Θηλασμός – Το ταξίδι μας
Ξημερώματα δευτέρας ήρθε στον κόσμο ένα πανέμορφο πλάσμα και λέω πανέμορφο όχι γιατί μοιάζει με άγγελο, όπως όλα τα νεογέννητα μωράκια, αλλά γιατί σου δημιουργεί πανέμορφα συναισθήματα που σε γεμίζουν απλά κοιτώντας το, έχοντας το στην αγκαλιά σου. Πολλοί λένε ότι με το που γεννηθεί το μωρό σου η δέρμα με δέρμα επαφή είναι το πρώτο πράγμα που έχεις να κάνεις (και ακολουθεί τεράστια λίστα με αυτά που έχεις να κάνεις). Πολλές μαίες υποστηρίζουν τον θηλασμό εκείνη τη στιγμή (τιιιι;!!!).
Ο θηλασμός μου φαινόταν πάντα ένα βουνό, πολύ πριν γεννήσω.
Ήταν για μένα η μεγαλύτερη δυσκολία. Πώς θα τα καταφέρω; Έχω γάλα σε επάρκεια για το μωρό μου; Κι αν δεν μπορεί να πιάσει τη θηλή; Να δώσω ξένο; Και τι γάλα να είναι αυτό το ξένο;
Αρκέστηκα στην επαφή δέρμα με δέρμα.
Όταν πήγα στο δωμάτιο περίμενα με αγωνία να μου φέρουν το μωρό, στο πίσω μέρος του μυαλού μου ο θηλασμός, το πρωτόγαλα. Το μωρό καταφθάνει! Έλα όμως που δεν πιάνει τη θηλή και κλάμα το μωρό, κλάμα κι εγώ που νιώθω ανεπαρκής (πόσες φορές να το σκεφτόμουν άραγε τότε αυτό το ανεπαρκής; Και τι σημαίνει ανεπαρκής;).
Οι μέρες κυλούν το μωρό μια πιάνει, δέκα δεν πιάνει.
Μπαίνω σε σχετικά αυστηρή δίαιτα μιας και το γάλα μου την επηρέαζει στομαχικά. Με συμβουλές από τις μαίες και συνεχείς προσπάθειες και ποικίλα μέσα τα καταφέρνουμε και με μεγάλη επιτυχία. Οι μέρες κυλούν και στο σπίτι, τα ξυπνήματα το ένα πίσω από το άλλο! Κάθε 2 ώρες θηλασμός μέσα στη νύχτα…κι εγώ πότε θα κοιμηθώ καλέ;
Θυμάμαι να είναι 9 ημερών να της αλλάζω πάνα στις 3 τη νύχτα, να την κοιτάζω και να λέω «Θεέ μου έτσι θα πάει; Εγώ θα αντέξω;!» Και το εγώ γίνεται εμείς και τα ξυπνήματα μένουν τα ίδια και οι μέρες κυλούν. Θηλασμός ανά 45 λεπτά τα πρωινά.. κι εγώ πότε θα κάνω μπάνιο καλέ;
Και ξαφνικά 38,5 πυρετό « μαστίτιδα» σου λέει ο γιατρός και αναρωτιέσαι τι ταξίδι είναι αυτός ο θηλασμός; Μια φορά μου το είχε πει αυτό μια μαμά « ο θηλασμός είναι ένα πολύ όμορφο ταξίδι» και σκέφτηκα τότε: αυτή είναι τελείως τρελή!πού το είδε το ταξίδι; Εγώ εδώ ζω τρικυμία με 9 μποφόρ.
Κι όμως είχε δίκιο…
Κάνουμε εισαγωγή στις τροφές. Κομβικό το σημείο αυτό για τον θηλασμό. Αποφασίζουμε με την παιδίατρο να δίνω συμπληρωματικά και το γάλα μου σε όλα τα γεύματα. Φτάνουμε το 1 έτος. Οι σκέψεις για αποθηλασμό πληθαίνουν, μαζί με τις γνώμες του κάθε άγνωστου που τοποθετείται επί του θέματος και σε επηρεάζει θέλοντας και μη. Ξεκινώ να εφαρμόζω την μέθοδο «Δε προσφέρω Δεν αρνούμαι» Αποδίδει! Όταν λέω αποδίδει εννοώ 4-5 θηλασμοί μέσα στην ημέρα και άλλοι τόσοι μέσα στην νύχτα. Ξεκινώ να σκέφτομαι ότι το παιδί μου θα θηλάζει μέχρι να πάει δημοτικό!!! Πώς θα αποθηλάσουμε Θεέ μου; Αποφασίζω να εστερνιστώ αυτήν την ανάγκη της για γάλα και αγκαλιά της μαμάς και ξεκινώ να βάζω μικρούς στόχους. Τα ξυπνήματα απολύτως τα ίδια! Ανά 3 ώρες μέσα στη νύχτα. Οι ώρες στη δουλειά αυξάνονται, η ανάγκη για θηλασμό τώρα είναι δική μου. Πονάω. Θέλω να πάω σπίτι. Ξανά σκέψεις. Πώς θα το κόψω; Μπουκάλι; Ούτε συζήτηση! Η κόρη μου το βλέπει και το μασάει, πόσο μάλλον να πίει γάλα από αυτό. Ο χρόνος κυλά και νιώθω να με βαραίνει όλο αυτό.
