Γονείς δεν γεννιόμαστε, γινόμαστε. Και κάθε μέρα μαθαίνουμε, αναθεωρούμε, προσαμοζόμαστε. Ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα της γονεϊκότητας είναι να αφήσουμε πίσω μας τον τρόπο που μεγαλώσαμε εμείς και με καθαρό και ανοιχτό μυαλό να διαμορφώσουμε το προφίλ του γονέα που πραγματικά είμαστε.
Ας δούμε μαζί 5 παράγοντες που θα πρέπει όλοι να λάβουμε υπ’ όψιν.
1. Να μην αγχωνόμαστε για το τι θα πει ο κόσμος γύρω μας: ως κοινωνία σίγουρα έχουμε κάνει βήματα ως προς αυτό, αλλά ας μην ξεχνάμε ποτέ πως παραμένουμε συντηρητικοί και πολύ συχνά μας απασχολεί το τι θα πουν οι άλλοι. Μπορούμε όποτε το νιώσουμε να χορέψουμε έξω, δημόσια με τα παιδιά μας, να τραγουδήσουμε, να διασκεδάσουμε και ας μην φαίνεται το «σωστό». Πρέπει να δείχνουμε στα παιδιά έμπρακτα πως χρειάζεται να είναι συνδεδεμένα με τη στιγμή, με τον εαυτό και τις ανάγκες τους. Αν το ένστικτό μας μας παροτρύνει εκείνη τη στιγμή να κάνουμε κάποια χαζομαρίτσα, ας την κάνουμε, εφόσον δεν προσβάλουμε ή εμποδίζουμε κάποιον άλλον άνθρωπο.
2. Να μην κρύβουμε τα συναισθήματα μας: οι περισσότεροι γονείς ανήκουμε σε γενιές των οποίων οι γονείς ήταν συγκρατημένοι συναισθηματικά και σίγουρα μας έμαθαν πως δεν θα πρέπει να είμαστε πολύ εκδηλωτικοί. Αν νιώσουμε ότι θέλουμε να κλάψουμε, ας κλάψουμε, ας γελάσουμε, ας λέμε αυτό που νιώθουμε για να μπορούν τα παιδιά να παραδειγματιστούν και να μην υπάρχει κανένα συναίσθημα που να κλειδώνεται στην «ντουλάπα» και να φορτώνεται με ενοχές.
3. Λέμε ναι στις περιπέτειες και προκαλούμε τα όρια μας: κάθε φορά που επεκτείνουμε τα όρια μας η ζωή μας εμπλουτίζεται και τονώνεται η αυτοπεποίθηση μας. Το ίδιο ασφαλώς ισχύει και για τα παιδιά. Γι’ αυτό θα πρέπει να προτρέπουμε τα παιδιά να είναι περιπετειώδη, να δοκιμάζουν νέα πράγματα (με τον ρυθμό τους και χωρίς πίεση) και να τους μεταδίδουμε το μήνυμα πως ο κόσμος είναι ασφαλής κι όχι το αντίθετο.
4. Ο χρόνος για την οικογένεια μας θα πρέπει να είναι η απόλυτη προτεραιότητα μας: όπως λέμε αυτοπεποίθηση και διεκδίκηση. Όταν τα παιδιά νιώσουν από μικρά σημαντικά, όταν νιώθουν ότι είναι ασφαλή, ότι αξίζουν την αμέριστη προσοχή κάποιου και την αγάπη τους τότε γίνονται υγιείς ενήλικες που όλα αυτά θα τα θεωρούν δεδομένα και θα τα πετυχαίνουν. Γι’ αυτό δεν αρκεί να είμαστε απλώς στο ίδιο δωμάτιο με τα παιδιά μας, αλλά να παίζουμε μαζί τους, να συζητάμε, να τα αγκαλιάζουμε. Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό από αυτό.
5. Να μην ξεχνάμε τη δύναμη μιας σφιχτής αγκαλιάς: αν κλείσετε τα μάτια σας θα θυμηθείτε κι εσείς, όπως εμείς τις πιο ζεστές αγκαλιές που σας έκαναν οι γονείς, οι παππούδες και οι γιαγιάδες. Είναι ένας πραγματικός θησαυρός που φέρουμε πάντα μέσα μας. Γιατί τα παιδιά έχουν ανάγκη από σωματικές εκδηλώσεις, από χάδια και αγκαλιές, από σ’ αγαπώ που νιώθουν άμεσα, με το σώμα τους.
