«Άκουσα ότι ήταν το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο. Η μεγαλύτερη αγάπη που θα ένιωθα ποτέ. Το πιο δύσκολο πράγμα που θα έκανα ποτέ.
Όλα αυτά είναι αλήθεια.
Το να είσαι μαμά είναι τόσο υπέροχο, και τόσο μεγάλη πρόκληση, όσο οτιδήποτε άλλο έχω βιώσει.
Άκουσα επίσης ότι ήταν σκληρή δουλειά. Με κάποιο τρόπο, δεν το βλέπω με αυτόν τον τρόπο. Παρόλο που χρειάζεται τον μέγιστο βαθμό αφοσίωσης που έχω δείξει ποτέ, απλά δεν είναι σκληρή δουλειά. Είναι φυσική. Είναι πρωταρχική. Είναι σταθερή. Αλλά δεν είναι σκληρή δουλειά. Είναι κυριολεκτικά η μεγαλύτερη τιμή της ζωής μου.
Αυτό που κανείς δεν μου είπε ήταν ότι όταν έγινα μαμά, θα πήγαινα από τον “πολύ χρόνο για μένα”, στο να δίνω το 95% περίπου του χρόνου μου, για την κόρη μου. Δραματική διαφορά. Πιο δραματική από ότι θα μπορούσα να περιγράψω με λέξεις.
Δεν μιλάω απλά για την αλλαγή μιας πάνας. Δεν εννοώ μόνο το να το κρατάς αγκαλιά όταν κλαίει, αλλά αυτό που ήδη θηλάζεις και σιδερώνεις ζιπουνάκια όλο το πρωί ενώ προσπαθείς να θυμηθείς αν έχεις φάει κάτι την ίδια στιγμή που θα ήθελες όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, απλά να πάρεις έναν υπνάκο.
Κάθε μητέρα με την οποία έχω μιλήσει ποτέ, που έμενε στο σπίτι όλη μέρα, τις περισσότερες μέρες, φροντίζοντας το παιδί της, λέει ότι θα ήταν πολύ πιο εύκολο να πάει στη δουλειά. Σε μια οποιαδήποτε δουλειά. Αυτές οι μητέρες συγκρίνουν το έργο της φροντίδας ενός παιδιού στο σπίτι με την μετάβαση σε μια εργασία πλήρους απασχόλησης. Μια μαμά το πήγε ακόμα παραπέρα και μου είπε ότι το να δουλέψει εκτός σπιτιού θα είναι σαν διακοπές. Μπορείς να είσαι στο αυτοκίνητό σου μόνη σου, χωρίς να σε διακόπτει κανείς, κανείς που ναχρειάζεται ολοκληρωτικά την ύπαρξή σου. Είσαι μόνο εσύ στο αυτοκίνητο. Σίγουρα υπάρχουν μητέρες που εργάζονται από το σπίτι – φροντίζοντας το παιδί τους και διατηρώντας ταυτόχρονα μια εργασία πλήρους απασχόλησης- που λένε ότι η δουλειά τους έξω από το σπίτι τους φαίνεται πιο δύσκολη. Παρόλα αυτά είναι πολλές οι μητέρες που βρίσκουν το πλήρες ωράριο εργασίας για τη φροντίδα των παιδιών τους πιο σκληρό από μια εργασία πλήρους απασχόλησης εκτός σπιτιού.
Η φροντίδα ενός παιδιού – στο σπίτι, όλη την ημέρα – είναι η πιο υποτιμημένη εργασία στην εποχή μας.
Για την πλήρη φροντίδα ενός παιδιού, η μητέρα (ή ο πατέρας, όταν είναι αυτός ο κύριος φροντιστής) πρέπει να παρέχει ένα τεράστιο ποσοστό φροντίδας, όσο το δυνατόν πληρέστερα, για τις σωματικές, συναισθηματικές, ψυχικές και πνευματικές ανάγκες του παιδιού. Όταν αυτή είναι η δουλειά σου όχι μόνο κατά τη διάρκεια των τυπικών ωρών εργασίας (9-5), αλλά από τη στιγμή που ξυπνούν τα παιδιά και έως ότου πάνε για ύπνο, και επιπλέον ενώ κοιμούνται επειδή είσαι “καλωδιωμένη” να ακούς κάθε τους κίνηση … είναι πολύ!
