Τα παιδιά επαναστατούν. Είναι στη φύση τους. Μ’αυτό τον τρόπο, άλλωστε, αναπτύσσουν την ανεξαρτησία τους και την ικανότητά τους να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις. Έτσι, όσο λιγότερο αναγκάζονται να επαναστατούν, τόσο πιο κοντά στους γονείς τους θα νιώθουν.
Για να επιτευχθεί αυτό, είναι καλό οι κανόνες που βάζουμε σ’ένα παιδί να επιλέγονται με σύνεση και να εφαρμόζονται με ευελιξία. Έτσι, ώστε, το παιδί ν’αισθάνεται ασφαλές κι ευπρόσδεκτο απ’τον γονέα. Να’χει το “θάρρος” και την επιθυμία να συζητήσει τις όποιες διαφωνίες ή λάθη. Ή εν πάση περιπτώσει, όλα αυτά που το απασχολούν.
Ουσιαστικά, ένας ανοιχτός διάλογος μπορεί να είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται το παιδί. Για να πάρει μαθήματα, να διορθώσει πράγματα, να δεχτεί συμβουλές.
Μια άλλη πηγή σύγκρουσης είναι οι διαφορετικές εποχές που μεγαλώνουμε.
Τα παιδιά έχουν την ψευδαίσθηση ότι τα ξέρουν όλα. Φυσικά δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Αυτό που, ίσως, ισχύει είναι πως τα παιδιά μπορεί να γνωρίζουν κάτι για τους γονείς τους, που οι ίδιοι δεν το αντιλαμβάνονται.
Όλοι οι γονείς θέλουν να ενσταλάξουν τις σωστές αξίες στα παιδιά τους. Θέλουν, ιδανικά, τα παιδιά να πιστεύουν αυτά που πιστεύουν και οι ίδιοι. Φυσικά αυτό είναι απίθανο να συμβεί. Και, ίσως, να είναι και καλύτερα. Οι εποχές αλλάζουν και τα παιδιά απ’τη φύση τους είναι πιο ανοιχτόμυαλα και δεκτικά σε νέα πράγματα. Οι γονείς, επειδή δεν τα γνωρίζουμε, τα βαφτίζουμε “κακά” και επικίνδυνα.
Όμως, μας αρέσει δεν μας αρέσει, ο κόσμος αλλάζει και μαζί του αλλάζουν κοινωνικές αξίες, πεποιθήσεις και πρακτικές. Υπάρχει πάντα ένα κενό γενιάς που μεγαλώνει, αν ο γονιός δεν συμβαδίζει με τις εξελίξεις.
Στις περιπτώσεις αυτές, απ’το να προσπαθούμε να πείσουμε το παιδί μας χωρίς αποτέλεσμα, είναι καλύτερα να “συμφωνήσουμε ότι διαφωνούμε”. Έτσι, ώστε, να μπορεί να διατηρηθεί ο σεβασμός της φιλίας. Άλλωστε αυτό είναι κάτι που κάνουμε και με τους φίλους μας όλη την ώρα. Δεν τους αναγκάζουμε να σκέφτονται και να ενεργούν με τον τρόπο μας. Άρα δεν μπορούμε να έχουμε αυτήν την απαίτηση από τα παιδιά μας.
Εάν οι στρατηγικές μάθησης που ακολουθούμε, δεν δημιουργούν φιλικό κλίμα με τα παιδιά μας, τότε κάτι κάνουμε λάθος. Κάτι πρέπει να αλλάξουμε.
Τα καλά νέα είναι ότι ποτέ δεν είναι αργά για να δημιουργήσουμε μια πραγματική φιλία με το παιδί μας. Το μόνο που χρειάζεται είναι αμοιβαίος σεβασμός, ανοιχτή επικοινωνία, δίκαιη κρίση και καθαρή αγάπη. Ο γονέας πρέπει ν’αγκαλιάσει το παιδί του. Πρέπει ν’αποδεχτεί όλα τα δυνατά και αδύναμα σημεία του, καθώς και τους τρόπους με τους οποίους συμφωνούν και διαφωνούν.
Ελεύθερη Απόδοση και μετάφραση: Έλενα Θάνου
