Όσα “όχι” και να πεις σε ένα μικρό παιδί, θα πρέπει να τα επαναλάβεις. Αυτό το ξέρουμε καλά οι γονείς. Τα παιδιά θέλουν όρια και “όχι” και πολλή επανάληψη. Πόσες φορές, όμως, έχεις αναρωτηθεί… στα πόσα “όχι” καίγομαι;
Δεν είναι το “όχι” είναι ο τρόπος που το λέμε στα παιδιά που δεν λειτουργεί, γιατί μπορούμε να πούμε “όχι” με πολλούς τρόπους. Αν για παράδειγμα του πούμε “όχι δεν χτυπάμε τον άλλο” και μάλιστα με ύφος, τότε θα μείνει στο ύφος ή στην άρνηση. Το θέμα είναι πως για να χτυπάει… έχει κάποιο συναίσθημα και σε αυτό ακριβώς πρέπει να απευθυνθούμε για να υπάρχει αποτέλεσμα.
Συνήθως η πρώτη αντίδραση μας είναι να τρέξουμε και να του φωνάξουμε, όμως ένα μικρό παιδάκι δεν είναι σε θέση να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει. Αν μάλιστα είναι έντονη η αντίδραση μας, εκείνο θα ενθουσιαστεί νομίζοντας ότι παίζουμε κάποιο παιχνίδι και δεν θα καταλάβει τι έχει συμβεί. Επιπλέον, αν το παιδί είναι εκείνη τη στιγμή φορτισμένο συναισθηματικά, θα φορτιστεί ακόμη περισσότερο.
Την ίδια στιγμή βέβαια δεν μπορούμε να αφήσουμε έτσι ένα τέτοιο περιστατικό και να νομίζει το παιδί ότι είναι εντάξει να χτυπάει τους άλλους. Τι κάνουμε λοιπόν; Θα πρέπει να παραμείνουμε ψύχραιμοι και αρχικά να δείξουμε κατανόηση σε αυτό που αισθάνεται. Για παράδειγμα: «καταλαβαίνω γιατί είσαι θυμωμένος που σου πήρε το παιχνίδι σου», έτσι ώστε το παιδί να γνωρίζει πως υπάρχει χώρος και για αυτού του είδους τα συναισθήματα. Όμως, άλλο το συναίσθημα και άλλο η συμπεριφορά. Αυτό καλούμαστε να εξηγήσουμε στα παιδιά από μικρή ηλικία.
Έτσι, χωρίς να χάσουμε την ψυχραιμία μας θα πρέπει να είμαστε σαφείς και να πούμε «είναι εντάξει να νιώθεις θυμωμένος, δεν είναι εντάξει να χτυπάς τους άλλους, ούτε τα αδέρφια σου, ούτε κανέναν». Το σημαντικό λοιπόν είναι να βάζουμε όρια, την ίδια στιγμή που το παιδί καταλαβαίνει όμως ότι κατανοούμε το συναίσθημά του.