Είναι εύκολο να χάσουμε τις ισορροπίες και να μην κάνουμε αρκετά διαλείμματα μέσα στην μέρα; Ναι!
Όλες οι μητέρες αξίζουν πολύ μεγαλύτερη εκτίμηση της δουλειάς τους από όση λαμβάνουν; Ναι!
Εναπόκειται σε εμάς να το κάνουμε αυτό – να κάνουμε τον κόσμο να σέβεται περισσότερο τις γυναίκες, τις μητέρες, τα παιδιά και την ίδια την ζωή; Ναι!
Δεν θα προσπαθήσω να περιγράψω σε αυτή την ανάρτηση τί συνεπάγεται η δική μου εμπειρία μητρότητας ως εργασία πλήρους απασχόλησης. Αλλά θα πω ότι είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ, σχεδόν απερίγραπτη, και μη ορατή για τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Η δυσκολία του να περιγράψουμε την αποκλειστική φροντίδα ενός παιδιού με λέξεις, είναι ένας από τους λόγους που υποτιμάται ως εργασία. Οι άνθρωποι δυσκολεύονται να εκτιμήσουν κάτι όταν δεν μπορούν να το καταλάβουν ή να το μετρήσουν.
Η μητρότητα έχει το τίμημά της χωρίς αυτοφροντίδα; Ναι!
Αυτή τη στιγμή, όπως γράφω, έχω μια ημικρανία. Είναι η 4η μου ημικρανία και όλες έχουν συμβεί σε ένα χρόνο. Ορμόνες + άγχος + ελλιπής ύπνος + λίγη αυτοφροντίδα = ΑΟΥΤΣ. Ημικρανία. Η πίεση μιλάει στο σώμα μου λέγοντας: “Stop, Jessica.”
Γράφω αυτό το κείμενο για τις γυναίκες που περιμένουν το πρώτο τους παιδί, τις νέες μητέρες, τις υπόλοιπες μητέρες, και για εμένα. Γιατί: αυτοφροντίδα! Το να γράφω, είναι θεραπεία για μένα. Και γιατί πιστεύω ότι είναι σημαντικό να συνδεόμαστε με την κοινότητα. Χρειάζεται να “θεραπευτούμε από την απομόνωση”.
Εάν είσαι έγκυος ή μόλις γέννησες μια νέα ζωή, άκου το εξής: είσαι ένας ήρωας. Έδωσες το σώμα σας για μια άλλη ζωή για να αναπτυχθεί σε αυτό και από αυτό. Έκανες ή πρόκειται να κάνεις το μέγιστο πράγμα που μπορεί να κάνει ένα ανθρώπινο σώμα: άφησες μια νέα ζωή να βγει μέσα από αυτό το σώμα.
Είναι το πιο φυσικό και άγριο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε. Και είμαστε φτιαγμένες για αυτό. Και είναι ηρωικό, όλα μαζί ταυτόχρονα.
Αγαπητή Μαμά,
Δεν θα υπάρξει ποτέ μια στιγμή που δεν θα είσαι το πιο σημαντικό κομμάτι στον δικό σου ξεχωριστό κόσμο.
Εάν είσαι σαν εμένα, θα νιώσεις την πιο απερίγραπτη και πρωτόγνωρη έλξη για να κάνεις τα πάντα και οτιδήποτε για τομωρό σου. Και να είσαι μαζί του σχεδόν όλη την ώρα.
Ακολούθησε αυτό το ένστικτο. Ενέδωσε στο να ζητήσεις βοήθεια για να το καταφέρεις. Μην δώσεις τίποτα λιγότερο από όλο σου τον εαυτό.
Τα μωρά είναι το μεγαλύτερο θαύμα. Η ζωή αναδύεται μέσα από μια άλλη ζωή. Δεν μπορούμε να το κατανοήσουμε πλήρως με το μυαλό μας. Χρειάζεται να εμπλέξουμε τις καρδιές μας και τα πρωτόγονα ένστικτά μας για να το εκτιμήσουμε πλήρως.
