Το πρώτο ΣΟΚ μετά την γέννα ήρθε όταν βγήκα με το μωρό 37 ημερών στο μάρσιπο για περπάτημα.
Τη στιγμή που κλείδωνα την αυλόπορτα με πλησίασε μία γειτόνισσα και αφού περιεργάστηκε την κόρη μου μου είπε:
“Πού το πας το παιδί; Δεν πρέπει να βγαίνει ακόμα έξω”.
Πριν προλάβω να απαντήσω, συνέχισε ακάθεκτη:
”Κράτα την τώρα που είναι δικιά σου. Μετά θα περπατάει και θα ΣΟΥ φύγει”.
Περπάτησα μία ώρα και κάτι εκείνη τη μέρα με το νιόφερτο πλάσμα, ενώ σκεφτόμουν, Θεέ μου, πόσα τρελά θα ακούσω από και πέρα.
Επιβεβαιώθηκα -δυστυχώς- λίγους μήνες μετά, μπαινοβγαίνοντας στις παιδικές χαρές.
“Εμείς το αυγό μας το τρώμε μελάτο”.
“Εμείς αγαπάμε τους αριθμούς. Θα γίνουμε μαθηματικοί”.
“Δεν ΜΟΥ γράφει καλά στην ορθογραφία. Είμαι από πάνω της όλη μέρα κι όμως στο τεστ δεν ΜΟΥ έγραψε τίποτα”.
Τρόμος.
Συνειδητοποίησα ότι είναι αμέτρητοι οι νέοι άνθρωποι-γονείς που χρησιμοποιούν τον πρώτο πληθυντικό εντάσσοντας σε αυτόν έναν άνθρωπο που ακόμα -νομίζουν ότι- δεν εκφέρει την άποψή του. Ανυπομονούσα να περάσουν οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια, ώστε να βρεθώ στο σημείο που θα συναντηθώ με τη γνώμη του παιδιού μου. Μέσα από την ελευθερία της αισθητικής της.
Να ανταλλάξουμε απόψεις.
Να αλληλοαπορριφθούμε.
Να διαφωνήσουμε.
Να συμφωνήσουμε.
Ό,τι κάνουν δύο άνθρωποι που επικοινωνούν δηλαδή. Δύο Ξεχωριστοί άνθρωποι μέσα από τον όποιο ρόλο. Αυτή η προσπάθεια του να χειριστείς και να ενσωματώσεις στο ταλαιπωρημένο σου “Εγώ” όποιον αγαπάς-γέννησες, γιατί εσύ τα ξέρεις όλα και τα κοντρολάρεις γαμάτα, μας οδήγησε σε δρόμους επικίνδυνης νοσηρότητας.
Σαφώς οφείλουμε να χαϊδέψουμε τους ώμους των παιδιών. Εκεί φυτρώνουν τα φτερά. Αρκεί να μην ξεχνάμε τη σημασία της φράσης: Χαίρομαι όταν πετάς αγάπη μου.
Γράφει η Βανέσσα Καραγεώργου
Διαβάστε επίσης:
Μαμάδες που δεν αντέχονται με τίποτα
Μαμάδες που είναι απλώς αρκετές
Καμιά φορά να ξέρετε, τις μαμάδες τις παίρνει ο ύπνος σε βρεγμένα μαξιλάρια…
Μαμάδες που σφάζονται στα μαμαδογκρούπ – αυτό θέλουμε να είμαστε;
