Σε κάθε μας γλυκιά ανάμνηση από τα παιδικά μας χρόνια δεν λείπει ο παππούς κι η γιαγιά. Τα καλοκαίρια στο χωριό, οι αστείες ιστορίες του παππού, τα φαγητά της γιαγιάς, το μπισκότο που τρώγαμε μαζί χωρίς να το πούμε στη μαμά, τα μαθήματα κηπουρικής, η μυρωδιά των λεμονιών και -ναι-τα ντολμαδάκια που πάντα μας έφτιαχνε η γιαγιά και ποτέ δεν προλάβαινε να τα φάει η ίδια γιατί ήταν πάντα στην κουζίνα. Όλα αυτά για τον καθένα διαφορετικά και κάποια ίδια, είναι η ζεστασιά που πήραμε από τους γονείς των γονιών μας, μαθήματα και συναισθήματα που κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να μας είχε δώσει.
Κάθε δευτερόλεπτο που περνούν τα παιδιά με τους παππούδες τους αξίζει όσο τίποτα. Γιατί:
Οι παππούδες μας μαθαίνουν να ράβουμε, να μαγειρεύουμε, να επιδιορθώνουμε το ποδήλατο. Έχουν υπομονοή και χρόνο που μερικές φορές οι γονείς δεν έχουν.
Οι παππούδες μας στηρίζουν και μας αγαπούν -όπως οι γονείς- άνευ όρων. Θα είναι εκεί όταν τους χρειαστούμε, με περισσότερη υπομονή, διπλή αγάπη, κατανόηση και εμπειρία.
Οι παππούδες μας βοηθούν να καταλάβουμε τους γονείς μας καλύτερα. Οι ιστορίες που μας λένε και τα αστεία, μας κάνουν να δούμε τους γονείς μας αλλιώς. Πώς ήταν σαν παιδιά, τις αταξίες που έκαναν, πώς ήταν πριν γίνουν γονείς.
Οι παππούδες μας δίνουν μια ιδέα του πώς ήταν ο κόσμος πριν γεννηθούμε. Πόσο σημαντικό για τα παιδιά να καταλάβουν πώς ζούσαν οι άνθρωποι πριν το διαδίκτυο, πριν την τεχνολογία που έχουμε σήμερα, αλλά και υπό πολύ διαφορετικές κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές συνθήκες.
