Όλα μπορούν να σωθούν υπό όρους. Αυτή είναι η αλήθεια. Όλα μπορούν να σωθούν αν υπάρχει το κατάλληλο φάρμακο, αν είναι διαθέσιμο κι αν είναι σωστή η χορήγησή του. Το «υπό όρους» σου χάλασε το κέφι. Έχεις δίκιο, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να μπει η τελεία νωρίτερα.
Κι οι γάμοι σώζονται με τον ίδιο τρόπο, υπό όρους. Μέσα στα συντρίμμια τους μπορείς να βρεις το φάρμακο σε μια αγάπη που κρατάει από κεκτημένη ταχύτητα, σ’ ένα σεξ που πασχίζει ακόμα να μην πέσει σε κώμα, σε μια ρουτίνα, που παρά την ασχήμια της, έχει κουράγιο να χαμογελάει πού και πού.
Αν λείψει η υποψία αγάπης, η υπόνοια έλξης κι η πιθανότητα χαράς, σου λείπει το φάρμακο, δεν είναι διαθέσιμο και δεν μπορεί να σου χορηγηθεί. Η εγχείριση πέτυχε, αλλά ο γάμος απεβίωσε. Φόρα τα μαύρα γρήγορα για να τα βγάλεις γρηγορότερα.
«Ένα παιδί! Γιατί δεν κάνετε ένα παιδί; Θα σας ανανεώσει!» είπε τσιριχτά η φωνή της καπάτσας του σογιού. Μην το κάνεις αυτό, μην πιστέψεις σε λάθος φάρμακο. Αν παραμυθιαστείς ότι το παιδί σώζει τον γάμο, τότε θυμήσου την ιστορία με τη φραπελιά και τον καρκίνο. Η εγκυρότητα και των δύο δηλώσεων είναι μία και μηδενική.
Το ζευγάρι είναι ένα σύστημα που έκανε κόπο για να μετουσιωθεί σε σύστημα και να μη μείνει απλά δυο μονάδες σε κατάσταση εγγύτητας. Έγραψε χιλιόμετρα λειτουργίας για να μπορέσει να βρει το max των δυνατοτήτων του σε συνθήκες πίεσης ή μη. Χάλασε αρκετές φορές και φτιάχτηκε άλλες τόσες κάνοντας μικρές ή μεγαλύτερες τροποποιήσεις.
Αν το σύστημα σπάσει, πρέπει να φτιαχτεί σχεδόν απ’ την αρχή. Κι αν θέλεις αυτό να γίνει γρήγορα, η εισαγωγή νέου μέλους στις δυναμικές είναι η χειρότερη ιδέα που κατέβασε ποτέ το κεφάλι σου. Ίσως να έσπασε τόσο άσχημα που να μην υπάρχει φάρμακο, ενώ εσύ θα ‘χεις προλάβει να μπλέξεις στη νοσηρότητα το πιο αθώο είδος του πλανήτη, ένα μωρό.
Δυο μονάδες είναι ένα απλό σύστημα. Τρεις μονάδες συνιστούν σύνθετο σύστημα. Ισχύει και για το κέρατο. Πριν την εισαγωγή του τρίτου μέλους οφείλεις να ‘σαι σίγουρος για την ισορροπία των δυο κι όχι με αμφισβητούμενη αυτή να εισάγεις κι άλλη παράμετρο. Και τι παράμετρο; Δυναμική. Απαιτητική. Εξαρτητική. Αυτή είναι το μωρό, όπως κι η γκόμενα.
Δυστυχώς, δεν υπάρχει manual έγγαμου βίου. Ισχύουν όλα την ίδια στιγμή που καταρρίπτονται. Έχει όμως έναν αδιάσειστο κανόνα: Αν τα πράγματα πηγαίνουν άσχημα στην κρεβατοκάμαρα, κανένα δωμάτιο δεν έχει χαρά. Πόσο μάλλον το παιδικό! Γέλια ακούνε οι σούστες του κρεβατιού, χαρά γεμίζει το δωμάτιο του superman. Φωνές πνίγονται στα στρώματα, με θλίψη σκεπάζεται η πριγκίπισσα πέντε τ.μ. παραπέρα.
Είσαι εκεί κάπου μαζί με το ταίρι σου κι έχετε τα άλυτά σας. Άνοιξε τα ντουλάπια να δεις τι φάρμακα έχετε κι άσε τα παυσίπονα κατά μέρος. Αν βρεις κάτι απ’ αγάπη, κάβλα και «μαζί», πάρ’ το πολύ κι άφοβα. Η υπερδοσολογία δεν έχει παρενέργειες.
Αν πετύχει η αγωγή, το παιδί όταν έρθει θα βρει δυο γονείς κι όχι τον καλό και τον κακό μπάτσο. Αν πετύχει η αγωγή, θα ‘στε οικογένεια κι όχι τρεις δυστυχισμένοι συγκάτοικοι. Αν πετύχει η αγωγή, θα ‘χεις περισσότερες πιθανότητες να πετύχεις κι εσύ στον πιο δύσκολο ρόλο σου, αυτόν του γονιού.
Αν δε βρεις κάτι απ’ αυτά ή κάτι παρόμοιο, μην μπλέξεις σε μια ρήξη ένα πλάσμα χωρίς διαμορφωμένη κρίση για να πάρει μέρος σε κάτι που δεν ξεκίνησε το ίδιο. Εκείνο ζητά επιτακτικά τη σταθερότητα κι εσύ του δείχνεις ακροβατικά. Όχι αυτά με τα χάχανα πάνω στο χαλί. Τα άλλα τα ανώριμα πάνω στα χάλια σου.
Αν βρεις άδεια τα ντουλάπια σου, άδεια θα παραμείνουν. Και ξέρω τι θα μου πεις: «Άδεια ήταν, άδεια ας μείνουν, αλλά τουλάχιστον να μου μείνει κι ένα παιδί να παίρνω χαρά». Σου υπενθυμίζω ότι το παιδί έρχεται επίσης με άδεια, αθώα χέρια για να πάρει από σένα. Εσύ έχεις ήδη χρεοκοπήσει στην αγάπη, θυμάσαι;
Δε χωράνε εγωισμοί σ’ όλες τις αποφάσεις και τις δικές σου ελλείψεις, οφείλεις να μην τις κάνεις φορτωμένες προσδοκίες πάνω σ’ ένα βρέφος. Χαρά θα πάρεις μεγαλώνοντας ένα χαρούμενο παιδί κι όχι απ’ αυτό που πήρες στο λαιμό σου πριν ανοίξει τα μάτια του στον κόσμο.
Κάποια στιγμή τα παιδιά θα μιλήσουν κι οι λέξεις θα ‘χουν θυμό. Θα περπατήσουν και τα βήματα θα τα σπρώχνουν έξω απ’ το σπίτι. Θα καταλάβουν και θα σε κρίνουν για ‘κείνα απ’ τα οποία μπορούσες και δεν τα προστάτεψες. Θα παραστρατήσουν κι η γνώμη σου δε θα ακούγεται. Θα ψάχνουν για παράδειγμα στις σχέσεις τους και στην καλύτερη περίπτωση θα ‘σαι το αποφυγήν.
Κανένα παιδί δε σώζει τον γάμο. Και ξέρεις γιατί; Γιατί δεν μπορεί. Ο πρώτος γάμος που θα γνωρίσει θα ‘ναι των γονιών του. Στο καλό σενάριο του δείχνεις εσύ πώς σώζονται οι γάμοι και στο κακό του φορτώνεις ενοχές που δεν κατάφερε να σε σώσει.
Ό,τι δε λύνεται, κόβεται. Και σίγουρα δε γεννά ζωή.
Γράφει η Βάσια Δερμεντζοπούλου
