει στο Παρίσι με την οικογένειά της.
Ως δημοσιογράφος, κατέθεσε τις απόψεις και τις παρατηρήσεις της σχετικά με το over parenting. Τη νέα τάση, δηλαδή, που θέλει όλο τον κόσμο να περιστρέφεται γύρω απ’το παιδί, την οποία δεν ασπάζεται.
Στη ζωή της στο Παρίσι, λοιπόν, παρατήρησε ότι στα εστιατόρια τα μικρά κάθονταν στα καρεκλάκια τους περιμένοντας υπομονετικά το γεύμα τους, ενώ όσον αφορά τα μεγαλύτερα, οι γονείς δεν τα κυνηγούσαν γύρω από τα τραπέζια. Αναρωτήθηκε, επίσης, γιατί, για παράδειγμα, γιατί δεν είχε δει ένα παιδί (εκτός από το δικό της) να χτυπιέται υστερικά στο δρόμο; Γιατί οι Γάλλοι φίλοι της δεν χρειάστηκε ποτέ να κλείσουν το τηλέφωνο επειδή το παιδί τους φώναζε δίπλα τους ζητώντας το ένα ή το άλλο και μάλιστα ΤΩΡΑ; Και γιατί τα καθιστικά τους ήταν τακτοποιημένα και δεν θύμιζαν έναν απέραντο παιδότοπο όπως το δικό της;
«Αναρωτήθηκα: Γιατί οι γονείς εδώ δεν φωνάζουν; Και πώς τα Γαλλάκια μαθαίνουν να κοιμούνται όλο το βράδυ από 2 μηνών; Πώς γίνεται και οι Παριζιάνες μαμάδες είναι ήρεμες, κομψές και σέξι; Θα μπορούσα κι εγώ να έχω τα ίδια αποτελέσματα αν εφαρμόσω τις μεθόδους τους;» Ερευνώντας για κάποια χρόνια τη γαλλική γονεϊκή συμπεριφορά, η Druckerman, μητέρα τριών παιδιών πλέον, μπορεί να πει με βεβαιότητα το εξής: οι Γαλλίδες μάνες δεν είναι τέλειες αλλά υπάρχουν δύο-τρία πράγματα που μπορούμε να μάθουμε από αυτές.
Η συγγραφέας αναφέρεται και στη σύγχρονη, αγχωμένη αμερικανική οικογένεια, η οποία εμφανίζει αρκετές ομοιότητες με την ελληνική: τα παιδιά βρίσκονται στο επίκεντρο της ζωής των γονιών τους, μονάκριβα και ξεχωριστά, καρποί ωριμότητας και επιλογής παρά κοινωνικής συνθήκης. Επίσης, πρωτοφανές είναι το γεγονός ότι η παιδική ηλικία αντιμετωπίζεται ως κάτι τόσο πολύτιμο. Οι γονείς κοιμίζουν τα μωρά με ήχους Mozart και τα παιδιά παίζουν με τα πιο εξελιγμένα εκπαιδευτικά παιχνίδια. Οι διακοπές στη θάλασσα, τα ξέγνοιαστα ομαδικά παιχνίδια και το διάβασμα ενός λογοτεχνικού βιβλίου φαίνονται ως ένα μακρινό παρελθόν.
