Οι σημερινές μαμάδες δεν μοιάζουμε καθόλου με τις μαμάδες των παλαιότερων γενιών. Μια μαμά σήμερα θα ρωτήσει το παιδί της αν θέλει “τοστ ή αυγό” για σνακ, ενώ παλιά απλά σέρβιραν το σνακ, μια μαμά σήμερα θα ρωτήσει την άποψη του παιδιού της για τη διακόσμηση του δωματίου του, ενώ παλιά απλά αγόραζαν ό,τι έπιπλα ήθελαν και μια μαμά σήμερα θα πει “συγγνώμη” στο παιδί της σε πολύ περισσότερες περιπτώσεις από ό,τι παλιότερα. Οι σημερινές μαμάδες έχουμε διαβάσει περισσότερα βιβλία, ασχολούμαστε περισσότερο με την ψυχική υγεία των παιδιών μας, την επικοινωνία που έχουμε μαζί τους και τον τρόπο με τον οποίο δείχνουμε την αγάπη μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι αγαπάμε τα παιδιά μας περισσότερο, απλά το δείχνουμε με άλλο τρόπο.
Μήπως όμως παρά-είμαστε καλές; Μήπως οι μαμάδες μας ήταν πιο ανάλαφρες, πιο ισορροπημένες, πιο ξέγνοιαστες επειδή ήταν… πιο αυστηρές κι ίσως και λίγο πιο αδιάφορες; Τα παιδιά μπορεί να χρειάζονται πιο ‘κακές μαμάδες’ κι όταν λέμε κακές δεν εννοούμε αυταρχικές και κακόβουλες, απλά πιο αυστηρές. Τόσο ελάχιστα αυστηρές για να μας πουν μια μέρα τα παιδιά μας “είσαι κακιά”, έτσι από πείσμα.
Οι μαμάδες δεν χρειάζεται να είναι υπερβολικά αυστηρές και σίγουρα δεν πρέπει να δείχνουν αδιαφορία στις απόψεις και τα συναισθήματα των παιδιών τους. Τα παιδιά χρειάζονται χώρο για να ανακαλύψουν τη δημιουργικότητά τους και τα χαρίσματά τους. Όμως χρειάζονται και όρια. Μια δόση ‘tough love’, όπως την αποκαλούν οι Αμερικάνοι, σε καταστάσεις που θα μάθουν στα παιδιά τις συνέπειες των πράξεών τους, αλλά και τα όρια που δεν πρέπει να ξεπερνούν ως παιδιά αλλά και ως μελλοντικοί ενήλικες.
Μια μαμά που δεν επιτρέπει στο παιδί της να πάρει tablet, δεν είναι κακιά, του θέτει όρια. Μια μαμά που φτιάχνει στο παιδί της μεσημεριανό -χωρίς να το ρωτήσει τι θέλει- είναι μια μαμά που σέβεται τον χρόνο της και δείχνει στο παιδί της πως να σεβαστεί κι εκείνο με τη σειρά του όσα κάνει η μαμά. Μια μαμά που δεν επιτρέπει στην έφηβη κόρη της να επιστρέψει αργά στο σπίτι, δείχνει ότι στη ζωή υπάρχουν κανόνες.
Αυτοί οι κανόνες και τα όρια αγάπης, θα κάνουν συχνά τα παιδιά μας να μας χαρακτηρίζουν “κακούς”. Ίσως τότε να ξέρουμε ότι κάνουμε καλή δουλειά ως γονείς. Γιατί οι “κακές μαμάδες” δεν μεγαλώνουν απλά τα παιδιά τους, μεγαλώνουν μελλοντικούς ενήλικες. Τα αφήνουν να κάνουν λάθη και να ανακαλύψουν τις συνέπειες, τους δίνουν ευκαιρίες να βοηθήσουν στο σπίτι, τα αφήνουν να αποτύχουν (κι ας τρέμουν), δεν τα δικαιολογούν όταν κάνουν κάτι που δεν είναι σωστό ή αγενές. Οι “κακές μαμάδες” τηρούν τον λόγο τους. Τα παιδιά τους ξέρουν ότι αν ξεφύγουν από τους κανόνες του σπιτιού δεν θα δουν τηλεόραση, δεν θα έχουν laptop, δεν θα επισκεφτούν τον φίλο τους. Κι έτσι μια μέρα θα καταλάβουν τι σημαίνει όρια, κανόνες, σεβασμός, ανεξαρτησία και αληθινή αγάπη.