Τα μωρά είναι ιδιοφυΐες και έχουν αστείρευτη ενέργεια. Οπότε δώσε του κι εσύ όλη σου την ενέργεια. Δεν υπάρχει πιο ανταποδοτική επένδυση από αυτήν.
Και στις στιγμές που αισθάνεσαι ότι πραγματικά χρειάζεσαι να κοιμηθείς και ο σύζυγός σου ή η καλύτερή σου φίλη ή η μητέρα σου ή μια καλή γειτόνισσα, είναι διαθέσιμοι – ζήτα την βοήθειά τους. Άφησε τα χέρια των αγαπημένων σου να φτιάξουν μια αγκαλιά για το πολύτιμο μωρό σου ενώ εσύ: ΚΟΙΜΗΣΟΥ. Μη στερήσεις την ευκαιρία από κάποιον άλλο που σε αγαπά, να γνωρίσει και να φροντίσει το πολύτιμο παιδί σου. Μη τους στερήσεις την ευκαιρία να φροντίσουν κι εσένα την ίδια. Ξέρεις πόσο όμορφο είναι άλλωστε να νοιάζεσαι για τους άλλους.
Εάν υποφέρεις από σωματικές, διανοητικές ή συναισθηματικές δυσκολίες, χρειάζεται να αναλάβεις δράση για να φροντίσεις τον εαυτό σου. Μπορείς να δώσεις μόνο όσα έχεις. Εάν η δεξαμενή σου είναι γεμάτη, μπορείς να δώσεις και στους άλλους. Εάν η δεξαμενή σου είναι άδεια, χρειάζεται να την γεμίσεις μαμά.
Αισθάνεσαι ότι υποτιμούν τον κόπο και την προσπάθειά σου; Ανασυγκροτήσου και διώξε από πάνω σου αυτή την σχεδόν εφηβική και επιπόλαια προοπτική που έχουμε σαν κοινωνία για την αυτοφροντίδα – ειδικά για τις γυναίκες – και ΖΗΤΗΣΕ ΤΗΝ. Ρώτησε πέντε αγαπημένα σου πρόσωπα να σου πουν, σε ένα email ή ένα μήνυμα ή προσωπικά, τί θαυμάζουν σε εσένα. Δώσε τους το έναυσμα να γεμίσουν την δεξαμενή σου. Αυτή είναι η κοινότητα που χρειαζόμαστε.
Είμαστε φτιαγμένοι για να φροντίζουμε ο ένας τον άλλον, όχι για να λιμοκτονούμε όταν χρειαζόμαστε κάτι τόσο σημαντικό όσο το να νιώσουμε ότι αξίζουμε. Ξεπέρασε το “αυτό σημαίνει ότι είμαι αδύναμη και ανασφαλής”. Αυτό σημαίνει ότι είσαι ΖΩΝΤΑΝΗ.
Είσαι απείρως σημαντική. Το μωρό σου είναι καλύτερα όταν το θυμάσαι αυτό.
Και όσο για εμένα;
Λιγότερο: χρόνο σε οθόνες και ειδικά μετά το βράδυ. Ένα διάλειμμα από το Facebook για το υπόλοιπο καλοκαίρι ή τουλάχιστον για μερικές εβδομάδες. Λιγότερη πίεση στην καθημερινότητα. Λιγότερο άγχος να απαντήσω σε μηνύματα και emails αμέσως.
Περισσότερο: εμπιστοσύνη στο ότι όλα εξελίσσονται και αλλάζουν. Περισσότερος βελονισμός, μασάζ, άσκηση, ύπνος. Περισσότερος χρόνος μόνη μου, για τον εαυτό μου, τώρα που η κόρη μου είναι 3 ετών και 4 μηνών.
Ναι, δεν είναι πυρηνική φυσική. Ωστόσο, κατά κάποιο τρόπο, το να φροντίσεις τον εαυτό σου, μερικές φορές φαίνεται σαν το πιο δύσκολο πράγμα που πρέπει να κάνεις. Ένα μικρό βήμα κάθε φορά, μαμά. Θα το κάνουμε μαζί αυτό.»
⁂ Πρωτότυπο Κείμενο: Jessica Rios
⁂ Μετάφραση • Επιμέλεια Κειμένου: Healing Stories – Χριστίνα Σκλαβενίτη Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια
