Αν είχα να μεγαλώσω ξανά από την αρχή το παιδί μου, θα έβγαζα όσα περισσότερα “μου” από το λεξιλόγιό μου. Θα προσπαθούσα να “ξεχάσω” όλες τις κτητικές αντωνυμίες που το κρατάνε δέσμιο κοντά μου. Όλα τα όνειρά μου, τις πεποιθήσεις μου, τους μαρκαρισμένους χάρτες μου, τις προδιαγεγραμμένες διαδρομές μου που έκανα πριν από αυτό γι’ αυτό, όλα αυτά θα τα κλείδωνα στα συρτάρια του μυαλού μου με αυτοκόλλητα παντού και φωτεινές ενδείξεις να μου θυμίζουν κάθε λεπτό πως όλα αυτά είναι δικά “μου” κι όχι δικά του.
Αν είχα να μεγαλώσω ξανά από την αρχή το παιδί μου θα πετούσα όλα τα στερητικά “α” κάθε φορά που θα το χαρακτήριζα.
Δεν θα υπήρχε αδύναμος, ανίκανος, ανεπαρκής, ατάλαντος και άχρηστος, δεν θα υπήρχε άμυαλος, αδέξιος, αχάριστος και απρόσεκτος. Μόνο θετικές λέξεις θα ύφαιναν το μέσα του με έναν ιστό που θα ήταν η πιο γερή πανοπλία εκεί έξω στον κόσμο.
Αν είχα να μεγαλώσω ξανά από την αρχή το παιδί μου, η λέξη “μη” θα ήταν νότα κι όχι απαγόρευση.
Το “πρέπει” θα ήταν “ας”, μια προτροπή για δράση και όχι κανόνες. Δεν θα τσιγκουνευόμουνα τις λέξεις. Θα έλεγα όλα τα “σ΄αγαπώ” και τα “ευχαριστώ” που ένιωθα και όχι μόνο στην κατάλληλη στιγμή, αλλά στην κάθε στιγμή. Δεν θα άφηνα ανολοκλήρωτους καυγάδες, ανείπωτες σκέψεις και κουβέντες χωρίς εξηγήσεις. Δεν θα έκλεινα πόρτες, δεν θα έβαζα τιμωρίες, δεν θα απειλούσα θεούς και δαίμονες γιατί δεν έγινε κάτι σωστά. Θα μιλούσα περισσότερο κοιτώντας μέσα στα μάτια, θα εξηγούσα περισσότερο αγγίζοντας χέρια, ώμους και πλάτες. Κυρίως, όμως, δεν θα μιλούσα καθόλου και θα αγκάλιαζα περισσότερο.
Θα έδινα λιγότερη σημασία στο πόσα ξέρει και όλη τη σημασία του κόσμου στο πώς νιώθει. Θα διόρθωνα λιγότερο και θα έδειχνα περισσότερο. Θα έσκυβα λιγότερο πάνω από το βιβλίο των μαθηματικών και περισσότερο πάνω από ένα χτυπημένο γόνατο, ένα καυτό μέτωπο και μια γδαρμένη καρδιά. Θα έλεγα πιο πολλά ναι στα “λίγα ακόμα μαμά”, όποια κι αν ήταν αυτά. Λίγο ακόμα για μια παραπάνω βουτιά, ακόμα ένα σοκολατάκι, άλλο ένα παραμύθι, περισσότερο κούνημα στις κούνιες, να καθίσουμε πιο πολύ στήν παραλία, να κάνουμε ακόμα ένα γύρο με το αλογάκι, να μείνεις λίγο ακόμα στο κρεβάτι μου, να μου τραγουδήσεις άλλη μια φορά αυτο το τραγούδι.
Αν είχα να μεγαλώσω ξανά από την αρχή το παιδί μου, θα ζωγράφιζα με τα δάχτυλα περισσότερο, και θα έδειχνα με το δάχτυλο λιγότερο.
Θα σταματούσα να έχω τα μάτια στο ρολόι μου, και θα άρχιζα να βλέπω με τα μάτια μου. Θα νοιαζόμουν να ξέρω λιγότερα, και θα ήξερα να νοιάζομαι περισσότερο. Θα έχτιζα πρώτα αυτό-εκτίμηση, και αργότερα το σπίτι. Και τέλος, θα δίδασκα λιγότερο για την αγάπη της δύναμης, και περισσότερο για την δύναμη της αγάπης.
Κείμενο εμπνευσμένο από ομότιτλο ποίημα της Diana Loomans
Διαβάστε επίσης:
