Από τους «γονείς-ελικόπτερο» και τους «γονείς-velcro» φτάσαμε τώρα στους «γονείς-μπουλντόζα».
Ο «γονιός-μπουλντόζα» είναι αυτό που καταλάβατε.
Σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Θέλει ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά στο παιδί του να μην έχει το παραμικρό εμπόδιο.
Θα λέγαμε πως η φιλοσοφία πίσω από τους «γονείς-μπουλντόζα» έχει αρκετά κοινά στοιχεία με αυτή του «γονιού-ελικόπτερο».
Εδώ, όμως, μιλάμε για την απόλυτη υπερβολή.
Οι γονείς αυτοί δεν σταματούν πουθενά προκειμένου να πετύχουν τον στόχο τους. Θα καταπατήσουν κανόνες και όρια και θα απαιτήσουν τα πάντα γιατί το δικό τους παιδί, είναι πάνω απ’ όλα. Είναι οι γονείς που δεν στέκονται ποτέ πλάι στο παιδί αλλά είναι πάντα ένα βήμα (ή πολλά περισσότερα) μπροστά εξολοθρεύοντας κάθε εμπόδιο και κάθε δυσκολία. Κάνουν τα αδύνατα-δυνατά για να γίνουν «σκάλα» που θα οδηγήσει το παιδί τους πιο γρήγορα και πανεύκολα στο επόμενο βήμα-στόχο. Πιστεύουν ακράδαντα ότι το παιδί που νιώθει ότι η μαμά και ο μπαμπάς δεν θα το αφήσουν ποτέ να αντιμετωπίσει κάποια δυσκολία είναι πιο ευτυχισμένο και ασφαλές.
Κι όμως, υπάρχουν πολλές αρνητικές επιπτώσεις από αυτό το μοντέλο ανατροφής παιδιών.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, τα παιδιά που έχουν μάθει να μεγαλώνουν με στρωμένες λύσεις και είναι προστατευμένα μέσα σε μια γυάλα, δεν θα ξέρουν αύριο στη ζωή τους πώς να λύσουν ένα πρόβλημα ή δεν θα νιώθουν αρκετή σιγουριά, για να το λύσουν μόνα τους.
Επιπλέον, έτσι γίνονται ναρκισσιστικά όντα που πιστεύουν πως ο κόσμος φτιάχτηκε για να τα υπηρετεί και αυτοί είναι οι μόνοι πρωταγωνιστές.
Ένα παιδί που μεγαλώνει με έναν «γονιό-μπουλντόζα» γίνεται τελικά ένα ψυχολογικά εύθραυστο παιδί, με πολλές φοβίες για τη ζωή.
Ζει αποφεύγοντας την αποτυχία και δεν αναπτύσσει ποτέ μηχανισμούς άμυνας και αντιμετώπισης των δυσκολιών που αναπόφευκτα κάποια στιγμή εμφανίζονται στις ζωές όλων μας.
Εσείς, πόσο «μπουλντόζες» γίνεστε για τα παιδιά σας, στερώντας τους ευκαιρίες να αντιμετωπίσουν και να επιλύσουν προβλήματα;
