Έτσι, αγχωμένα και υστερικά, κύλησαν κάποια χρόνια. Το μωρό είχε γίνει παιδάκι, έπρεπε να πάει σχολείο. Επιθεώρησα όλους τους χώρους του σχολείου. Πέρασα από συνεντεύξεις τις δασκάλες. Τσέκαρα αν υπάρχουν σκάλες ή άλλες κακοτοπιές κι έστειλα δείγματα από το νερό της βρύσης στο Γενικό Χημείο του κράτους. Τον πρώτο μήνα του Νηπιαγωγείου τον πέρασα κρεμασμένη έξω από τα κάγκελα: Κι αν έπεφτε ενώ έτρεχε; Κι αν κάποιο άλλο παιδάκι τον έσπρωχνε; Αν διψούσε, πεινούσε, ίδρωνε και δεν υπήρχε άνθρωπος να του αλλάξει το φανελάκι;
Οι δασκάλες έτρεμαν τις επισκέψεις μου, οι οποίες είχαν τον αγχωτικό χαρακτήρα μιας στρατιωτικής επιθεώρησης:
Γιατί δεν υπήρχε αντισηπτικό έξω από κάθε τάξη; Γιατί δεν υπήρχε αντιολισθητική ταινία στα σκαλοπάτια; Γιατί επέτρεπαν στα μυξιασμένα παιδάκια να παραμένουν στο σχολείο, μεταδίδοντας το κρυολόγημά τους στα υγιή; Οι νηπιαγωγοί – δε θα το κρύψω… – προχώρησαν σε εορταστικό τριήμερο, όταν «πήραμε» απολυτήριο νηπιαγωγείου.
Και μετά ήρθε το σχολείο… Τα ίδια και χειρότερα – δε θα τα περιγράψω, πήρατε την εικόνα. Στο μεταξύ το μωράκι μου είχε μεγαλώσει αρκετά ώστε να εκφράζει και άποψη:
-« Πλύνε τα χεράκια που γύρισες από το σχολείο…»
– « Παράτα με, μαμά..»
– « Φόρεσε ένα έξτρα φούτερ, κάνει παγωνιά»
– « Παράτα με, μαμά..»
– « Πω πω, έχεις πυρετό..»
– « Παράτα με, μαμά..»
– « Φάε τα φασολάκια, κάνουν καλό στο έντερο»
– « Παράτα με, μαμά..»
Μπουκωμένος από την προστασία, το παιδί μου είχε αρχίσει να αντιδρά. Η υπερβολική στοργή μου τον έπνιγε σαν στενό κολάρο. Άρχισε να μου κρύβει διάφορα θέματά του, για να γλιτώσει τις επιπλοκές του άγχους μου. Αρρώσταινε και μου το’ κρυβε. Ερχόταν χτυπημένος από άλλα παιδιά, και μου έλεγε πως σκόνταψε στο διάλειμμα. Άρχισε να με αποφεύγει, άρχισε να λέει ψέματα, άρχισε να μου κλείνει την πόρτα στα μούτρα..
Κάτι πήγαινε λάθος. Τι; Εγώ!
Μου πήρε 13 χρόνια να διαγνώσω πως είχα πρόβλημα. Ψάχνοντας, διαβάζοντας κι ερευνώντας.
Πηγαίνοντας σε γιατρούς κι ειδικούς, διαπίστωσα πως η υπερπροστασία εκθέτει τα παιδιά στους ίδιους κινδύνους με την αδιαφορία.
Ίσως και σε χειρότερους. Τα παιδιά ασφυκτιούν και καταπιέζονται. Προχωρούν, αντιδραστικά, σ’επικίνδυνες συμπεριφορές για να δοκιμάσουν τα όριά τους.
Για να γνωρίσουν τον κόσμο – που εμείς, με την υπερπροστασία, τους τον στερούμε.
Επιπρόσθετα, συχνά παραμένουν ανώριμα συναισθηματικά, γιατί την ώρα που, ως μάνα, ελέγχεις αν φόρεσε ζακέτα ή αν έπλυνε τα χέρια του μετά το μπάσκετ, ξεχνάς να του εμφυσήσεις δύναμη. Ξεχνάς να του εκφράσεις αγάπη…
Ξεχνάς να διδάξεις στο παιδί πως η ζωή είναι ένας χωροχρόνος, γεμάτος κινδύνους αλλά και γεμάτος προκλήσεις, που οφείλεις να τον ζήσεις χαρούμενος και δυνατός, με προσοχή αλλά και με ενθουσιασμό, γνωρίζοντας μεν τα όριά σου, αλλά τολμώντας ταυτόχρονα να πατάς τους φόβους σου.
