Μπορεί κανείς να φανταστεί πως είναι να προσγειώνεται στην αγκαλιά σου ο ίδιος ο ήλιος; Έτσι, ακριβώς ένιωσα, όταν μετά τη γέννα, ο γιατρός άφησε στο στήθος μου τον γιο μου.
Όλες οι, μέχρι τότε, χαρές έσβησαν. Όλη η ουσία της ύπαρξής μου συμπυκνώθηκε στα 2.800 γραμμάρια της δικής του ύπαρξης. Εντελώς παρανοϊκά, τρελή απ’τη χαρά και την ευθύνη, πίστεψα πως από εκείνη την στιγμή, είχα κάνει ένα περίεργο συμβόλαιο με τον Θεό. Την εξής συμφωνία: Πως θα τον προστατεύουμε και οι δυο, για πάντα. Αναγνωρίζοντας, όμως, πως ο Θεός έχει κι άλλες επείγουσες δουλειές, αποφάσισα να επωμιστώ εξολοκλήρου την ευθύνη της προστασίας του παιδιού μου, παριστάνοντας το Θεό.
Ο ρόλος αυτός ξεκίνησε αμέσως. Από το μαιευτήριο, ακόμη. Αντί να χαλαρώνω όπως όλες οι λεχώνες, εγώ τριγυρνούσα έξω απ’το θάλαμο νεογνών – διπλωμένη σαν σουγιάς απ’τον πόνο της φρέσκιας καισαρικής – επιχειρώντας κάθε 10′ αιφνιδιαστικές επισκέψεις, που έφερναν στα όριά τους τις νοσηλεύτριες. Είχε ταϊστεί σωστά το μωρό μου, είχε αλλαχθεί εγκαίρως, ποια θερμοκρασία είχε ο θάλαμος, τι ποσοστό υγρασίας; Μήπως δεν είχε ρευτεί αρκετά, μήπως δεν είχε πλυθεί σωστά; Κι αν γλιστρούσε από τα χέρια της νοσηλεύτριας την ώρα που τον έπλενε; Είχε αποστειρώσει σωστά το μπιμπερό το προσωπικό; Είχε σφουγγαριστεί με χλωρίνη το πάτωμα; Πόσες ακριβώς ώρες είχε κοιμηθεί το μωρό μου; Πόσες ακριβώς φορές είχε λερώσει την πάνα; Όλα αυτά είχαν μετατρέψει την εξαήμερη νοσηλεία μας στο μαιευτήριο σε εφιάλτη. Όχι δικό μου. Των νοσηλευτριών. Οι οποίες αμέσως μόλις πήραμε εξιτήριο, διοργάνωσαν πάρτι για να γιορτάσουν την απελευθέρωσή τους, από μένα, τον τύραννο…
Στο σπίτι τα πράγματα γίνανε χειρότερα. Παρέμενα, σχεδόν, ξύπνια για ένα εξάμηνο, ώστε να μπορέσω να προλάβω κάθε επιθυμία του μωρού και να μηδενίσω κάθε πιθανή επιπλοκή. Κι αν πνιγόταν από κάποια αναγωγή; Κι αν έμενε με την πάνα λερωμένη; Αν ζεσταινόταν; Αν κρύωνε; Δεν χρειάζεται να πω πως δεν επέτρεπα σε κανέναν να μας επισκεφτεί, εκτός αν είχε πρόσφατο πιστοποιητικό καλής υγείας. Για να αγγίξουν το μωρό οι υπόλοιποι έπρεπε να περάσουν πρώτα από κλίβανο αποστείρωσης. Να αλλάξουν ρούχα και να πλύνουν τα χέρια με αντισηπτικό. Απαγόρευα τα φιλιά. Απαγόρευα τις άσκοπες αγκαλιές των παππούδων κι οτιδήποτε μπορούσε να εκθέσει το μωρό σε κίνδυνο, αγνοώντας πως εγώ το εξέθετα στο μεγαλύτερο κίνδυνο από όλους:
Αυτόν της υπερπροστασίας…
Διαβάστε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
