Τι ποσοστό των πόθων μας απαιτεί η κοινωνία να απαρνηθούμε, σε συνάρτηση με το βαθμό ευχαρίστησης που αυτή μας προσφέρει;
Η απάντηση ακολουθώντας μια σεβάσμια παράδοση επαναστατικής κοινωνικής θεωρίας -θα ήταν :” Υπερβολικά μεγάλο “.
Να ένα καθησυχαστικό κλισέ:
” Για χάρη των παιδιών “. Το να επενδύεις οποιοδήποτε περίσσευμα ουτοπικής διάθεσης και μετασχηματιστικής επιθυμίας στα παιδιά είναι μια λύση και φυσικά η πλέον κοινωνικά εγκεκριμένη.
” Για χάρη των παιδιών “: τέλος της κουβέντας. Τι ευγενική θυσία.
Για εκείνους που θέλουν να υποστηρίξουν πως οι μη διαζευγμένες οικογένειες παράγουν λιγότερο νευρωτικούς και περισσότερο ευτυχισμένους ενήλικες, οι αποδείξεις είναι ελαφρώς ανεπαρκείς. Κοιτάξτε γύρω σας.
Οι παραδοσιακές οικογένειες είναι όντως μόνο τόποι ευτυχίας και ελευθερίας από νευρώσεις;
Είναι ξεκάθαρο πως η απάντηση στην πολυσυζητημένη ερώτηση “βλάπτει το διαζύγιο τα παιδιά;”, θα έπρεπε να είναι ” Σε συγκριση με τι;”
Σε σύγκριση με καταστάσεις χρονιάς δυστυχίας και δυσαρέσκειας, αδυναμίας κάλυψης βασικών αναγκών, μανάδων που φέρονται άσχημα, απόμακρων πατεράδων και άλλων μορφών συνηθισμένης μιζέριας;
Υπάρχει στ’ αλήθεια, πιθανότητα η πλειοψηφία των δυστυχισμένων γονιών να είναι τέτοια ταλέντα υποκριτικής ώστε τα παιδιά να μένουν ανεπηρέαστα από οικογενειακές καταστάσεις συναισθηματικής αποξένωσης, σεξουαλικής ψυχρότητας ή αμοιβαίας υποτίμησης και μακροχρόνιας απογοήτευσης;
Δυστυχώς το για “χάρη των παιδιών” στην ουσία μετατρέπεται σε ένα φυτώριο, για γενιές ολόκληρες, μειωμένων προσδοκιών, εν είδη συναισθηματικής νόρμας.
Το “έτσι είναι τα πράγματα” σε οδηγό ζωής.
Η ιδέα πως αλλαγή σημαίνει μόνο καταστροφή και τραύμα και πως η επιθυμία για κάτι περισσότερο ή και διαφορετικό είναι απλώς γελοία.
Αν και, αναμφίβολα εφόσον και εσύ θα έχεις μεγαλώσει σε τέτοιο περιβάλλον, οι συνθήκες θα σου είναι οικείες.
Δυστυχώς, για όσους από εμάς γεννηθήκαμε μέσα σε τέτοια σπιτικά και πλάνες και κοινωνικά μορφώματα, η ευτυχία πιθανότατα να μοιάζει με φευγαλέα εμπειρία: “κλεμμένες στιγμές “, προσπάθειες αποζημίωσης, ηδονές απαρνημένες.
Αξίζεις τίποτα περισσότερο στη χώρα των μειωμένων προσδοκιών;
Δεν θα μπορούσες να ” ζήσεις μόνος, με τον εαυτό σου” αν τα παρατούσες όλα -αν και φυσικά, δεν είχες ποτέ δοκιμάσει μία διαφορετική συναισθηματική κατάσταση και άρα, πως να το ξέρεις;
Και το πιθανότερο είναι πως ούτε τα παιδιά σου θα τη δοκιμάσουν..
Kalliopi Kremastioti,Ευχαριστούμε θερμά!
