Ήταν ακόμα ένα βράδυ που ετοίμαζα την κόρη μου για ύπνο. Ήταν ένα δύσκολο βράδυ, γιατι δεν κοιμόταν με τίποτα. Έκλαιγε, γκρίνιαζε, παραπονιόταν διαρκώς.
Ήξερα ότι κάποιο καινούριο δόντι ετοιμαζόταν να κάνει την εμφάνισή του, γι’ αυτό και ήταν ανήσυχη. Ήξερα ότι είναι μωρό και ήξερα ότι έπρεπε να κάνω υπομονή. Έλα όμως που η υπομονή μου είχε εξαντληθεί καθώς ήμουν στο πόδι από τις 6 το πρωί, και ένιωθα ότι τα νεύρα μου ήταν τόσο τεντωμένα που μου ερχόταν να της φωνάξω δυνατά “κοιμήσου επιτέλους”.
Ένιωθα απογοητευμένη και ανήμπορη και για να μην βάλω τις φωνές άρχισα να επαναλαμβάνω μέσα στο μυαλό μου τη φράση “κοιμήσου, κοιμήσου, κοιμήσου, κοιμήσου επιτέλους” μέχρι που το είπα και δυνατά, πολύ δυνατά. Αυτόματα ένιωσα ενοχή και ντροπή και ρώτησα τον εαυτό μου “τι είδους ήρεμη μαμά θέλω να είμαι τελικά;”.
Το επόμενο πρωί προσπάθησα να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη. Τι είναι τελικά μια ήρεμη μαμά; Είναι μια μάνα που δεν έχει αρνητικά συναισθήματα; Όχι, βέβαια. Μια ήρεμη μητέρα δεν είναι αυτή που δεν έχει αρνητικά συναισθήματα. Είναι αυτή που μπορεί και ελέγχει αυτά τα συναισθήματα και κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί ώστε να μην τα μεταφέρει κυρίως στο παιδί της και στους άλλους.
Καθημερινά διδάσκουμε τα παιδιά μας πως πρέπει να αποδέχονται τα συναισθήματά τους. Και πολύ καλά κάνουμε. Αυτό που δεν είναι αποδεκτό, είναι η κακή συμπεριφορά. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τις εξαντλημένες μητέρες, όπως είμαι εγώ κι εσείς. Μπορούμε να είμαστε ανυπόμονες και εκνευρισμένες όταν τα παιδιά δεν κοιμούνται, γιατί θέλουμε να ησυχάσουμε, θέλουμε να τελειώσουμε το βουνό με τα ασιδέρωτα ρούχα, να στείλουμε κάποια μειλ, να κοιτάξουμε το ταβάνι ή την τηλεόραση ώστε να κατεβάσουμε τον διακόπτη για λίγο μέχρι την επόμενη μέρα. Και είμαστε έξαλλες που δεν μπορούμε να το κάνουμε. Πόσο ανθρώπινο και κατανοητό. Δεν είμαστε τέλεις στο κάτω κάτω. Και αυτά τα συναισθήματα είναι τόσο φυσιολογικά. Και οφείλουμε να τα αγκαλιάσουμε. Οφείλουμε παράλληλα να τα αποδεχτούμε, να τα δικαιολογήσουμε και να δουλέψουμε πάνω σε αυτά.
Δεν είναι καλό για τα μικρά παιδιά μας, να ξεσπάμε πάνω τους επειδή είμαστε κουρασμένες. Και αν το κάνουμε, οφείλουμε να τους ζητήσουμε συγγνώμη και να συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε μείνει.
Αν τα παιδιά μας είναι μεγαλύτερα και καταλαβαίνουν, μπορούμε να πούμε “δώσε μου χρόνο, είμαι πολύ κουρασμένη τώρα για να το συζητήσω”, αντί να πούμε “ωχ εσύ μου έλειπες αυτή τη στιγμή που πνιγομαι, δεν το βλέπεις;”.
Τα παιδιά δεν θέλουν μια τέλεια μητέρα που σαν καλή νεράιδα είναι πάντα διαθέσιμη να εκπληρώσει κάθε επιθυμία τους και να τα κάνει διαρκώς χαρούμενα. Θέλουν μια ήρεμη μητέρα, που αντιμετωπίζει τις καταστάσεις ισορροπημένα, που ζητάει το χρόνο της όταν δεν είναι καλά για αντεπεξέλθει καλύτερα, που ξέρει να ντιλάρει τα συναισθήματά της. Και επειδή τα μωρά δεν είναι σε θέση να σας δώσουν χρόνο, γιατί δεν καταλαβαίνουν, και οι ανάγκες τους είναι επιτακτικές, μην ξεσπάσετε πάνω τους. Εκλογικεύστε την κατάσταση, δώστε τους την υπομονή σας και να σκέφτεστε ότι αυτό δεν θα κρατήσει για πάντα.
Απόδοση Έλενα Θάνου, mother.ly
