Όταν τα παιδιά απορρυθμίζονται από έντονα συναισθήματα, χρειάζονται έναν γονέα που είναι… «ρυθμισμένος», δηλαδή ψύχραιμος. Χρειάζονται κάποιον να τα καθοδηγήσει. Το ότι παραμένουμε ψύχραιμοι δεν δίνει βέβαια στα παιδιά το δικαίωμα να μας λένε άσχημα, η ψύχραιμη παρουσία μας έχει ως μόνο στόχο να τα βοηθήσει να επανέλθουν σε ισορροπία.
Υπάρχει μια ομάδα παιδιών όμως που συνήθως μας απομακρύνουν τις στιγμές που στην πραγματικότητα μας χρειάζονται περισσότερο. Κι όμως τότε φωνάζουν: «Φύγε, σε μισώ!».
Αυτό δεν ακούγεται απλά δύσκολο, είναι δύσκολο. Τι χρειάζεται λοιπόν να κάνουμε;
Ας δούμε πως 2 διαφορετικές αντιδράσεις μπορεί να στείλουν πολύ διαφορετικά μηνύματα στα παιδιά. Ας πούμε ότι το παιδί έχει κλειστεί στο δωμάτιο του και φωνάζει «άσε με ήσυχο, φύγε από εδώ».
1η πιθανή αντίδραση: «Εντάξει! Αν δεν θες τη βοήθεια μου, δεν θα σου τη δώσω»
Αυτό που ακούει το παιδί είναι: Τα συναισθήματα που κατακλύζουν εμένα κατακλύζουν και τον γονιό μου.
Αυτό που θα κρατήσει, λοιπόν, είναι: “Είμαι «πολύ» για τους άλλους. Τα έντονα συναισθήματα δεν είναι καλά». Αυτό προκαλεί ενοχές, ντροπή και οδηγεί σε ακόμη μεγαλύτερη αποσταθεροποίηση.
2η πιθανή αντίδραση: «Είναι εδώ- ό,τι κι αν νιώθεις δεν με φοβίζει»
Αυτό που ακούει το παιδί είναι: «Τα συναισθήματα που κατακλύζουν εμένα, δεν κατακλύζουν τον γονιό μου»
Αυτό που θα κρατήσει είναι: «Τα έντονα συναισθήματα είναι τελικά διαχειρίσιμα. Θα είμαι εντάξει». Αυτό μειώνει τις ενοχές και την ντροπή.
