Τα νεύρα σου μπορεί να είναι πατατάκια στην κλιμακτήριο, μπορεί να κλαις, να χτυπιέσαι, ή να θες να μονάσεις. Δεν μου συνέβη κάτι από αυτά. Έχασα ενέργεια, κανα-δυο δόντια, κάμποσα μαλλιά, σίγουρα οστική μάζα με τις οκάδες. Τους κοιλιακούς μου, επειδή σταμάτησα να τους δουλεύω με επιμέλεια. Έχασα δουλειές και χρήματα και, πολύ τραγικά, έχασα αγαπημένους ανθρώπους, όχι λόγω κλιμακτηρίου. Χάνεις πράγματα μεγαλώνοντας δυστυχώς, δεν γίνεται διαφορετικά. Και η ρημάδα η κλιμακτήριος που «δεν είναι ωραίο θέμα συζήτησης τώρα» ή ποτέ, με κολλητά την συνειδητοποίηση ότι πουρεύεις με βήμα ταχύ, δεν είναι πάρτυ-με-στρίπερς, κάθε άλλο…
Υπάρχει η Θεραπεία Αντικατάστασης Ορμονών, αλλά με σαλτάρει λίγο η φαρμακευτική αντιμετώπιση ενός φυσιολογικού φαινομένου (πολλά Φ στη σειρά… φάουλ!) Δεν παίρνω φάρμακα αν δεν είναι απαραίτητο. Παίρνω όμως συμπληρώματα, πχ Evening Primrose Oil – έπαιρνα στην αρχή της εμμηνόπαυσης και μου τα ξανα-θύμισε η φίλη μου η Κάτια. Τα Ωμέγα γενικά είναι καλά, όπως και το σύμπλεγμα βιταμινών Β. Μπαίνεις στο Ιντερνετ και ψάχνεις τι προτείνουν οι άλλες, οι προηγηθείσες, ή ρωτάς μεγαλύτερες/συνομήλικες φίλες σου. Υπάρχουν σκευάσματα στα φαρμακεία για κολπική ξηρότητα (Eva Moist Long Lasting, τέλειο και για σεξ) αλλά το ελαιόλαδο είναι μια χαρά, όπως και το λάδι καρύδας και το λάδι άρνικας για μικρο-τραυματισμούς, αμυχές κλπ, που όλο και σου τυχαίνουν στα επίμαχά σου χωρίς να το καταλάβεις.
Το Μαγικό Εργαλείο χάνει στροφές επειδή πουρεύει κι αυτό όπως όλο το Σύστημα: αν είσαι παχουλή, κρατάει μερικά χρόνια παραπάνω. Αν είσαι αδύνατη, πιτσικάρει πιο γρήγορα. Οι ορμόνες φταίνε, το πάχος τις διατηρεί πιο αφράτες. Είναι λίγο σαν να ψιλο-χάνεις μια από τις αισθήσεις σου, όχι τόσο βαρύ σαν να μην βλέπεις καλά ή να μην ακούς, αλλά αρκετό σοβαρό για την γυναικεία σου ταυτότητα: δεννννν πως το λένε, δεννννν κάτι, πάνω που είχες από-ενοχοποιηθεί για καμιά 40-50αριά χρόνια ορίστε που το μηχάνημα ξεμένει από λάδια, και αυτό σε ρίχνει, ως γυναίκα και ως επιστήμονα.
(Να συζητάς όμως για την κλιμακτήριο, να ρωτάς, να μιλάς και να γράφεις για το θέμα. Μην μπαίνεις στην λογική «αχ ευτυχώς έχω χρόνια ακόμα!» – έχεις, αλλά καλό είναι μέχρι να περάσουν όλα αυτά τα χρόνια που δεν είναι εκατομμύρια, να έχει αλλάξει το σώου. Αν δεν ασχοληθείς εσύ κι οι φίλες σου, η εμμηνόπαυση θα μείνει ταμπού όχι μόνο για σένα αλλά ΚΑΙ για τις κόρες σου, δηλαδή τις κόρες μας. Είναι κρίμα…)
Πάμε στο πρώτο πληθυντικό πρόσωπο: πολλά πράγματα στη ζωή αποκτούν την σημασία που τους επιτρέπουμε να πάρουν. Ένας χωρισμός είναι όσο δραματικός αντέχουμε, μια κατάθλιψη κρατάει όσο την αφήνουμε να απλωθεί, ένα κέρατο προκύπτει επειδή χαλαρώνουμε τόσο ώστε να το επιτρέψουμε στον εαυτούλη μας που τόσο τον αγαπάμε. Γούτσου γούτσου.
Επειδή τον αγαπάμε λοιπόν τον εαυτούλη μας… μας αγαπούσαμε έγκυο με την κοιλιά στο στόμα, λεχώνα με τα μεμέ να στάζουν, ντεφορμέ μέχρι αηδίας, φορμαρισμένες στο φουλ, κουρεμένες, φιτ και φύτουλες, μαδημένες, χωρισμένες, μαλωμένες, μόνες και αγαπημένες… επειδή μας αγαπάμε πάντα και σε βάθος… οφείλουμε να μας αγαπήσουμε και γριούλες. Πουρούτσικες, από κλιμακτήριο και μετά, λίγο παρμένες στις άκρες, λίγο ψιλο-χοντρο-μαραμένες. Ένα στάδιο είναι κι αυτό, αν είμαστε τυχερές κρατάει κάμποσα χρόνια. Όσο πιο γρήγορα το αποδεχτούμε, τόσο καλύτερα θα περάσουμε από δω και πέρα….