Νιώθω να καταρρέω.
Περίπου στους 18 μήνες η μικρή ξεκινά και το σχολείο. Άγχος αποχωρισμού, που να αποθηλάσει κιόλας; Άστο για αργότερα.
Έρχονται Χριστούγεννα. Έχουμε καταφέρει να μη θηλάζει μέσα στην ημέρα παρά μόνο τις 4 φορές μέσα στη νύχτα. Αρρωσταίνει. Πάμε πάλι πίσω. Οι θηλασμοί αυξάνονται. Ο χρόνος κυλά και οι σκέψεις τώρα ότι οι αποφάσεις που πήραμε ήταν σωστές αυξάνονται. Αυξάνονται και τα αισθήματα επάρκειας απέναντι στη μικρή. Αυξάνεται η αισιοδοξία. Αυξάνεται το αίσθημα υπεροχής κόντρα στο άγχος και στο βουνό που έβλεπα τόσο καιρό. Φτάνουμε τα 2 έτη. Κατακτάμε τον ύπνο στο κρεβάτι της ( γιατί δε ξέρω αν σας το είπα; Κάναμε και συγκοίμηση μιας και αυτό την έκανε να νιώθει ασφάλεια και ζεστασιά)
Είναι ξημερώματα 9 Απρίλη, μια χώρα ή μάλλον ένας ολόκληρος κόσμος σε καραντίνα, παίρνω την απόφαση να αποθηλάσω. Βλέπω τη μικρή δεκτική, της εξηγώ, την έχω αγκαλιά, της λέω καληνύχτα και αναμένω το πρώτο ξύπνημα…
Η ώρα 2:30 πηγαίνω στο κρεβάτι της την έχω αγκαλιά και της τραγουδάω, της λέω ότι είμαι εκεί μαζί της. Ίσα ίσα που γκρινίαζει και την ξαναπαίρνει ήρεμα ο ύπνος. Νιώθω αγαλίαση.
Ξαναξυπνά τα ξημερώματα, ξανά τα ίδια.
Νιώθω αγαλίαση.
Και ξαφνικά κοιμάται 10ωρο συνεχόμενο. Νιώθω περήφανη.
Και ήρθε η ώρα που ξεκουράζομαι κι εγώ, και ήρθε η ώρα που κάνω μπάνιο πιο ήρεμα και ήρθε η ώρα να ξαπλώσω άνετα.
Πιο πάνω είπα για επάρκεια.. αυτή είναι η στιγμή που νιώθω επαρκής για το παιδί μου. Γιατί ενστερνίστηκα τις ανάγκες της χωρίς να την φέρνω σε δύσκολες και επώδυνες καταστάσεις για την ίδια.
Ο θηλασμός είναι ταξίδι και απ’ τα πιο όμορφα μάλιστα που μπορεί να ζήσει μια μαμά με το παιδί της.
Ακόμα κι αν έρχονται στιγμές που νιώθεις ότι αποτυγχάνεις, σκέψου ότι το έχεις!! Όλες αυτές οι δύσκολες στιγμές θα φύγουν γιατί ο χρόνος κυλά γρήγορα όταν μεγαλώνεις παιδιά. Η θύελλα θα κοπάσει, θα κοιμηθείς ξανά, μπορεί η ζωή σου να μην είναι σε πλήρη ισορροπία, αλλά θα βρεις τον ρυθμό σου, θα ξεκουραστείς γιατί…
Ο χρόνος πάντα κυλά.
Ευχαριστούμε πολύ την Φραντζέσκα, αναγνώστρια και mamager, που μοιράστηκε μαζί μας την ιστορία της. Μπορείς να στείλεις το δικό σου κείμενο στο info@themamagers.gr
